ΠΡΟΒΟΛΗ ΠΕΡΙΟΧΩΝ

  

ΕΛΛΗΝΩΝ                                                     ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ  ΓΕΥΣΕΙΣ   Γιαγιαδίστικες  Γεύσεις, όπως τις έφτιαχνε η Γιαγιά   στο χωριό.  Από κάθε γωνιά της Ελληνικής Γης.                               Κάνε κλικ τώρα στο  ........                               https://ellinongefseis.blogspot.com/     Εδώ θα βρεις 100ντάδες Ελληνικές Παραδοσιακές Γεύσεις

 

KALAMATA’S ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ    49 ΧΡΟΝΙΑ  ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ                                                                   ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΥ 42 ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΤΗΛ. 2721300 351,ΚΙΝ.6942 551 350 saoutisins@gmail.com

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ        ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΩΝ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ             Νοσοκομειακό & Εξωνοσοκομειακό   « ένα πρόγραμμα Υγειας, για παιδιά,      μεγάλους, άνδρες και γυναίκες»      ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟ !

ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ                                                                                         www.taairetika.gr To e-magazino με τις Φιλελεύθερες Αιρετικές απόψεις, σκληρές αλήθειες και αρκετό παρασκήνιο, στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ, τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, τη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ, την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ, αλλά και το LIFE STYLE. Το δικό σας Ηλεκτρονικό Περιοδικό ! με σταθερά πάνω από 2500 επισκέψεις ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ ! !

                                                     

                                               

                                     ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΩΝ ΠΙΙΟ ΟΜΟΡΦΩΝ

                                         ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

                                          ΦΑΡΑΓΓΙ  ΣΤΕΝΩΣΙΑΣ                                                          Ένα δεύτερο μικρό Πολυλίμνιο, ένα σπάνιο φυσικό στολίδι,                                                            ένας επίγειος Παράδεισος !

                                                                                   

                                          

Όσο ψάχνουμε τη Μεσσηνία, τόσο μαθαίνουμε για νέες Φυσικές και Ιστορικές ομορφιές. Ναι είναι αλήθεια ότι αυτός ο τόπος που ακούει στο όνομα  ΜΕΣΣΗΝΙΑ κρύβει απίστευτους θησαυρούς !                                                                                                  

Πάνε πολύ λίγα χρόνια  όπου οι κάτοικοι του χωριού Στενωσιά της Πυλίας, με επικεφαλής τον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, φίλο Βαλάντη Καλογερόπουλο, ανακάλυψαν ένα από αυτούς τους φυσικούς θησαυρούς της ονειρεμένης Μεσσηνίας. 

Αν θα τον χαρακτηρίζαμε ως ένα επίγειο παράδεισο ίσως θα ήταν λίγος αυτός ο χαρακτηρισμός. Σημασία έχε ότι  χάρις στην επιμονή του Βαλάντη και των συγχωριανών του  βρέθηκαν οι καταρράκτες, λιμνούλες και το ποτάμι ενός μικρού χωριού της Πυλίας, την Στενωσιά !                                                                               

Ένα μικρό Πολυλίμνιο, που ομορφαίνει ακόμη περισσότερο τη Μεσσηνία                                                                                                                       

Πρόκειται για ένα καταπράσινο φαράγγι που διασχίζει ένας ήρεμος ποταμός – χωρίς όνομα – Το «Φαράγγι της Στενωσιάς», με μικρούς καταρράκτες και λιμνούλες.                                                                                                                                     

Το μήκος στο σύνολό του φτάνει περίπου στα 4 χιλιόμετρα και καταλήγει στο γνωστό καταρράκτη Καλαμάρι της Πυλίας.                                                      

Δεν είναι μόνο το απίστευτης και μοναδικής ομορφιάς, φυσικό του περιβάλλον. Εκεί οι Ιταλοί έφτιαξαν φράγμα και δημιούργησαν τον πρώτο υδροηλεκτρικό σταθμό της Μεσσηνίας που ηλεκτροδοτούσε την Πύλο.   

Όπως  προαναφέραμε ο Βαλάντης Καλογερόπουλος με τους φίλους και συγχωριανούς του, λάτρεις της πεζοπορίας, δημιούργησαν  υπέροχο περιπατητικό μονοπάτι.  Για να γίνει αυτό, όλοι αφιέρωσαν  αρκετές ώρες προσωπικής δουλειάς και πολλή αγάπη.    

Η αρχή και ανάδειξη αυτού του σημαντικού φυσικού στολιδιού έγινε.         κ. Δήμαρχε Πύλου Νέστορος,  μήπως αυτή το εντυπωσιακό φυσικό στολίδι, μήπως πρέπει να αναλάβει ο Δήμος να το αναδείξει, ώστε να το επισκέπτονται Έλληνες και ξένοι τουρίστες  και να αναδειχθεί ως ένα νέο  Πολυλίμνιο !       Σίγουρα θα προσελκύσει πολύ κόσμο από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.    

                                                         

                                                   

                                                -------- //////// --------

                            Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙΑ ΤΟΥ

                                      ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙ ΜΠΙΛΙΟΒΟ

  

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί ότι τα καλντερίμια του Ταϋγέτου, θα πρέπει να καθαρισθούν και να εμφανισθούν, ώστε αυτά να γίνουν πόλος έλξης για Έλληνες και ξένους πεζοπόρους.

Ο Ταύγετος, είναι ένα μοναδικό βουνό και η ανάδειξη όλων αυτών των ιστορικών καλντεριμιών που κάποτε ένωναν τα χωριά του Ταϋγέτου μεταξύ τους.

Σήμερα σας παρουσιάζουμε ένα καλοδιατηρημένο από αυτά τα καλντερίμια. Το Καλντερίμι Μπίλιοβο.   

Λίγα λόγια για το Μπίλιοβο

Μια από τις ομορφότερες γωνιές της Μεσσηνίας είναι το περίφημο «Μπίλιοβο», το λιθόστρωτο καλντερίμι που συνδέει τα χωριά Σωτηριάνικα και Αλτομιρά. Χωρίς καμία διάθεση τοπικισμού και έχοντας περπατήσει στα περισσότερα βουνά της Ελλάδας θα το κατατάσσαμε ανάμεσα στα καλύτερα καλντερίμια στον Ελλαδικό χώρο.

Το σωζόμενο σήμερα τμήμα του έχει μήκος 3000μ και με 83 στροφές (από τις οποίες οι 78 είναι 180°) ανεβαίνει από τα Σωτηριάνικα (υψ. 300μ) στα Αλτομιρά (υψ. 800μ) καλύπτοντας μια υψομετρική διαφορά 500μ. Το καλντερίμι σε ορισμένα τμήματα αναρριχάται πάνω στο βράχο και κατά ένα μεγάλό του κομμάτι κινείται παράλληλα και μέσα σε ρέμα μεγάλης κλίσης. Μετά τα πρώτα 500μ μπαίνει σε δάσος και όσο το υψόμετρο αυξάνεται η θέα που απολαμβάνει ο πεζοπόρος προς τα χωριά της Μάνης και τον Μεσσηνιακό κόλπο γίνεται ακόμη ποιο εντυπωσιακή. Αποτελεί τμήμα ενός μεγάλου δικτύου καλντεριμιών και μονοπατιών που χρησιμοποιούνταν μέχρι και τα μέσα του 20^ου αιώνα για την επικοινωνία των χωριών της Μάνης και του Ταϋγέτου.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1904 και όποιος γνωρίζει από πέτρα θα το χαρακτήριζε ως σημαντικό επίτευγμα της λαϊκής τεχνικής και αρχιτεκτονικής. 30 από τις στροφές του είναι κατασκευασμένες σε κλίση εδάφους πάνω από 80%. Από τις λίγες πληροφορίες που συγκεντρώσαμε βρίσκουμε ότι την χάραξη των 40 στροφών έκανε ο Μηχανικός της εποχής εκείνης Παναγιώτης Αφεντάκης ενώ την κατασκευή είχαν αναλάβει τα αδέλφια Νικόλαος και Στασινός Σταυριανέας από τα Σωτηριάνικα. Εργάσθηκαν πολλοί άνθρωποι από τα γύρω χωριά και κυρίως από τα Αλτομιρά που είχαν μαστόρους γνωστούς στο λάξευμα της πέτρας.

Η πέτρα ήταν το βασικό δομικό υλικό και χρησιμοποιήθηκε τόσο για το χτίσιμο των τοίχων αντιστήριξης (που σε ορισμένα σημεία ξεπερνά τα 4 μέτρα) όσο και για το στρώσιμο του δρόμου. Τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για το λάξευμά της ήταν το σφυρί και το καλέμι. Το υπόλοιπο τμήμα της δεν δόθηκε σε εργολάβο. Κατασκευάστηκε με προσωπική εργασία των κατοίκων των Αλτομιρών. Από μια ημερομηνία που βρίσκουμε σκαλισμένη σε μια πέτρα συμπεραίνουμε πως το έργο τελείωσε το 1928.

Πρόσφατα χαρακτηρίστηκε ως μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού μετά από συνεργασία με τον ορειβατικό (Ε.Ο.Σ.) σύλλογο Καλαμάτας.

                                  Η πεζοπορική διαδρομή

Βαθμός δυσκολίας διαδρομής:	εύκολη
Μήκος διαδρομής:	4.790 μ
Χρονική διάρκεια:	1 ώρα 30 λεπτά	Καθαρός χρόνος
	1 ώρα 50 λεπτά	Εκτιμώμενος χρόνος με στάσεις
Υψομετρικό προφίλ διαδρομής:	Αφετηρία:	315μ
	Τέρμα:	800μ
	Υψομ. Διαφορά:	485μ
	Ελάχιστο υψόμετρο:	315μ
	Μέγιστο υψόμετρο	870μ
Έδαφος:	Η διαδρομή ξεκινά σε ασφαλτόδρομο ο οποίος κατά τμήματα είναι στρωμένος με τσιμέντο ή γίνεται χωματόδρομος. Ακολουθεί το κυρίως και μεγαλύτερο τμήμα επάνω σε καλντερίμι. Σε κάποια τμήματα το καλντερίμι θέλει αποκατάσταση, είναι όμως εύκολα προσπελάσιμο. Το τελευταίο κομμάτι περιλαμβάνει και χωματόδρομο.

 

ΠΗΓΗ : https://www.eoskal.gr/monopatia-paths/

                                                -------- //////// --------

                                                 ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ

                               ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ                                                 
                   ΜΑΝΙΑΤΙΚΟΣ  ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ  ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ                                                  

Η πανέμορφη Καρδαμύλη,  η Βασίλισσα της Μάνης  είναι ένα Μανιάτικο παραθαλάσσιο χωριό, που απέχει από την Καλαμάτα, μόλις 35 χλμ, αποτελεί δε, ένα από τους πιο διατηρημένους οικισμούς. 

Η ιστορία αυτού του τόπου είναι χαραγμένη σε κάθε πέτρα και ανεμόδαρτη πλαγιά του Ταΰγετου. 

Η Καρδαμύλη είναι από τους λίγους τόπους, που διατηρεί μέχρι σήμερα το προϊστορικό του όνομα. Πρόκειται για  ένα χωριό με πλούσια ιστορία η οποία αποδεικνύεται περίτρανα από την παρουσία του ιστορικού οικισμού της Παλαιάς Καρδαμύλης, την οποία δεν πρέπει να παραλείψετε να επισκευθείτε, όπως επίσης και το Αρχαιολογικό μουσείο, που βρίσκεται αρκετά κοντά από το κέντρο του χωριού.

Πυργόσπιτα, αμέτρητες βυζαντινές εκκλησίες και μοναστήρια είναι διάσπαρτα στους ελαιώνες και τις κατάφυτες πλαγιές.

Η Καρδαμύλη δεν είναι μόνο η πλούσια ιστορία της, είναι και ένα γραφικό παραθαλάσσιο χωριό με μεγάλη ποικιλία τοπίων.                      

Οι χιλιάδες επισκέπτες, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, μπορούν να απολαύσουν και να θαυμάσουν καταπράσινες πλαγιές, απέραντους ελαιώνες, φανταστικές παραλίες, περιποιημένα πέτρινα αρχοντικά παραδοσιακής μανιάτικης αρχιτεκτονικής, λιθόστρωτα δρομάκια, κατάφυτους κήπους και το πανέμορφο γραφικό λιμανάκι του χωριού.

Η Καρδαμύλη δεν είναι ένας απλός τουριστικός προορισμός που θα λατρέψετε, ιδιαίτερα  αν είστε φυσιολάτρες, η ευρύτερη περιοχή προσφέρεται για μοναδικές εξορμήσεις στη φύση.                                                

Εσείς που είστε φίλοι της πεζοπορίας θα ζήσετε αξέχαστες εμπειρίες στο μοναδικό φαράγγι του Βυρού, με πλουσιότατη βλάστης, με σηματοδοτημένα μονοπάτια που περνούν από βυζαντινά πετρόχτιστα εκκλησάκια.

Για όσους θέλουν να κάνουν και ορειβασία, από την Καρδαμύλη ξεκινούν πολλά ορεινά μονοπάτια που καταλήγουν ακόμα και στην κορυφή του Ταϋγέτου στον Άη Λιά, την υψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου  (2407 μ.)

ΠΑΡΑΛΙΕΣ. Στην Καρδαμύλη, δεν θα βρείτε μόνο μια παραλία.                        

Η κεντρική παραλία είναι τα Ριτσά. Μια μεγάλη βοτσαλωτή παραλία που συγκεντρώνει πολλούς από τους επισκέπτες.

Η άλλη παραλία, απόμερη μεν, αλλά και διάσημη. Η παραλία Φονέας, πραγματικά, διάσημη, αλλά μην πάτε Κυριακή, γίνεται «πατός με, πατός σε».

Καλαμίτσι, είναι μια πολύ κοντινή παραλία, από το κέντρο του χωριού.

Τέλος, τα Δελφίνια, είναι μια ακόμη πολύ κοντινή και υπέροχη παραλία, της Καρδαμύλης.

Υπέροχες παραλίες με πεντακάθαρα και κρυστάλλινα νερά !

Στην Καρδαμύλη μπορείτε να βρείτε πολλά και πολύ ωραία ξενοδοχεία, όπως επίσης και ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και δωμάτια.

ΓΕΥΣΕΙΣ. Είναι πασίγνωστες  μερικές από τις ξεχωριστές γεύσεις της τοπικής κουζίνας είναι το σίγκλινο (παστά), η βραστή γίδα, ο τηγανιτός βακαλάος με σκορδαλιά,  και τα μοναδικά για τη γεύση και την ποιότητά τους λουκάνικα καπνισμένα με φασκόμηλο.                                             

             

Στην Καρδαμύλη, υπάρχουν πάρα πολλές ταβέρνες και εστιατόρια, όπου εκεί θα μπορείτε να βρείτε κάθε λογίς συνταγές, που ικανοποιούν κάθε γευστικές σας επιθυμίες.

Επίσης αξίζει να δοκιμάστε ακόμη θαυμάσιες δίπλες, τα λαλάγγια και λαδοκούλουρα, όπως επίσης δοκιμάστε κόκορα μπαρδουνιώτικο, τη τσουχτή  και άλλες υπέροχες Μανιάτικες γεύσεις.

Μην παραλείψετε να προμηθευτείτε τις περίφημες ελιές Καλαμών, μέλι, που είναι απίστευτης  ποιότητας, ούζο, ξύδι μπαλσάμικο, τραχανά, χυλοπίτες, αρωματικά φυτά και βότανα και φυσικά πάνω απ’ όλα το Νο 1 παγκοσμίως Μανιάτικο παρθένο ελαιόλαδο !

                                                  Μ Ε Θ Ω Ν Η

                                    ΕΝΑΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

                                  ΑΠΟ ΦΥΣΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

 ΜΕΘΩΝΗ Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΟΘΩΝΗ ή ΠΗΔΑΣΟΣ.        

Η Μεθώνη ή Μοθώνη όπως λεγόταν παλιά, είναι κωμόπολη του νομού Μεσσηνίας. Ήταν έδρα του ομώνυμου Δήμου, ενώ σήμερα είναι σημαντική παραθαλάσσια  τουριστική περιοχή και Δδ του Δήμου Πύλου Νέστορος.  

 Κατά την απογραφή του 2011 είχε 1.103 κατοίκους . Λεγόταν και Μοθώνη (από τη μυθική πέτρα Μόθωνα).  Στην περίοδο των ομηρικών χρόνων λεγόταν Πήδασσος. Έχει σπουδαία ιστορική σημασία, γιατί, εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που βρισκόταν, έγινε το μήλο της Έριδος για τους κάθε φορά δυνατούς των εποχών που προσπάθησαν να την κάνουν λιμάνι τους.  

 

Μετά την απελευθέρωσή της, το 1828, ιδρύθηκε από τον Καποδίστρια  στη Μεθώνη το Καποδιστριακό σχολείο. 

Η πόλη σήμερα είναι πλούσια σε αρχαία μνημεία, καθώς και βυζαντινά, βενετσιάνικα και τούρκικα. Εκκλησίες, τζαμιά, οχυρώσεις. Σπουδαίο είναι το κάστρο της, που φτιάχτηκε από τους Ενετούς και είναι περιτριγυρισμένο από τη θάλασσα.                                     

Το κάστρο της Μεθώνης είναι από τα σημαντικότερα του Ελλαδικού χώρου.

Χτίστηκε από τους Βενετούς όταν έγιναν κύριοι της πόλης το 1209 μ.Χ. Είναι χτισμένο σε έναν βράχο που εισχωρεί στην θάλασσα και χωρίζεται από την ξηρά με μία τεχνητή τάφρο. Έχει έκταση 93 στρέμματα. Στην βόρεια πλευρά του βρίσκεται η πύλη κατασκευασμένη από ορθογώνιους πωρόλιθους. 

Τα τείχη του κάστρου είναι ενισχυμένα κατά διαστήματα με πύργους. Νότια του φρουρίου βρίσκεται ο πύργος Μπούρτζι, χτισμένος σε μία μικρή βραχονησίδα νότια του κάστρου.
Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες. Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης.  Τα τείχη, οι πύργοι, οι προμαχώνες, η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των Ενετικών θυρεών που ακόμα βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία. 

Όταν κανείς φτάσει στο κάστρο και αντικρίσει την πλατιά τάφρο που κάνουν τα τείχη απρόσιτα και την εντυπωσιακή γέφυρα που οδηγεί στην είσοδο του κάστρου, νιώθει δέος. H τάφρος, βέβαια, σήμερα είναι ξερή και θα πρέπει κανείς να φανταστεί το απίθανο θέαμα όταν κάποτε ήταν γεμάτη θαλάσσιο νερό. (Διερωτώμαι είναι τόσο δύσκολο με τα τεχνικά μέσα που υπάρχουν σήμερα να ξανασυνδεθεί η τάφρος με τη θάλασσα ώστε το κάστρο να επανακτήσει την παλαιά του ομορφιά;   
 Τα τείχη σε διάφορα σημεία κοσμούνται από μεγάλες ανάγλυφες παραστάσεις του φτερωτού λιονταριού του Αγίου Μάρκου, του πάτρωνα αγίου των Βενετών. H επιβλητική είσοδος αποτελείται από τρεις διαδοχικές πύλες. Όταν κανείς τις περάσει και εισέλθει στο εσωτερικό του κάστρου, εντυπωσιάζεται από τον μεγάλο μονολιθικό κίονα από γρανίτη που ορθώνεται μπροστά στα μάτια του και από την αχανή έκταση την οποία τα τείχη προστατεύουν.    

 Ο επισκέπτης μπορεί να περάσει αρκετές ώρες εξερευνώντας το κάστρο και παρατηρώντας τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία και την ομορφιά του.Το κάστρο είχε και πόσιμο νερό το οποίο έφτανε ως εκεί μέσω του υδραγωγείου που είχαν κατασκευάσει οι Βενετοί.  Το κάστρο σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση, όμως επικρατεί απέραντη ερημιά. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο φιλοξενίας για αυτόν που έχει κάνει τον κόπο να φτάσει ως εκεί. Ούτε καν μία πινακίδα που να ενημερώνει στοιχειωδώς τον επισκέπτη για την ιστορία του μνημείου. Ο επισκέπτης αναγκάζεται να περιφέρεται και να θαυμάζει, ιδιαίτερα όταν περάσει από την πύλη των τειχών που οδηγεί μέσω του μόλου στο Μπούρτζι χωρίς να γνωρίζει τι είναι όλα αυτά που αντικρίζει, εκτός αν έχει διαβάσει μόνος του από πριν.  

Ο επισκέπης που θα πάει στη Μεθώνη, σύντομα θα διαπιστώσει  πως πραγματικά  αξίζει να κάνει κανείς μια εκδρομή στη Μεθώνη και να απολαύσει την ομορφιά του κάστρου αλλά και το μπάνιο στην ωραιότατη αμμουδιά που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα τείχη. Είναι όμως κρίμα να μη δίνεται η ευκαιρία σε αυτούς που θέλουν να μαθαίνουν κάτι παραπάνω για τους τόπους που επισκέπτονται να μην υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα εκ μέρους της πολιτείας ώστε να αναδεικνύονται και να ξαναζωντανεύουν στα μάτια των επισκεπτών, Ελλήνων και ξένων, τα υπέροχα αυτά μνημεία.

Στη Μεθώνη θα δείτε αρχοντικά που διατηρούν τα χαρακτηριστικά της τοπικής αρχιτεκτονικής. 

Επίσης, στη Μεθώνη θα βρείτε πολλά ξενοδοχεία, ενοικειαζόμενα διαμερίσματα και δωμάτια, υπέροχες ταβέρνες και εστιατόρια, με υπέροχες γεύσεις από τοπικά υλικά και φυσικά το Νο 1 παγκοσμίως παρθένο ελαιόλαδο Καλαμάτας.

Οι παραλίες της Μεθώνης, είναι καταπληκτικές. Θα πρέπει να κολυμπήσετε σε όλες, μέχρι και τις παραλίες της διπλανής Φοινικούντας. 

Γενικά στη Μεθώνη μπορείτε να κάνετε φανταστικές διακοπές, είναι ένας υπέροχος τουριστικός προορισμός που όλοι θα πρέπει να βάλετε στο πρόγραμμά σας.

Καλές διακοπές στη Μεσσηνία !

                                          

                              ΤΡΑΧΗΛΑ ΔΥΤΙΚΗΣ  ΜΑΝΗΣ                                 
  Ένα μικρό ψαροχώρι της Μάνης, πλούσιο από άγρια φυσική ομορφιά!                                                                                                               

Αυτό το μικρό και άγνωστο στους πολλούς Μανιατοχώρι, που όμως έχει μια σημαντική ιστορία.

Η Τραχήλα απέλει περί τα 17 χλμ από την Καρδαμύλη, ενω από την Καλαμάτα απέχει 55 χλμ και βρίσκεται μετά τη Στούπα, μετά τον Αγιο Νικόλαο και μετά τον Αγ. Δημήτριο.

Η Τραχήλα, άρχισε να γίνεται γνωστή στα μέσα του 18^ου αιώνα, όταν οι Μανιάτες επιβιβάστηκαν από το λιμανάκι της Τραχήλας και έφυγαν για την Κορσική.    

Πιο γνωστή έγινε όταν η Τραχήλα απετέλεσε  θαλάσσιο συγκοινωνιακό κόμβο και κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου για τα  ορεινά Μανιατοχώρια, αφού εκείνες τις εποχές δεν υπήρχαν δρόμοι που να εξυπηρετούνται αυτά τα χώρια.

Στην Τραχήλα της Δυτικής (Μεσσηνιακής) Μάνης, υπάρχουν γραφικές παραλίες με βράχια και χωρίς αυτά.  Επίσης όσοι θέλουν να κάνουν βουτιές από ψηλά, θα πρέπει να πάνε στην παραλία «Καταφύγι».

Και βέβαια θα πρέπει να μείνουμε και στο πολύ εντυπωσιακό Σπήλαιο Καταφύγι. Που ίσως να είναι και το εντυπωσιακότερο αξιοθέατο της περιοχής.

Το σπήλαιο αυτό έχει μήκος περί τα 2000 χλμ και θεωρείται αν όχι το μεγαλύτερο, ένα από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα και το σημαντικότερο είναι ότι δεν έχει εξερευνηθεί πλήρως. Αν είχε εξερευνηθεί, ενδεχομένως να είχε πολύ μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον, αλλά δεν γνωρίζουμε γιατί έχει μείνει έτσι.

Οι εξερευνήσεις του σπηλαίου άρχισαν στις αρχές της 10ετίας του ’50 από το γνωστό σπηλαιολόγο Γιάννη Πετρουλάκη. Το 1972 από άλλο σπηλαιολόγο, το σπήλαιο χαρακτηρίστηκε ως «μνημείο της φύσης» και ως ένα από τα μεγαλύτερα σπήλαια Πανελληνίως.

Ενα ακόμη σημαντικό θέμα του σπηλαίου, είναι η κοίτη του  παλαιού υπόγειου ποταμού, που θεωρείται ότι είναι η παλαιά κοίτη του σημερινού υπόγειου ποταμού που εκβάλλει στη θάλασσα σε απόσταση 200 μέτρων από τη σπήλαιο, την οποία ονομάζουν «Δράκος». 

Το σημαντικότερο όμως επικεντρώνεται στην  είσοδο του σπηλαίου, όπου υπήρξε η έξοδος του παλαιού ποταμού, η οποία είναι εντυπωσιακή καθώς έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο αμφιθέατρο απαράμιλλης άγριας ομορφιάς.

Εκεί σ’ αυτό το σημείο έχει δημιουργηθεί μια φυσική παραλία με λείους βράχους στους οποίους μπορεί  κάποιος να ξαπλώσει πάνω. Κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας υπάρχει υποθαλάσσιο σπήλαιο ιδανικό για σπηλαιοκατάδυση !

Φέτος Η Μάνη, η Τραχήλα, σας περιμένουν να τiς εξερευνήσετε

 

http://messiniaka.blogspot.com

To blog της Παράδοσης, λαογραφίας και τουρισμού της Μεσσηνίας 

 

 

                                                             ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ         

                       Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΝΗΣ

Εδώ μπορείτε να δείτε την ατόφια άγρια Μανιάτικη ομορφιά !       

Μια ομορφιά με μεγάλη ποικιλία τοπίων και αυστηρά παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Καρδαμύλη. Η Καρδαμύλη θεωρείται και είναι το κέντρο της Μεσσηνιακής Μάνης !                                                                                            

Γραφικά λιμανάκια , παραλίες, λιθόστρωτα δρομάκια, παραδοσιακοί ξενώνες, ελιές, λυγαριές και δάφνες συνθέτουν το σκηνικό αυτής της Μανιάτικης γης. Σπάνια ένας τόπος συνδυάζει τόσες εικόνες μεσογειακής ομορφιάς και έντονων αντιθέσεων όπως η Καρδαμύλη. Η γαλήνια διάφανη θάλασσα του Μεσσηνιακού κόλπου ενώνεται με το απότομο μεγαλείο του Ταΰγετου, οι πλούσιοι ελαιώνες μπλέκονται με κυπαρίσσια και βουκαμβίλιες, ο ένας κολπίσκος διαδέχεται τον άλλον σε κάθε στροφή του δρόμου και οι μανιάτικοι πύργοι δηλώνουν μέσα από την ιστορία της

πέτρας τους την φύση και την ψυχή των ανθρώπων που κατοικούν εδώ. Προσανατολισμένη δυτικά και απλωμένη σε μια ομαλή αγκαλιά γης και θάλασσας, προστατεύεται από τον Ταΰγετο που υψώνεται σχεδόν σε ορθή γωνία πίσω της και την καθιστά απλώς μοναδική.                                                                                              

Όντας τμήμα της Μάνης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της σπάνιας γης: το εξαιρετικό φως, τις μυρωδιές του θυμαριού και της αλμύρας, τη

χαρακτηριστική  πέτρα που παντού τη συναντάτε, την ελιά και το απέραντο γαλάζιο. Η μαγική παλιά πόλη με το κάστρο, τα πέτρινα ερείπια και την ιδιαίτερη εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, σκαρφαλωμένη στην πλαγιά, ενώνεται πια με την νέα πόλη που κι αυτή διατηρεί την πέτρα στην κατασκευή της αλλά την πλουτίζει με ανθισμένες αυλές και κάτι από την ατμόσφαιρα των νησιών στο γραφικό λιμανάκι και στα δρομάκια της. Μέσα στους ελαιώνες της και στα κυπαρίσσια, διάσπαρτες ωραίες κατοικίες και αρχοντικά δηλώνουν πόσο δημοφιλής τόπος διακοπών είναι η Καρδαμύλη και πόσο μοναδικό είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει στους επισκέπτες της. Γι' αυτό πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης.                                                                                                           

Η Καρδαμύλη είναι στο κέντρο μιας υπέροχης ακτογραμμής με εξαιρετικές παραλίες, λιμανάκια και κολπίσκους, όπου το πράσινο σχεδόν κατεβαίνει ως την θάλασσα σε πολλά σημεία, όπου απότομοι βράχοι και μικρονήσια στολίζουν τα γαλαζοπράσινα νερά, όπου η αμμουδιά εναλλάσσεται με τα βότσαλα και τις φυσικές πέτρινες εξέδρες. Ωραιότερες παραλίες είναι τα Ριτσά, ο Φονέας, τα Δελφίνια, και λίγο πιο πέρα η Καλογριά στη Στούπα, η παραλία της Στούπας, ο Αγιος Νικόλαος, ο Αγιος Δημήτριος, το Καταφύγι, προς την Καλαμάτα υπάρχει η Σάντοβα, Το Ακρογιάλι και η Μικρά Μαντίνεια, προς την Λακωνική Μάνη μέχρι την Αρεόπολη το Νέο Οίτυλο, το Λιμένι κλπ παραλίες                                                                                              

Το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει χαρακτηρίσει – με αποφάσεις του – ως Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία, τα εξής: Βάρδια (Παρατηρητήριο) Δημητρέων, Ναό Αγίου Ιωάννη, Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου και Οχυρό Συγκρότημα, Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος, Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας, Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, Καμάρα – Δεκούλου, Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων, Αρχαία Λατομεία, Οικία Πατριαρχέα (Καταραχέα), Ναό Αγίου Δημητρίου, Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου (σημερινός ενοριακός),

Πυργόσπιτο Κωστοπούλου, Πυργόσπιτο Λυμπερέα, Πυργόσπιτο Πατριαρχέα, Πυργόσπιτο Φουντέα, Αρχαία Ακρόπολη, Πυργόσπιτο Πετρέα, Κοιμητηριακό Ναό Αγίων Θεοδώρων, Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, Ιερά Μονή Φανερωμένης, Ιερά Μονή Καράβελη ή Στριτιτσίου.                                                                                          

Στην περιοχή λειτουργεί Νηπιαγωγείο, Γυμνάσιο και Λύκειο. Διαθέτει, επίσης, Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ), Αστυνομικό Τμήμα και Περιφερειακό Ιατρείο.

Τέλος η Καρδαμύλη είναι η έδρα του Δήμου Δυτικής (Μεσσηνιακής} Μάνης, όπου βρίσκεται και το Δημαρχείο.

 

 

                                               ----------- //////// ----------

                                                            

                          

                    

                                      

                                       ΚΑΡΒΟΥΝΙ  ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ

Τις τελευταίες 10ετίες τα χωριά, της Μεσσηνίας, - και γενικά όλης της Ελλάδας - το ένα μετά το άλλο ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ, αδειάζουν επικίνδυνα, αφού μερικά απο αυτά, έχουν μείνει ακατοίκητα ή με ελάχιστους κατοίκους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Εμείς εδω στο blog της Μεσσηνιακής Παράδοσης και Λαογραφίας, έχουμε ξεκινήσει μια προσπάθεια να "ξεθάψουμε" κάποια τέτοια χωριά.

Εμπρός λοιπόν, σήμερα πάμε στην Τριφυλία, στο χωριό Καρβούνι της Τριφυλίας.  

Το Καρβούνι είναι μικρό χωριό του Δήμου Τριφυλίας Μεσσηνίας . Πρόκειται για ένα οικισμό χτισμένο ολόκληρο πάνω σε λόφο με θέα στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Στη σημερινή του θέση φαίνεται να ήρθαν οι κάτοικοί του στις αρχές του 1900. Η τοποθεσία Παλιό Καρβούνι κατά την παράδοση φιλοξένησε τους πρώτους κατοίκους του, που έφθασαν από τη Μάνη και την Αρκαδία. Στη θέση αυτή που είναι κρυμμένη σε ρεματιά με νερά και πλατάνια, βρίσκονται ερείπια σπιτιών, ενώ ο γειτονικός λόφος φέρει το όνομα του Αγίου Νικολάου από την ομώνυμη εκκλησία που υπήρχε. Το όνομά του το οφείλει κατά την παράδοση στις μεγάλες ποσότητες κάρβουνου που έβγαζαν από τα δασωμένα βουνά του ή την απειλή του Ιμπραήμ Πασά ότι θα κάνει το χωριό "κάρβουνο", κάτι που δεν έγινε. Στην απογραφή του 1941 αριθμούσε 133 κατοίκους, ενώ σήμερα . Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία αλλά και η καλλιέργεια κηπευτικών. Μείωση πληθυσμού έφερε η μετανάστευση τόσο προς το εξωτερικό, όσο και εντός Ελλάδας, ιδιαίτερα στην Αθήνα.                                                                                                   

Μοναστήρι της Παναγίας Κατσιμικάδας Στο χωριό ανήκει το μοναστήρι της Παναγιάς Κατσιμικάδας. Χτισμένο στο βουνό Αιγάλεω ή Ψυχρό -όπως το λένε οι ντόπιοι-σε υψόμετρο 650μ. έχει θέα για περισσότερα από 1000 χρόνια το Ιόνιο πέλαγος.                               

Η ονομασία προέρχεται από την κατσικούλα που βρήκε την εικόνα της Παναγιάς στη ρεματιά που έπινε νερό. Το μοναστήρι κάηκε από τον Ιμπραήμ μαζί με τους 40 καλόγερους.                                             

Σήμερα, έχει έναν ιερομόναχο, ενώ γιορτάζει στις 8 Σεπτέμβρη.

                                                ---------- //////// -----------

                                

                                ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΑΥΓΕΤΟΥ ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η 

                  

                                            ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ 

                      ή ΤΣΕΡΝΙΤΣΑ ή ΤΖΕΡΝΙΤΖΑ   

     

                                ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΗ  ΟΜΟΡΦΙΑ

Η Αρτεμισία μέχρι το 1927 ονομαζόταν Τσερνίτσα ή Τζερνίτζα. Βρίσκεται στην δυτική πλαγιά του Ταϋγέτου, στο μέσον της διαδρομής Καλαμάτας - Σπάρτης, 24 χλμ. από την Καλαμάτα και 36 χλμ. από την Σπάρτη, αποτελώντας συγκοινωνιακό κόμβο που συνδέει τις δύο πόλεις. Η Αρτεμισία βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και καλύπτει έκταση 38.797 στρεμμάτων και πληθυσμό 142 κατοίκους.    

Στα Σλάβικα σημαίνει περιοχή με πολλές μουριές, που υπήρχαν τότε στην περιοχή.  Μετά την εφαρμογή του νόμου Καποδίστρια, αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Καλαμάτας με 310 κατοίκους που προκύπτει από την απογραφή του 2001 και 339 κατοίκους στην απογραφή του 1991. Παλιότερα, αποτελούσε ξεχωριστή κοινότητα, η οποία από το 1835 μέχρι το 1912 ανήκε στον Δήμο Αλαγονίας με το όνομα Τσερνίτσα, κατά καιρούς αποτελώντας την έδρα του Δήμου όταν ο Δήμαρχος ήταν από την Τσερνίτσα, εναλλασσόμενη με την Σίτσοβα, με δικαστήριο, ληξιαρχείο, αστυνομία και πολλά πανδοχεία. Τα έξι χωριά που αποτελούσαν τον τέως δήμο Αλαγονίας ήταν τα εξής: Αλαγονία Καλαμάτας, Σίτσοβα, Αρτεμισία, Τσερνίτσα, Καρβέλι / Κουτσαβά, Λαδά / Κουτσαβά , Νέδουσα / Μεγάλη Αναστάσοβα, Πηγές / Μικρή Αναστάσοβα.

Η Αρτεμισία είναι χτισμένη στην θέση της αρχαίας Δενθαλιάτιδας με αξιόλογα ιστορικά μνημεία, όπως ο Ναός της Λιμνάτιδας Αρτέμιδας στο Βόλιμνο, το μοναστήρι του Μελέ με το ομώνυμο Κάστρο και η Κάτω Χώρα. Το μοναστήρι του Μελέ στέγασε τη Μεσαιωνική Σχολή Μελέ και τα Εκπαιδευτήρια του εθνικού ευεργέτη Πέτρου Δημάκη, ο οποίος έφτασε στην περιοχή από το εξωτερικό το 1854 και στα ιδρύματα του οποίου μαθήτευσαν αξιόλογα μέλη της διοίκησης της αναπτυσσόμενης μετά την απελευθέρωση Καλαμάτας. Η Αρτεμισία είναι το μεγαλύτερο χωριό σε γεωγραφική έκταση μαζί με τα χωράφια σιταριού του Πέρα, της Ρογκοζωνίτσας και του Βόλιμνου, καλύπτοντας έκταση 38.797 στρεμμάτων, λίγο μικρότερη από αυτή της Καλαμάτας και σχεδόν διπλάσια των άλλων χωριών. Βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο του δήμου, περιτριγυρισμένη από τα άλλα πέντε χωριά.     

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ. Σημαντικά αξιοθέατα μπορεί να επισκεφθεί κανείς τόσο στο χωριό όσο και στη γύρω περιοχή. Από τοξωτά πέτρινα γεφύρια μίας άλλης εποχής όσο και τα ιστορικά κτήρια της Μονής του Αγ. Ιωάννη Προδρόμου στο Μελέ που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την Αρτεμισία. Εκεί θα βρείτε τα ερείπια της περίφημης Μεσαιωνικής Σχολής Μελέ και των Δημάκιων Εκπαιδευτηρίων, όπου φοίτησαν γνωστά ονόματα και δίδαξαν αξιόλογοι καθηγητές και Ιεράρχες.  Σαν  παραδοσιακό,  θα μπορούσαμε να χαρακτηρίουμε το Νερόμυλος Γιαννόπουλου, όπως το παλιό εργοστάσιο Ξυλοπριστήριο του Ταϋγέτου που πρόσφερε πολλές θέσεις εργασίας επί σειρά ετών, σε πολλούς κατοίκους  του ίδιο του χωριού όπως και κοντινών. Όλα αυτά είναι αξιοθέατα που μπορείτε να επισκευθείτε κι εσεις. Την  Αρτεμισία εύκολα μπορούμε να την επισκευθούμε καθώς βρίσκεται πάνω στον παλιό δρόμο Καλαμάτας - Σπάρτης.                                                                                                                                                           

            

  ------------------------------------------------------ ////// --------------------------------------------------

                                  ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΜΑΝΙΑΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

                                            ΕΧΕΙ ΕΓΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ

Ηλιόλουστη ήταν η Κυριακή και προγραμμάτιζα μια έξοδο. Έξοδο και οδοιπορικό στη γοητευτική Μάνη με στόχο τους Δολούς.

Θεωρήσαμε ότι το καλύτερο θα ήταν να μην πήγαινα από τον Κάμπο, αλλά να πήγαινα από Κιτριές, Καλιανέϊκα και μετά δολούς.

Τελικά στάθηκα τυχερός που πήγα από Κιτριές. Ο δρόμος προς Κιτριές μέσω Καλιανέϊκων είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακός, αφού εκεί είδαμε κάτι που θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει σαν «εξωγίηνο, αφού ανάμεσα στις ελιές, νόμιζες ότι έχουν φυτευτεί και τα γνωστά Μανιάτικα βράχια. Πραγματικά διάσπαρτα βράχια

– σαν πέτρινα ελαιόδενδρα – που μου τράβηξαν αμώσως την προσοχή.

Τότε σκέφτηκα ότι το γνωστό η «Γη της ελιάς», θα έπρεπε να μετονομασθεί σε      «Η γη της ελιάς και της πέτρας» ! Ναι η Μάνη αυτό ακριβώς είναι, πέτρες και βράχια και γύρω από αυτά η ελιά, ριζωμένη και θεριεμένη να δίνει το γνήσιο παρθένο ελαιόλαδο, που κατά πολλούς είναι το «Νο 1» ελαιόλαδο παγμοσμίως !

Τελικά, αφού μείναμε, φωτογραφίσαμε, αυτό το υπέροχο και μοναδικό τοπίο, συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας προς τον τελικό

προορισμό, τους δολούς. Σε λίγα λεπτά της ώρας είμαστε εκεί και σταματήσαμε σε ένα άπλωμα, που αργότερα μάθαμε ότι είναι η πλατεία του χωριού. Εκεί είδαμε μια πολύ μεγάλη εκκλησία που μάθαμε όιτι είναι ο ενοριακός ναός και είναι θεμελιωμένος από τα τέλη του 18^ου αιώνα.

Δεν ήταν μόνο η εκκλησία που είδαμε, πολλά ήταν αυτά που μας έδειξαν οι λιγοστοί κάτοικοι που συναντήσαμε και οι οποίοι καθόντουσαν έξω στα πεζοδρόμια και σε κάποια πεζούλες δυο κλειστών μαγαζιών, που όπως μας είπαν αυτά ήταν τα δύο καφενεία από τα 5-6 που συνολικά πριν μερικά χρόνια υπήρχαν στο χωριό.

«Πόσοι κάτοικοι μένετε σήμερα στο χωριό ;»

Ήταν η πρώτη ερώτηση που κάναμε.

«40 – 50 περίπου, εκ των οποίων σχεδόν είναι οι μισοί είναι Αλβανοί, αλλά είναι καλοί άνθρωποι, νοικοκυραίοι, έχουν πάρει μισακά πολλούς ελαιώνες και ενω τους πήραν λόγγους, αυτοί τα νοικοκύρεψαν, τα έφτιαξαν και σήμερα είναι παράδειγμα καλών ελαιώνων»

Και οι λιγοστοί κάτοικοι που μας είδαν, και μαζεύτηκαν στην Πρ. Πλατεία, μας είπαν ότι περιμένουμε να φτιάξουν αυτή τη μικρή πλατεία που αν και έχουν

εγκριθεί κάποια χρήματα γι’ αυτό το έργο, οι δήμαρχοι, εκλέγονται από 2 φορές ο καθένας, αλλά το μικρό αυτό έργο δεν γίνεται ποτέ.

ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΎ ΧΩΡΙΟΥ.

Και δεν είναι μόνο οι Δολοί εγκαταλελειμένοι, σχεδόν όλα τα χωριά, αυτά τα τελευταία χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί.

Εν πάσει περιπτώση. Οι λογοστοίκάτοικοι του χωριού που είδαν ένα ξένο να έρχεται να γράψει κάποια πράγματα για το χωριό τους, είχαν την καλοσύνη να με πάνε εκεί σε κάποια αξιοθέατα που θα μπορούσα να φωτογραφίσω και να τα κάνω και λίγο πιο γνωστα και να μεταφέρω και τον πόνο τους, αφού ο νεώτερος Έλληνας που μένει εκεί, είναι 70 ετών !

Ανάμεσα στα άλλα ήταν και μια κατοικία των Μαυρομιχαλαίων, εντελώς εγκαταλλειμένη, μισοερείπιο. Τι κρίμα, αυτά είναι ιστορικά μνημεία ! Είδα ένα πύργο των Κετσέων που και αυτός σώζεται μόνο ένα τοίχος. Είδα επίσης πάρα πολλά αξιολαγα ιστορικά μνημεία. Μέχρι και μνημείο των πεσόντων στην Πηγάδα κατά τον εμφίλιο πόλεμο. Είδα και τι δεν είδα, το Δημοτικό σχολείο, ένα σημαντικό κτήριο και ακόμα, σπίτια σημαντικών ανθρώπων που γέννησε αυτό το χωριό, που είναι από μόνο του ένα κομμάτι, ένα σημαντικό κομμάτι της μεγάλης Μανιάτικης ιστορίας.

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που είδα όλα αυτά τα σημαντικά, στους Δολούς και στους «ηρωικούς» ελάχιστους κατοίκους που εκεί γνώρισα.

                                                ---------////////--------

ΚΟΡΩΝΗ

Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

                                         ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΗΣ

    Η Κορώνη, γραφική παραλιακή κωμόπολη της Μεσσηνίας,  που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Φημίζεται για το Βενετσιάνικο κάστρο της, που βρίσκεται στο λιμάνι. Την αποκαλούν "Αρχόντισσα του Μεσαίωνα"        

                                    

Αυτές οι τόσο όμορφες Φυσικές και Μεσαιωνικές ομορφιές, συμπληρώνονται και από πανέμορφες παραλίες από τις ωραιότερες της Πελοποννήσου !

Εμείς  σήμερα θα σας παρουσιάσουμε όλες τις κοντινές παραλίες της                                

ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΕΜΙ. Πρόκειται για μια οργανωμένη παραλία που διαθέτει ξαπλώστρες, επίσης γήπεδο ποδοσφαιρου και  beach volley. Επίσης να τονίσουμε  ότι διαθέτει ντους και  μεγάλο parking.  Oλα αυτά συνδυάζονται με μια πλατιά αμμουδερή  παραλία με καθαρά νερά !  Έναν ιδανικό καλοκαιρινό προορισμό για όλα τα γούστα, μικρών, μεγάλων, ανδρών και γυναικών !

ΠΑΡΑΛΙΑ ΖΑΓΚΑ. Προσπερνώντας την Κορώνη, στην πίσω πλευρά του Κάστρου, νότια, υπάρχει μια από τις καλύτερες παραλίες του Μεσσηνιακού Κόλπου και από άποψη νερών και από άποψη εικόνας. Είναι η παραλία Ζάγκα. Συνδυάζει την πολύ καθαρή θάλασσα, μιας και κοιτάει το πέλαγος, είναι ακρωτήρι, δεν είναι μέσα στον κόλπο. Έχει ψιλή άμμο, είναι από πάνω της το Κάστρο της Κορώνης και η Ελεήστρια ! Δηλαδή το σκηνικό είναι διαφορετικό και ξεχωριστό Εκεί , βρείτε και  ταβερνάκια και ξαπλώστρες για να καθίσετε να “φάετε” τη μέρα σας. Αυτή η παραλία είναι ιδανική για να πιάσει ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος, ακόμα και να διανυκτερεύσει άμα θέλει, γιατί είναι πλήρως προστατευμένη το καλοκαίρι από τους μαΐστρους, τους βόρειους ανέμους, έχει πολύ καλό αγκυροβόλιο, ενώ και το τοπίο είναι μαγευτικό.

ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΣΑΠΙ. Η παραλία Τσαπί βρίσκεται  μετά την Φοινικούντα, στον δρόμο προς Κορώνη. Υπάρχει σχετική ταμπέλα στο δεξί σας χέρι πάνω στον παραλιακό δρόμο που ενώνει την Κορώνη με την Φοινικούντα, στο ύψος της περιοχή της Χρυσοκελλαριάς.  Είναι μια πργματικά  απόμακρη  και πανέμορφη παραλία, όχι από αυτές που είναι με τα πολλά τουριστικά καταστήματα. Η παραλία Τσαπί, είναι μικρή αφού είναι μήκους 100 μ. Περίπου, εκεί  θα βρείτε μια ταβέρνα, μια μικρή κατασκήνωση 45 θέσεων και λίγα σπίτια στην μικρή πανέμορφη κοιλάδα. Η ακτή είναι στρωμένη με άμμο και τα νερά της θάλασσας είναι βαθιά.

Για να πάτε στην παραλία, ακολουθείστε την κατηφορική ασφαλτοστρωμένη διαδρομή και θα βρεθείτε στο τέρμα του δρόμου, που οδηγεί στην παραλία. Παλιότερα, η κατάβαση μέχρι το Τσαπί ήταν δύσκολη και η επικοινωνία γινόταν κυρίως δια θαλάσσης με σκάφος από τη Φοινικούντα. Ήταν προορισμός για τους λάτρεις της φύσης και του ελεύθερου camping. Εκεί, λειτουργούσε μονάχα μία ταβέρνα και μάλιστα χωρίς ρεύμα. Πλέον ο επισκέπτης θα βρει οργανωμένο camping λίγο πιο πάνω από την παραλία και δύο ταβέρνες για τον καφέ και το φαγητό του. Απέναντι από το Τσαπί βλέπετε το νησάκι Σχίζα , αλλά και προς τα δεξιά τον όρμο της Φοινικούντας. Πριν φτάσετε στο Τσαπί θα πρέπει να έχετε προμηθευτεί τα απαραίτητα καθώς ο κοντινότερος οικισμός είναι μακριά από την παραλία. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο είναι ένα καρτοτηλέφωνο στο εστιατόριο, καθώς στο Τσαπί δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας.                                                                                               Η παραλία έχει άμμο και μια λεπτή ζώνη από μεγάλα βότσαλα. 

ΠΑΡΑΛΙΑ ΠΕΡΟΥΛΙΑ. Η μοναδική παραλία με ασανσέρ !        Τα Περούλια βρίσκονται βορειοδυτικά από την Κορώνη από την οποία απέχουν 8 περίπου χιλιόμετρα και νοτιοανατολικά από την Πύλο από την οποία απέχουν περίπου 37 χιλιόμετρα. Έχουν υψόμετρο 28 μέτρα και απέχουν μερικά μέτρα από τη θάλασσα του.                                               

Η Παραλία Περούλια, η οποία βρίσκεται στα ανατολικά του ομώνυμου οικισμού και στα δυτικά του Μεσσηνιακού κόλπου.  Πρόκειται για μια  πλατιά και απάνεμη από τους βοριάδες παραλία, μήκους περίπου 1.200 μέτρων, με χρυσή αμμουδιά και σχετικά ρηχά καταγάλανα νερά.                      

Διαθέτει οργανωμένη υποδομή, με πρόσβαση προς αυτήν ακόμη και από ασανσέρ !                                                                                       

Ενώ στην περιοχή πίσω από αυτήν υπάρχουν επίσης καφετέριες και  ταβέρνες, καθώς και διάφορες τουριστικές εγκαταστάσεις με ενοικιαζόμενα δωμάτια, για όσους θέλουν να διαμείνουν στην περιοχή αυτή

 Η Παραλία Περούλια βρίσκεται περίπου 8 χιλιόμετρα βορειότερα από την Κορώνη. Ερχόμενος από Καλαμάτα δηλαδή, θα τη συναντήσετε 8 χλμ πριν την Κορώνη και έχει προσβάσεις, μέσω της 9ης Επαρχιακής Οδού Ριζόμυλου - Κορώνης, είτε από τα Βουνάρια είτε από τους Κόμπους.  

ΠΑΡΑΛΙΑ ΒΟΥΝΑΡΙΑ. Τα Βουνάρια είναι παραθαλάσσιος οικισμός κοντά στην Κορώνη, από την οποία απέχουν 8,5 χλμ και Νότια της Πύλου που απέχουν 36 χλμ. Το χωριό, βρίσκεται στο 44^ο χλμ πάνω στο δρόμο Καλαμάτας – Κορώνης.    Τα Βουνάρια είναι ιδανικά για οικογενειακές διακοπές αλλά και παρέες και ζευγάρια.

Το τοπίο είναι τόσο όμορφο και προσφέρει τόσες πολλές επιλογές που σας παρουσιάζουμε, αφού μπορεί  να μην  τα είχετε ανακαλύψει νωρίτερα.          

Τα Βουνάρια, μαζί με τα διπλανά Περούλια, είναι ίσως από τους ομορφότερους τουριστικούς προορισμούς της πανέμορφης Μεσσηνίας !

ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΓ. ΤΡΙΑΔΑΣ. Βρίσκεται πολύ κοντά στην Κορώνη, κάπου 5 λεπτά με το αυτοκίνητο. Ανήκει στις μικρές και σχετικά άγνωστες παραλίες 

                                        ---------------------////////------------------

'

          

                            ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ (ΣΕΛΙΝΙΤΣΑ) ΜΑΝΗΣ

Χαρακτηριστικό, γραφικό, πανέμορφο ψαροχώρι της Μεσσηνιακής Μάνης δίπλα στη Στούπα, με όλη την δράση γύρω από το λιμάνι.

Απίθανα κλασικά κτίσματα νεόκτιστες βίλες με παραδοσιακό στυλ και γραφικά δρομάκια, συνθέτουν το όμορφο Μανιατοχώρι.

Ονομάζεται και Σελίνιτσα.Το όνομα Σελίνιτσα προέρχεται από τη μικρή Σελήνη ή μικρή Ελένη, σύμφωνα με το: «Σελινίτσα, στ’ άκουσμα σου ριγ’ η Σελήνη, καθώς ο Πάρις θωπεύει την Ελένη». Η ονομασία του προέρχεται απο την σλάβικη λέξη Selo=χωριό, selinitsa= μικρό χωριό.

Σύμφωνα με το μύθο, στην παραλία της περιοχής αποβιβάστηκε ο Πάρης και άρπαξε την Ωραία Ελένη. Η περιοχή του Αγίου Νικολάου ταυτίζεται με την αρχαία Πέφνο. Απέναντι από το γειτονικό χωριό Άγιος Δημήτριος, βρίσκεται η νησίδα Πέφνος, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία γεννήθηκαν οι Διόσκουροι.

Πρωτοκατοικήθηκε κατά την περίοδο 1830-1840. Χτισμένο ακριβώς δίπλα στην παραλία, σε μία από τις λίγες πεδινές περιοχές του Δήμου, ώθησε τους κατοίκους του να ασχοληθούν αποκλειστικά με το ψάρεμα και το εμπόριο, ανταλλάσοντας τα ψάρια με άλλα προϊόντα στα γειτονικά χωριά.

Στην πρώτη είσοδο του γραφικού χωριού συναντάμε το καστράκι του Αγίου Νικολάου, το πυροβολείο του Γερακάρη όπως λέγεται το οποίο χτίστηκε κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου την περίοδο 1941 – 1944 από τον αρχηγό των χιτών στη Μάνη Σταύρο Γερακάρη.

 Το Υπουργείο Πολιτισμού έχει χαρακτηρίσει ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο το κτίριο ιδιοκτησίας Χρήστου Σκαλκέα, ένα σημαντικό μνημείο για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του χώρου. Αξιόλογες οι εκκλησίες του Αγίου Μύρωνα και του Αγίου Νικολάου Ιερος Ναος Αναληψεως του Χριστου, απ’ όπου πήρε το όνομά του το χωριό, ενώ είναι ξακουστές και μοναδικές οι ψαροταβέρνες του. Διαθέτει νηπιαγωγείο, λιμενικό σταθμό και κέντρο υγείας.         

 ΚΟΝΤΙΝΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ.                                                                                                           

ΠΑΝΤΑΖΗ έχει ένα μίγμα χοντρή άμμο και βότσαλα. Υπάρχει αφθονία των φυσική σκιά κάτω από μια σειρά δέντρα (αρμυρίκια). Υπάρχει ένα καφέ ακριβώς πάνω στην παραλία, η οποία νοικιάζει ξαπλώστρες και ομπρέλες. Ότι δεν πάρει συνωστισμό πάρα πολύ ακόμη και στο ύψος του καλοκαιριού.τόπος γέννησης των Διόσκουρων.      

GNOSPI.  Δεν είναι μια παραλία- περισσότερα από ένα βραχώδη όρμο που έχει μια συγκεκριμένη πλατφόρμα να κολυμπήσετε. Είναι μια παραλία για κολύμβηση με αναπνευστήρα. Βρίσκεται στρίβοντας αριστερά ένα δρομάκι, ακριβώς πριν ξεκινήσει το παραθαλάσσιο μονοπάτι στην Στούπα.                                                                                                   

                             

                                           

         --------------------------------------------------------------------------------------------------

                                              ΟΡΕΙΝΑ ΧΩΡΙΑ  ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ   

                                               ΚΑΣΤΑΝΕΑ ή ΚΑΣΤΑΝΙΑ

 Η Καστάνια ή Καστανέα ή Μεγάλη Καστάνια είναι ορεινό χωριό του νομού Μεσσηνίας και ανήκε στο δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Λεύκτρου, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Δυτικής (Μεσσηνιακής Μάνης).

Χτισμένη σε θέση, από φυσική οχυρότητα, πλεονεκτικότερη των άλλων χωριών της περιοχής, στα σύνορα της Έξω Μάνης-Τουρκομπαρδούνιας, ήταν ο «κλειδοκράτορας της ανυπότακτης Μάνης και ο άγρυπνος ένοπλος φρουρός της, στις κινήσεις των άγριων τουρκομπαρδουνιωτών.

Την τραγουδάει ο Ν. Νηφάκος:
«Μπροστά είν' η Καστάνιτζα, στις μάχες ξακουσμένη
και στην Τουρκίαν ακούεται, ας είν' και μεθυσμένη³».

Την καμαρώνει ο λαός, αναφερόμενος σ’ εκείνα τα δύστυχα χρόνια της σκλαβιάς του Γένους:
«Πάρε μπαρούτ’ απ’ τη Στροντζά
και βόλια απ’ την Άρνα

και παλλικάρια διαλεχτά απ’ τη μικρή Καστάνια».

 Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρων στους πρόποδες του Ταϋγέτου από την πλευρά της Μεσσηνίας και ανήκει στην περιοχή της ιστορικής Μάνης, ενίσχυσε την επανάσταση του '21 με τετρακόσιους άντρες (τετρακόσια όπλα όπως αναφέρεται σε ορισμένα βιβλία), ενώ στον πύργο του Δουράκη, που υπάρχει στο χωριό έχει μείνει και ο οπλαρχηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. 

Στο χωριό υπάρχουν αρκετές εκκλησίες του 12^ου και 14ου αιώνα και η μία από τις δύο διώροφες χριστιανικές εκκλησίες της Ευρώπης. Μια από αυτές τις εκκλησίες είναι και αυτή του Αγ. Πέτρου. Η αρχιτεκτονική του ναού ακολουθεί τον τύπο τετρακιόνιων σταυροειδών εγγεγραμμένων με τρούλο ναών, έχοντας έναν νάρθηκα με μορφή στοάς στα δυτικά του, που προστέθηκε έναν αιώνα αργότερα, και ένα κωδωνοστάσιο σε σχήμα πύργου που χτίστηκε το 1813. Προστάτης του χωριού είναι η Παναγία και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου με δοξολογία και πανηγύρι έμπροσθεν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πλατεία του χωριού.                                                                                                        

Το χωριό είναι προορισμός δροσιάς τους καλοκαιρινούς μήνες και κυνηγιού το χειμώνα.  Η Καστάνια υπήρξε σπουδαίο Βυζαντινό κέντρο από τον 13ο αιώνα.  

                

                                                         ------//////------

              





                                                ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ                                                                                                      ΑΛΑΓΟΝΙΑ   

                                       

Τώρα το Χειμώνα, η μεγαλύτερη οροσειρά της Πελοποννήσου, ο Ταύγετος, δεν ξεχωρίζει μόνο για τα χιόνια του, που πρόσφατα μας επισκέφθηκαν, αλλά τα ίδια τα χωριά του, με την ιστορία τους, τα αξιοθέατα τους, 
                          

ΑΛΑΓΟΝΙΑ. (Σίτσοβα) Τον όγδοο αιώνα επί αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Ε΄, με την κάθοδο των Σλάβων στην Πελοπόννησο, τα χωριά του Ταϋγέτου δέχτηκαν σημαντικό νέο πληθυσμό και πήραν σλάβικα ονόματα. Το χωριό ονομάστηκε Σίτσοβα και η περιοχή της αρχαίας Δενθαλιάτιδας, μετονομάσθηκε από τους Σλάβους Μιλιγγούς σε Κουτσαβές, ή Κουτσαβά, το οποίο σημαίνει "περιοχή" και οι κάτοικοι όλων των οικισμών που δημιουργήθηκαν (Μεγάλη Αναστάσοβα, Μικρή Αναστάσοβα, Σίτσοβα, Τσερνίτσα, Κουτσαβά Λαδά και Κουτσαβά Καρβέλη) ονομάζονταν Κουτσαβίτες, ονομασίες οι οποίες άτυπα χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα.

Από τον 8^ο αιώνα μέχρι τον 13^ο αιώνα αποτελούσε συνοικισμό των Κουτσαβών και ανήκε διοικητικά στη Μεσσηνία.

Από το 13^ο αιώνα, την περίοδο της Φραγκοκρατίας, μέχρι 27-12-1836 αποτελούσε συνοικισμό των Πισινών Χωριών της Επαρχίας Μυστρά (Λακεδαίμονος), ο οποίος περιελάμβανε και τους οικισμούς: Κάτω Μαχαλάς (σημερινή Κάτω Μεριά), Χώρα, Απάνω Μαχαλάς (σημερινή Απάνω Μεριά) και Πέρα Μαχαλάς (σημερινός Μαχαλάς).

Από 28-12-1836 έως 30-8-1912, μαζί με τον Μαχαλά αποτελούσαν συνοικισμό του Δήμου Αλαγωνίας της Επαρχίας Καλαμών του Νομού Μεσσηνίας. Ως κεφαλοχώρι, αποτέλεσε έδρα του δήμου από 28-12-1836 μέχρι 3-3-1841, από 26-6-1863 μέχρι 14-2-1875 και από 26-11-1879 μέχρι 5-12-1907.

Από 31-8-1912 έως 31-12-1998, αποτελούσε μαζί με το Μαχαλά αυτόνομη Κοινότητα της Επαρχίας Καλαμών του Νομού Μεσσηνίας.

Το έτος 1927 αποφασίστηκε η μετονομασία των Δήμων και των Κοινοτήτων που είχαν Σλάβικα ονόματα και η αντικατάσταση τους ονόματα αρχαίων πόλεων ή ιστορικών τοπωνυμίων που με την πάροδο του χρόνου είχαν λησμονηθεί. Έτσι η Σίτσοβα με Διάταγμα (το οποίο δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 306/22-12-1927) μετονομάσθηκε σε Αλαγονία παρόλο που η θέση της σύμφωνα με τον Παυσανία δεν ταυτίζεται με εκείνη της αρχαίας πόλης.                                                             

 Αξιοθέατα                                                                                                             Το ιστορικό χωριό της αλαγονίας έχει αξιοθέατα, που εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη του χωριού και τα οποία είναι :                                                            Ο ναός του Αγίου Σώζοντος (9ος αιών),                                                            

Ο ναός του Αγίου Νικολάου Μεσόρουγας (15ος αιώνας) και δίπλα η οικία του Πατριάρχη Πελεκάση,  Ο ναός Αγίου Νικολάου Κάτω Μεριάς (1700 περίπου),                                                                                       

Ο ενοριακός ναός των Εισοδίων της Παναγίας (1845) και                          

Ο ναός της Υπαπαντής του Χριστού στον Μαχαλά, στον οποίο ξεχωρίζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο.                                                                                                                                Σε απόσταση χιλίων περίπου μέτρων από την πλατεία του χωριού (διαδρομή που γίνεται μόνον με τα πόδια) υπάρχει τοπίο με μεγάλους βράχους, ψηλά πλατάνια, άφθονα νερά και μικρό καταρράκτη. Πρόκειται για την παραδοσιακή βρύση Νίκα και τη θέση Λουκά.                                                                                                                                                                   

Η Γιορτή της πατάτας.                                                                                        Τα παλαιότερα χρόνια, η Αλαγονία φημιζόταν για την καλή ποιότητα πατάτας την οποία παρήγαγε σε μεγάλες ποσότητες στα πατατοχώραφα του Ταϋγέτου. Το πρώτο Σάββατο μετά  το 15Αύγουστο κάθε χρόνο, γίνεται η γιορτή της πατάτας. Σερβίρονται δωρεάν πατάτες παρασκευασμένες με όλους τους τρόπους. Η γιορτή πλαισιώνεται με καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Η Αλαγονία, αυτό το όμορφο γραφικό χωριό του Ταϋγέτου που είναι ένα από τα ομορφότερα βουνά της χώρας μας, έχει έκταση 22093 στρεμ. και πληθυσμό 176 κατοίκους, σε υψόμετρο 790 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας.  Στην περιοχή αυτή αφθονούσαν και ακόμη αφθονούν, σχετικά,  οι πατάτες, το λάδι, τα κάστανα, τα καρύδια, τα κεράσια και διάφορα οπωρικά.                                                                                                                              Σήμερα η Αλαγονία, που είναι χτισμένη αμφιθεατρικά,  είναι Δημοτικό διαμέρισμα του Καλλικρατικού Δήμου της Καλαμάτας και είναι ένα ήσυχο αλλά πολύ γραφικό ορεινό χωριουδάκι του υψηλότερου βουνού της Πελοποννήσου τον Ταύγετο και  απέχει   από την Καλαμάτα περί τα 29 χλμ                               

 Είναι χτισμένη στην αμφιθεατρική καταπράσινη πλαγιά της κεντρικής κοιλάδας της περιοχής που περικλείει και τα χωριά Πηγές και Αρτεμισία. Βορειότερα βρίσκεται η κοιλάδα της Νέδουσας ενώ νοτιότερα βρίσκεται η κοιλάδα του Λαδά και του Καρβελίου.           

                                                                                                                                                                                                                                 




                                          ---------------//////////-------------
                                    






                                       ENA ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ                                             ΑΠΟ ΚΑΛΑΜΑΤΑ, ΓΙΑ ΑΛΜΥΡΟ,  ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ,
                                                  ΚΙΤΡΙΕΣ

                   Η πόλη που ξέρει να προσφέρει τέτοιες απολαύσεις,

Από την Καλαμάτα πήραμε την παραλιακή λεωφόρο Ναυαρίνου.       
Όσο διασχίζαμε  την φανταστική Καλαματιανή παραλιακή λεωφόρο, συγχρόνως την απολαμβάναμε αφού πλησιάζει τα 3000 μ.  απολαυστικής αμμώδους και βραβευμένης παραλία, που είχαμε μπροστά μας.  Στο τέλος αυτού του δρόμου, μετά το Φιλοξένεια, στρίψαμε δεξιά στο δρόμο που μας οδηγεί στη Μάνη.   

Το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι η Βέργα, εκεί επάνω στο βουνό καλάθι, σκαρφαλωμένη   από τη μία και από την άλλη να βρέχεται από τα καταγάλανα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου.                                                              Όσο προχωράμε, συνεχίζουμε στο ίδιο χωριό, και φτάνουμε σε ένα άγαλμα, αριστερά μας, και παρατηρούμε ένα τείχος να φτάνει προς τα πάνω στο βουνό. Αυτό το τείχος, είναι το σημείο όπου οι Μανιάτες σταμάτησαν τις ορδές του  ΤουρκοΑιγύπτιου Ιμπραήμ, που οι Μανιάτες συνέτριψαν και έτσι η Μάνη έμεινε «ελεύθερη» και «αδούλωτη» ! Το σημείο εκείνο λέγεται Αλμυρός. Αριστερά βλέπουμε ένα όμορφο πάρκο και δεξιά μια «άπαιχτη» παραλία, γεμάτη από κόσμο να απολαμβάνουν στα καταγάλανα νερά το μπάνιο τους. Εκεί κάναμε και τις πρώτες βουτιές μας, και όλοι συμφωνήσαμε για το πεντακάθαρο νερό που έχει αυτή η θάλασσα.   

Λίγο πιο πέρα, μετά τη στροφή, στα δεξιά μας συναντάμε ένα μεγάλο και πολύ καλό ξενοδοχείο το MESSINIAN BAY, που η εκπληκτική του θέα, δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτούς που μένουν στο ξενοδοχείο να αγναντεύουν όλο το Μεσσηνιακό κόλπο, μέχρι απέναντι στην Κορώνη.      Φεύγοντας από εκεί βλέπουμε το δρόμο να σχηματίζει το γράμμα "Υ"      
Ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τη Μάνη του πρώην Δήμου Λεύκτου (Καρδαμύλη, Στούπα κλπ) και ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τα παραθαλάσσια χωριά του πρώην Δήμου Αβίας. 
 Να σημειώσουμε ότι οι δύο Δήμοι ενώθηκαν το 2010 και έγινε ο Δήμος

Δυτικής Μάνης (Ο Δήμος Ανατολικής Μάνης είναι η Λακωνική Μάνη). Παίρνουμε λοιπόν το δεξιό δρόμο και το επόμενο χωριό που συναντάμε είναι η Μικρή Μαντίνεια. Φτάνουμε λοιπόν σε μια παραλία όπου οι εκπληκτικές μυρωδιές που αναδύονται, είναι από τις ψαροταβέρνες που είναι όλες μαζί, η μια μετά την άλλη, κυριολεκτικά όλες επάνω στη θάλασσα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι όσοι κολυμπούσαν, αμέσως μετά πήγαιναν στις ψαροταβέρνες και έτρωγαν το φρέσκο ψάρι τους ή ότι άλλο περαδοσιακό φαγητό πρόσφεραν οι ταβέρνες αυτές. Να σημειώσουμε ότι όλες αυτές οι ταβέρνες τα φαγητά τους τα μαγειρεύουν με το Νο 1 στον κόσμο Μανιάτικο γνήσιο παρθένο Ελαιόλαδο.

Αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα, μπορεί κανείς να το απολαύσει μόνο στις πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσσηνίας.                                                                                Μετά τη Μ. Μαντίνεια συναντάμε 3 οικισμούς, την Παλιόχωρα, το Αρχοντικό και το Ακρογιάλι. Ποιόν από τους 3 οικισμούς να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το Ακρογιάλι, προσωπικά, μας γοήτευσε περισσότερο.            Αφού το χαζέψαμε και συγχρόνως το απολαύσαμε, συνεχίσαμε τη διαδρομή  μας μέχρι που φτάσαμε στις εκβολές του εκπληκτικού φαραγγιού του Ριντόμου. Αμέσως μετά, είδαμε μια μεγάλη παραλία. 
Η παραλία της Σάντοβας ! Μια μεγάλη παραλία που εκεί γίνεται συνωστισμός, κυρίως, από νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα τα βράδια μέχρι πρωίας, οι νέοι ξεφαντώνουν εκεί στα παρακείμενα Beach Bar !   

Φαίνεται ότι το οδοιπορικό μας στις παραθαλάσσιες περιοχές του πρώην Δήμου Αβίας, φτάνει στο τέλος του.  Εκεί που τελειώνει η μεγάλη παραλία της Σάντοβας, εκεί αρχίζει ένα άλλο παραθαλάσσιο χωριό, ένα ειδυλιακό χωριό, ένα χωριό με ιστορία, ένα χωριό που προτιμούν έλληνες και ξένει. Ο λόγος γίνεται για τις  Κιτριές. Ο δρόμος μας οδηγεί σε μια στροφή κατηφορική σε ένα στενό, πλην όμως γραφικό δρομάκι, που μας οδηγεί στο λιμανάκι στις Κιτριές. Δεξιά μας βλέπουμε μια επιγραφή που γράφει «Ψαροταβέρνα Γαϊτανάρος». Βλέπουμε και αριστερά μας μια άλλη

ταβέρνα που λέει «Ψαροταβέρνα ο Μίμης». Το αυτοκίνητό μας το παρκάραμε δίπλα στου «Μίμη» και καθίσαμε σε μια από τις δύο υπέροχες ειδυλιακές ταβέρνες.                        
Φανταστικά, απίστευτα, φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, που μοίριζαν ακόμη θάλασσα, μεζεδάκια, που συνοδεύονταν, με τι άλλο ; φυσικά με τσιπουράκι ! 

Εκεί δεν απολαύσαμε μόνο τα ανεπανάλητα τσιπουράκια με τα μεζεδάκια, αλλά και ένα δεύτερο μπάνιο που κάναμε προηγουμένως σ’ αυτή τη θάλασσα.                                                                         

Ήταν ένα οδοιπορικό θεαματικό, υπέροχο μέσα σε λίγα χιλιόμετρα από την Καλαμάτα, μια πόλη που μπορεί να προσφέρει τέτοιες απολαύσεις, γαστρονομικές, φυσικού κάλους, θάλασσας όπως και να την προτιμάτε, γραφικές περιοχές και ενός μπάνιου σε τόσο καθαρές καταγάλανες θάλασσες !

Πραγματικά είναι μια μοναδική εμπειρία και ανεπανάληπτη απόλαυση!!!  

                      

                                                                         

                                                                                                                                                                        

                                                            ----///----
                                               








                                            ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
                                                   ΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΗ

Απέναντι από τη Μαραθόπολη, υπάρχει ένα νησάκι. Το όνομα της είναι Πρώτη και βγήκε από το Θεό της θάλασσας Πρωτέα ! Το νησί απέχει 1 μίλι από την ακτή της Μαραθόπολης και είναι άνυδρο, όπως και ακατοίκητο.          

Το νησί της Πρώτης έχει σημαντικό αρχαιολογικό ενδιαφέρον, αφού εκεί βρίσκονται τα ερείπια Ακροπόλεως Μυκηναϊκή ή προκλασσικής εποχής, με τείχος και κυκλοτερή πυργίσκο. Επίσης η Πρώτη έπαιξε σπαουδαίο ρόλο στη διάρκεια των Πελοποννησιακών πολέμων μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών περί το 424 πχ.                     

Παραλία Βουρλιάς

Στην Πρώτη επίσης, υπάρχει το μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στην Παναγία Γοργοπηγή που οικοδομήθηκε από 1984 και μετά. Σ’ αυτή τη θέση υπήρχε το παλαιό εκκλησάκι χτίστηκε γύρω στο 1850 στα θεμέλια του αρχαίου ναού της θεάς Ευπλοίας Αρτέμιδος. 
Το νησί κατά καιρούς έγινε φυσικό λιμάνι για καράβια που ήθελαν να γλιτώσουν από τις φοβερές τρικυμίες του Ιονίου Πελάγους, όπως το θωρηκτό "Σπέτσες" που προσορμίστηκε εκεί το 1899.
Στα χρόνια της ακμής της πειρατείας, την Πρώτη είχε σαν ορμητήριό του ο Κεφαλλονίτης κουρσάρος Κατούλιας, με πλήρωμα από την Μάνη – το Αυλάκι του Κατούλια.

Μονή Παναγίας Γοργοπηγής

Στην θέση "Γραμμένο" είναι χαραγμένες περίπου 30 σκαλιστές επιγραφές μετακλασικής, ρωμαϊκής και Βυζαντινής εποχής. Κάποιες επιγραφές εκφράζουν ευχές των, κατά διαφόρων εποχών, ναυτιλλομένων που καταφεύγανε με τα καράβια τους στον ορμίσκο του νησιού για να σωθούν από την τρικυμία και εύχονταν στους θεούς να τους χαρίσουν εύπλοια κατά το υπόλοιπο ταξίδι τους. Κάποιες άλλες επιγραφές εκφράζουν προειδοποιήσεις για τους πειρατές...

« Όποιος νύχτα κοιμηθεί στα στενά της Πρώτης, αν δεν αγρυπνεί θα γίνει λάφυρο των ληστών της Μπαρμπαριάς. ».

Παραλία Βουρλιάς

Βόρεια της αμμουδιάς Βουρλιά, βρίσκεται το ανδρομονάστηρο της Κοίμησης της Θεοτόκου της Γοργοπηγής. Το όνομα του το πήρε από την ομώνυμη εικόνα του 1832 που βρέθηκε στα βράχια του νησιού το 1984 στο σημείο που σήμερα υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι. Η δίκλιτη εκκλησία του μοναστηριού είναι αφιερωμένη στην ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Στεφάνου και στην απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το μοναστήρι εορτάζει στις 23 Αυγούστου και στις 24 Σεπτεμβρίου με πλήθος επισκεπτών να έρχονται για να τιμήσουν την ημέρα που βρέθηκε η εικόνα.

Τις ημέρες αυτές οι πιστοί μπορούν να επισκεφτούν τη νήσο Πρώτη με καΐκια που δρομολογούνται από την Μαραθόπολη και συνήθως στη μεταφορά αυτή συμμετέχουν και τα πλοιάρια που τον υπόλοιπο καιρό εξυπηρετούν τη μεταφορά επισκεπτών από το λιμάνι στης Πύλου στην νήσο Σφακτηρία. Η Μονή τις ημέρες του εορτασμού προσφέρει στους επισκέπτες γεύμα με ψάρια της περιοχής. Διαθέτει μικρό ξενώνα, φιλοξενεί προσκυνητές, αλλά και όσους αποκλειστούν στο Νησί από την κακοκαιρία.

Τέλος, στο νησί υπάρχει μια πολύ όμορφη παραλία, η παραλία του Βουρλιά που τους καλοκαιρινούς μήνες επισκέπτονται πολλοί έλληνες και ξένοι τουρίστες.

                                                  ---------//////////--------








                                                         ΤΑ ΚΟΝΤΟΒΟΥΝΙΑ 

                                          

                             ΑΝΩ ΒΟΥΤΑΙΝΑ

Στο blog  http://www.anoboutainaodoporiko1.blogspot.com   με τη βοήθεια του "Φύλακα των κοντοβουνίων" Γιώργου Σταθόπουλου, που μας

καθοδήγησε, ανακαλύψαμε ένα από τα χωριά των Κοντοβουνίων,
την ΑΝΩ ΒΟΥΤΑΙΝΑ, που πραγματικά είναι ένα ιστορικό χωριό που, πραγματικά πολλοί από εμας θα έπρεπε να το έχουμε γνωρίσει και γιατί όχι να μην το κάναμε ένα τουριστικό ορεινό προορισμό.
Εμείς σας παρουσιάζουμε ότι ακριβώς βρήκαμε στο πιο blog, με την επιμέλεια του κ. Γιάννη Λάσκαρη. 

Για τη σειρά "Ξεναγήσεις" και για τον φορέα ψηφιακής προβολής "Στην ομορφιά που χάνεται"

Επιμέλεια: Γιάννης Λάσκαρης.

Άλλο ένα χωριό γεμάτο ενσυναίσθηση με εικόνες και χρώματα που σε παρασύρουν σε μνήμες και αναφορές που ίσως αν είσαι τυχερός να έχεις ακουστά. Η ενσυναίσθηση προκύπτει από την εντύπωση που μου άφησαν οι άνθρωποι του χωριού ιδιαίτερα όμως δυο νέοι άνθρωποι η Αλεξάνδρα και ο Κώστας που τρέχουν τα όνειρα τους και τα σχέδια της ζωής τους παράλληλα με το μέλλον του χωριού τους. Δεν το συναντάς και τόσο συχνά  και είναι ελπιδοφόρο που οι νέοι αυτοί άνθρωποι αγωνίζονται για ένα χωριό στα 628 μέτρα  περίπου υψόμετρο, τόσο μακριά από τα αστικά κέντρα.                   
Η μάχη φαντάζει άνιση όμως η Αλεξάνδρα Αντωνοπούλου (πρόεδρος του συλλόγου) και ο Κώστας Πουλόπουλος (αντιπρόεδρος του συλλόγου) πασχίζουν να ξαναφέρουν στο προσκήνιο το γραφικό και ιστορικό αυτό χωριό. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος θα ξεναγηθούμε μέσα από το φωτογραφικό υλικό που συλλέξαμε αλλά και μας παραδόθηκε στην βρύση του χωριού όπου γίνεται ένα λαμπρό και γεμάτο ζωή πανηγύρι τον Αύγουστο, αλλά και

αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς και φιλοξενίας για τους περιηγητές του όμορφου χωριού. Είναι μια βρύση που μετρά αρκετές δεκαετίες από την κατασκευή της σε έναν χώρο που έχει διαμορφωθεί κατάλληλα για εκδηλώσεις και φιλοξενία. Στην εκκλησία και στο σχολείο με την παιδική χαρά η θέα είναι μαγική τόσο που δεν θέλεις να φύγεις από αυτό το σημείο του χωριού. Η ξενάγηση συνεχίστηκε στο αλώνι στην καρδιά του χωριού όπου μέχρι και πριν λίγα χρόνια οι νέοι του χωριού συγκεντρώνονταν τα βράδια και έλεγαν ιστορίες από τα παλιά και ζούσαν στιγμές αυθεντικές αυτές που μόνο τα χωριά προσφέρουν. Οι κάτοικοι του κατά πλειοψηφία ζούσαν από την κτηνοτροφία και γίνεται αντιληπτό πόσο δύσκολα χρόνια έζησαν αλλά δεν ξέχασαν. 
  Ο Γιάννης Αντωνόπουλος που ζει μόνιμα στο χωριό φροντίζει και επιμελείται την "παρουσία" του χωριού ενώ οι κάτοικοι είναι έτοιμοι πάντα να συζητήσουν και να προσεγγίσουν με ζεστασιά τον περιηγητή. Στο χωριό υπάρχουν δύο καφενεία ενώ

στην είσοδο του χωριού σε προυπαντήζει μια όμορφη εκκλησούλα που "διχοτόμει" γοητευτικά τον δρόμο ενώ δίπλα τα τραπέζια με τους πάγκους είναι έτοιμα να φιλοξενήσουν υπαίθριες εκδηλώσεις και πικ νικ με συντροφιά την μαγευτική θέα.          Οι άνθρωποι του συλλόγου έχουν δώσει έναν μεγάλο αγώνα και φαίνεται αυτό από τις υποδομές που είναι σε θέση να φιλοξενήσουν τον περιηγητή και τους επισκέπτες ενώ τόσο ο πρόεδρος του χωριού (Διονύσης Αθανασόπουλος) όσο και οι κάτοικοι έχουν συμβάλλει στην όμορφη εικόνα του απομακρυσμένου αλλά θελκτικού χωριού.              

Σε προηγούμενα αφιερώματα είχαμε αναφερθεί στη Μάκραινα και στην Κάτω Βούταινα. Μαζί με την Άνω Βούταινα αποτελούν το "τρίπτυχο" της ορεινής γοητείας που θα επανέλθουμε για να καταγράψουμε να ζήσουμε και να παρουσιάσουμε γιατί είναι ένας τόπος που προσφέρεται για βιωματικό τουρισμό και κυρίως ψυχική γαλήνη. Κάντε τα προορισμό λοπόν.

                                        

                             ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ &
                             ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
       ΤΑ ΔΥΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ ΜΑΝΗΣ

Ο Άγιος Νικόλαος ή Σελίνιτσα είναι ένα γραφικό λιμανάκι της έξω Μάνης 3 χλμ. από τη Στούπα, το οποίο σήμερα λειτουργεί ως ιχθυόσκαλα και αραξοβόλι για ψαροκάικα και ψαρόβαρκες. Το όνομα Σελίνιτσα προέρχεται από τη μικρή Σελήνη ή μικρή Ελένη, σύμφωνα με το:

«Σελινίτσα, στ’ άκουσμα σου ριγ’ η Σελήνη, καθώς ο Πάρις θωπεύει την Ελένη».

Το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει χαρακτηρίσει ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο το κτίριο ιδιοκτησίας Χρήστου Σκαλκέα, ένα σημαντικό μνημείο για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του χώρου. Αξιόλογες οι εκκλησίες του Αγίου Μύρωνα και του Αγίου Νικολάου, απ’ όπου πήρε το όνομά του το χωριό, ενώ είναι ξακουστές και μοναδικές οι ψαροταβέρνες του. Διαθέτει νηπιαγωγείο, λιμενικό σταθμό και κέντρο υγείας. 

Νοτιοανατολικά του Αγίου Νικολάου, βρίσκεται το γραφικό μικρό ψαροχώρι του Αγίου Δημητρίου, στη θέση της αρχαίας Πέφνου, με το βραχονήσι της. Στην Πέφνο, σύμφωνα με τη Μυθολογία, γεννήθηκαν μέσα από ένα αυγό οι Διόσκουροι, Κάστορας και Πολυδεύκης που ήταν ημίθεοι, προστάτες των ναυτιλλομένων και αδελφοί

της Ωραίας Ελένης. Το αυγό αυτό ήταν το αποτέλεσμα του έρωτα του Δία, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε κύκνο και της πανέμορφης Λήδας, κόρης του Γλαύκου, που για να τον αποφύγει είχε και αυτή μεταμορφωθεί σε χήνα. Από τον Παυσανία λέγεται ότι στη Πέφνο υπήρχε βασίλειο με βασιλέα τον Τυνδάρεω, πατέρα της Ωραίας Ελένης, βασίλισσας της Σπάρτης και της Κλυταιμνήστρας, βασίλισσας των Μυκηνών.            Στον Άγιο Δημήτριο βρίσκεται ο Πύργος Χρηστέα, χαρακτηρισμένο ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού, ένα πυργόσπιτο του Καπετάνιου Χρηστέα της Πλάτσας Μάνης, το οποίο κτίσθηκε στην περίοδο των δύο δεκαετιών πριν από την Ελληνική Επανάσταση.  

Τις τελευταίες δεκαετίες ο Άγιος Νικόλαος κατάφερε να αναπτύξει τον τουρισμό και να δημιουργήσει υποδομές για την φιλοξενία τουριστών κατά τη θερινή περίοδο, και να τους προσφέρει όμορφες και άνετες διακοπές.  Ξενοδοχεία και ενοικειαζόμενα διαμερίσματα, υπάρχουν αρκετά, στα οποία μπορεί ο επισκέπτης να φιλοξενηθεί.                                                                                

Τους επισκέπτες, εκτός από τη γραφικότητα που θεωρείται ένα από τα προσόντα και των δύο χωριών, προσελκύει και η άγρια ομορφιά της Μεσσηνιακής Μάνης, τα μοναδικά φυσικά αξιοθέατα, οι αγέρωχοι μανιάτικοι πύργοι, οι γραφικές εκκλησίες, τα όμορφα χωριουδάκια με τα πλακόστρωτα καλντερίμια και οι υπέροχες παραλίες.

Από τον Άγιο Νικόλαο και τον Άγ. Δημήτριο, μπορείτε να πραγματοποιήσετε ενδιαφέρουσες εξορμήσεις στις γύρω περιοχές. Να περιηγηθείτε στο μεγαλοπρεπή Ταΰγετο, να επισκεφθείτε την πολυσύχναστη Στούπα-το γραφικό παραθαλάσσιο χωριό όπου έζησε ο Νίκος Καζαντζάκης και εμπνεύστηκε και έγραψε το έργο του «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»-καθώς και την παραδοσιακή Καρδαμύλη, επίσης να πάτε και στο επίσης γραφικό χωριουδάκι την Τραχήλα.

Εκτός από τις υποδομές ως προς την  διαμονή, υπάρχουν πολλές ταβέρνες και εστιατόρια, όπου ο επισκέπτης θα έχει την ευκαιρία να γευτεί εκτός των άλλων, φρέσκο, φρεσκότατο ωρών, ψάρι και τις ξεχωριστές γεύσεις της παραδοσιακής Μεσσηνιακής κουζίνας. Το βράδυ μπορείτε να απολαύσετε το ποτό σας σε κάποιο

μπαράκι δίπλα στη θάλασσα. Αν αναζητάτε περισσότερη διασκέδαση, επισκεφθείτε τη γειτονική Στούπα σε απόσταση 6 χλμ, με πιο έντονη νυχτερινή ζωή.

Ο Άγιος Νικόλαος διαθέτει πανέμορφες παραλίες με γραφικούς βράχους και αμμουδιά που προσελκύει μεγάλο αριθμό λουόμενων. Εδώ, μπορείτε να κολυμπήσετε στα καθαρά κρυστάλλινα νερά του Μεσσηνιακού Κόλπου, να απολαύσετε τον καυτό ήλιο και να επιδοθείτε σε θαλάσσιες δραστηριότητες.

Ο Άγιος Νικόλαος με το γραφικό του λιμανάκι και τις εικόνες από το παρελθόν γοητεύει κάθε επισκέπτη, χαρίζοντας ταυτόχρονα απολαυστικές στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας.                       

Τα δύο από τα πιο γραφικά χωριά Αγ. Νικόλαος και Αγ. Δημήτριος, σας περιμένουν.

                                    -------//////-------

                                        ΚΟΡΩΝΗ

                      Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Η Κορώνη, γραφική παραλιακή κωμόπολη της Μεσσηνίας,  που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Φημίζεται για το Βενετσιάνικο κάστρο της, που βρίσκεται στο λιμάνι. Την αποκαλούν "Αρχόντισσα του Μεσαίωνα"                                                       

Διώροφα αρχοντικά με τα περίτεχνα μπαλκόνια και τις στολισμένες προσόψεις, θα τραβήξουν την προσοχή σας, μιλάνε για μια αρχοντιά, αλλά και για την ακμή της πολιτείας αυτής, σε παλιότερες εποχές, που δεν πρέπει να παραλείψετε να περπατήσετε στα στενά πανέμορφα σοκάκια, ενώ απαραίτητη είναι μία στάση στην παραδοσιακή κεντρική πλατεία. Επίσης θα δείτε το αρχοντικό του οπλαρχηγού Καράπαυλου και τον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Δημητρίου, που χτίστηκε το 1864.                                                                                                Η θέα από το κάστρο προς τον Μεσσηνιακό κόλπο είναι μοναδική. Μέσα στο κάστρο θα δείτε το

παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι του Ιωάννη του Προδρόμου και όχι μόνο, αφού μέσα στο κάστρο, υπάρχουν και άλλα εκκλησάκια  και πολλά ακόμη σημαντικά αξιοθέατα.                                          

Η Κορώνη με τα στενά δρομάκια της, μερικά εκ των οποίων είναι ασπρισμένα στους αρμούς, θυμίζει έντονα νησί των Κυκλάδων και προσφέρεται για ονειρεμένες διακοπές. Στην παραλία θα βρείτε καλό φαγητό στις γραφικές ταβέρνες ή θα απολαύσετε τον καφέ σας και το ποτό σας στις καφετέριες και στα μπαράκια.                                                                                                  

Τέλος, μπορείτε να επισκευθείτε τις ονειρεμένες παραλίες της Μεμί και Ζάγκα ή όσοι θέλετε πηγαίνετε πιο πέρα στις παραλίες Περούλια, Κόμποι, Γαργαρού που είναι 2-3 χιλιόμετρα πιο πέρα.                                                            

Για τη διαμονή σας εκτός από τα ξενοδοχεία της περιοχής, μπορείτε να μείνετε και σε πολλά

ενοικειαζόμενα δωμάτια.      

ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΟΣΙΑ ΣΑΣ                                         

ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ                                                      

                                                                                               

                                              ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ ΣΑΣ

                                              ΓΙΑ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΣΑΣ

                                              ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ
                                              ΣΤΗΝ  ΑΠΟΛΑΥΣΗ.

                                                   

                                      -------///////------

                                       ΚΟΥΒΕΛΑΣ

                               ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΡΒΑΝΙΤΟΧΩΡΙ                                                               ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΟΙΧΑΛΙΑΣ                            

                                          

Ο Κούβελας είναι ένα πανέμορφο γραφικό χωριό με πλούσια βλάστηση και πολλά νερά, καθώς βρίσκεται κοντά στον ποταμό Νέδα . Είναι ένα από τα Σουλιμοχώρια  και ο Κούβελας λόγω της θέσης του, προσφέρεται για άπειρες δραστηριότητες στη φύση όπως, ποδηλασία, πεζοπορία, διάσχιση του ποταμού της Νέδας κ.α. Από το χωριό ξεκινά ένας χωματόδρομος που κατεβαίνει την πλαγιά και μετά από περίπου 7 χλμ. καταλήγει σε ένα πέτρινο γεφύρι στις όχθες της Νέδας.

Ο Κούβελας πήρε την ονομασία του πιθανότατα από τα κουβέλια, που είναι δοχεία για το μέλι που παράγουν στην περιοχή. Οι κάτοικοί του κατάγονται από Αρβανίτες που έφτασαν στην Πελοπόννησο τον 14^ο – 15^ο αιώνα και προέρχονται από το ορεινό παλιό χωριό Λιόπεσι που βρισκόταν σε υψόμετρο 900 μέτρων.

Λέγεται μάλιστα ότι οι πρώτοι οικιστές του Κούβελα ήταν δύο αδέλφια από το Λιόπεσι, αν και η μητέρα τους είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Άνω Κούβελα.     Ο Ντέντες και ο Κόρδας που βρήκαν στην περιοχή πηγή με νερό  και αποφάσισαν να χτίσουν στο σημείο αυτό τα σπίτια τους. Από αυτούς δημιουργήθηκαν οι δύο περιοχές του χωριού: η Ντεντόρουγα, ανατολικά της παλιάς βρύσης και η Κορδόρουγα στα δυτικά. Το Λιόπεσι σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε και ονομάζεται πλέον Άνω Κούβελας.

Η γυναίκα αυτή παντρεύτηκε στην Άνω Μέλπεια και απέκτησε δύο παιδιά των Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο. Αυτό έλαβε χώρα περίπου το έτος 1770.

Αφού πέθανε ο άντρας της, πείρε τα δύο παιδιά και τα πήγε στο Άνω Κούβελα στους συγγενείς της.
Τα παιδιά όταν μεγάλωσαν ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία όπως λογικά οι περισσότεροι αυτή την εποχή.
Κάποια μέρα που έβοσκαν το κοπάδι τους στην περιοχή του χωριού μας είδαν ένα τράγο να είναι βρεγμένος και κατάλαβαν ότι κάπου υπάρχει νερό. Η περιοχή ήταν δυσπρόσιτη λόγω μεγάλης βλάστησης γι αυτό τον λόγο μάλλον δεν το είχαν ανακαλύψει, έτσι έψαξαν και βρήκαν την πηγή η οποία υπάρχει ακόμα στο κέντρο του χωριού αλλά έχει νερό μόνο τους χειμερινούς μήνες μέχρι και την άνοιξη.
Μετά την ανακάλυψη του νερού τα δύο αδέλφια έχτισαν σπίτια (καλύβες δηλαδή όπως ήταν τα σπίτια τότε)κοντά στην πηγή.
Ο Κώστας έχτισε το σπίτι του δίπλα στην πηγή και ο Γιώργος κάτω από το προηγούμενο καφενείο του χωριού.

Τα αδέλφια είχαν παρανόμια και τους έλεγαν Κώστα ντέντε και Γιώργο κόρδα. Ακόμα και σήμερα ακούμε για τους Κορδέους και τους Ντεντέους.
Έτσι άρχισε η ιστορία του χωριού μας. Αν ήρθαν και εγκαταστάθηκαν και άλλοι είναι άγνωστο όμως λογικά πρέπει να ήρθαν γιατί οι Καλογερέοι δεν κατάγονταν από τα δύο αδέλφια.

Το άνω Κούβελα το εγκατέλειψαν περίπου το 1800. Πολλοί εγκαταστάθηκαν στο άνω Ψάρι, στο Μαυρομάτι της Ιθώμης, στο Μελιγαλά και ένας στο γειτονικό Χαλκιά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο οπλαρχηγός των Ντρέδων Γιαννάκης Μέλλιος καταγόταν από το άνω Κούβελα το οποίο βάση λεγομένων ήταν απάτητο από τους Τούρκους. 

               

Γενικοί Καθαρισμοί Κτηρίων     Διαχείριση Βραχυχρόνιων Μισθώσεων Ακινήτων          Βιοκαθαρισμοί Στρωμάτων.                   Θεμιστοκλέους 90  Καλαμάτα            Τηλ. 27210 81720      e-mail:clc@ath.forthnet.gr  www.cleaning.gr

                                                                                   

                                              ----------//////////-----------

 

 ΟΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΒΕΡΓΑ ή  ΣΕΛΙΤΣΑ

Η Βέργα, μπορεί να είναι πλέον ένα προάστειο της Καλαμάτας, αλλά λίγοι γνωρίζουμε για την ιστορία της. Το ιστορικό  χωριό της Βέργας, βρίσκεται στην είσοδο για τη Μεσσηνιακή ή έξω Μάνη, η Δυτική πύλη της Μάνης, 6 χλμ. Ν.Α. της Καλαμάτας.

Βέργα μετονομάσθηκε η τότε κοινότητα της Σέλιτσας και οι συνοικισμοί Άνω Σέλιτσα και Κάτω Σέλιτσα μετονομάσθηκαν σε Άνω Βέργα και Κάτω Βέργα αντιστοίχως, με το Β. Δ. 18-5-1956, ΦΕΚ. Α 125/1956. Πριν από το 1912 ανήκε στον δήμο Αβίας. Με τη σύσταση των κοινοτήτων αποτέλεσε κοινότητα με τους οικισμούς Αγία Σιών, Αλμυρό, Άνω και Κάτω Βέργα. Από το 1998 που εφαρμόστηκε ο νόμος «Καποδίστρια», ανήκει στον νεοσύστατο δήμο Καλαμάτας.

Ονομασία.Το όνομα Βέργα λέγεται ότι οφείλεται στο τείχος που είχαν φτιάξει οι Μανιάτες, για να αντιμετωπίσουν από τις 22 έως τις 24 Ιουνίου 1826, τους 6.000 Τουρκοαιγύπτιους του Ιμπραήμ.   Το τείχος που έμοιαζε από μακριά με βέργα, είχε δύο μέτρα ύψος, είχε μήκος γύρω στα 1500μ. με πολεμίστρες και δύο πολεμόπυργους και κατεύθυνση από το βουνό προς τη θάλασσα, ενώ ήταν κατασκευασμένο από ξερολιθιά.   
            

Ποδολογικό Κέντρο Καλαμάτας                   Καλλιρρόη Πετροπούλου Μητροπέτροβα 7-9 | Τ: 27210 25523 Μ: 6946924358, http://podologiakalamata.gr Κλείστε ένα ραντεβού για τον έλεγχο των ποδιών σας  ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

                                                                                               
Σ’ αυτό το μαντρότοιχο οι Μανιάτες σταμάτησαν το φοβερό στρατό του Ιμπραήμ προξενώντας του μεγάλες απώλειες. Σώζονται ακόμα πολλά κομμάτια του τείχους που άρχιζε από μια βραχώδη τοποθεσία της κάτω Βέργας και έφτανε μέχρι τη θάλασσα, όπου σήμερα έχει στηθεί το μνημείο του Μανιάτη πολεμιστή.                                                                                                        

Η Κάτω Βέργα είναι κτισμένη στη δυτική πλευρά του όρους Καλάθι, σε ωραία και αμφιθεατρική τοποθεσία με φανταστική θέα προς τη Καλαμάτα. Τα πρώτα σπίτια ανοικοδομήθηκαν μετά το 1846, από κατοίκους της άνω Βέργας, που έκτισαν και την εκκλησία Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.                               

Μετά το 1960 στη θέση "Αγριλιά" στο δρόμο Καλαμάτας - Καρδαμύλης - Αρεόπολης, δημιουργήθηκε ο σημερινός παραθαλάσσιος οικισμός, σε απόσταση 5χλμ. από τη Καλαμάτα. Εκεί βρίσκεται η παραλία της Βέργας με ακρογιάλια αμμουδερά ή με βότσαλα και νοτιότερα το Αλμυρό, η Αβία, το Ακρογιάλι και οι Κιτριές.     

Άνω Βέργα:                                                                                                          Ψηλότερα, στην ανατολική πλευρά του όρους Καλάθι (ή Σέλιτσας), σε υψόμετρο 700μ. ανάμεσα σε ελατόπευκα και κρυσταλοπηγές, είναι κτισμένο το χωριό Άνω Βέργα, ζωσμένο με πλήθος ερημοκκλήσια, όπως τον Άγιο Παντελεήμονα, τον Άγιο Ιωάννη το Νηστευτή, τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, την Αγία Παρασκευή (βυζαντινό κτίσμα), τον Άγιο Δημήτριο και τον Άγιο

Χαράλαμπο. Στη κορφή του βουνού ο Άγιος Γεώργιος και ο Προφήτης Ηλίας και μέσα στο χωριό ο βυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου (12ος ή 13ος αι.) που ήταν ο καθεδρικός του χωριού. Στη θέση "Σκλήβα" βρίσκεται το "σπήλαιο του Βαχάονος", όπως αποκαλείται από τους ντόπιους, με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, μέσω του οποίου επικοινωνούσαν οι βασιλείς της Σπάρτης και της Μεσσηνίας, σύμφωνα με τη παράδοση. Στη θέση "Άγιος Νικόλαος" βρέθηκαν σε ανασκαφή κάτω από τη "Μεγάλη πέτρα" λείψανα σιδερένιων οργάνων που οι παλιοί κάτοικοι χρησιμοποιούσαν αντί για καμπάνα. Επίσης στη θέση "Αριά", έχουν επισημανθεί Ιερό άγνωστης εκκλησίας με βυζαντινές αγιογραφίες και τρεις παλιοί τάφοι.  

Το παλιό όνομα του χωριού κατά ιστορικήν παρέκβασιν. ήταν Σέλιτσα. Για την ακρίβεια Κάτω Σέλιτσα. Κι όμως πρόκειται γιο λάθος. Αυτό που λέμε σήμερα Κάτω Βέργα (και πριν Κάτω Σέλιτσα) είναι τα Καλύβια. Αυτά που το 1826 πυρπόλησε ο Ιμπραήμ και τα οποία ήταν μικρός οικισμός εποχιακής χρήσεως.

Η πραγματική Σέλιτσα είναι πολύ ψηλότερα, πάνω στο βουνό, μιάμιση ώρα ανηφόρα από την Κάτω και δεν είναι ορατή από την Καλαμάτα. Το τοπωνύμιο Σέλιτσα παράγεται από το σλαβικό Σέλι και την υποκοριστική προσθήκη -ίτσα. Αν το μεταφράσωμε κατά λέξιν, σημαίνει Βραχΐτσα ή Πετρίτσα και κατά έννοιαν χωριουδάκι. Όμως οι κάτοικοί του το έλεγαν Χώρα και έτσι εξακολουθούν να το λένε. Τη σλαβική ονομασία την πήρε κατά τον ένατο ή δέκατο αιώνα όταν ήταν μικρός οικισμός και ανήκε σε άλλο χωριό.

Αυτό το άλλο χωριό ήταν το λεγόμενο Παληοχωριό, που υπάρχει υποβαθμισμένο όμως τώρα σε παράρτημα του δημοτικού διαμερίσματος Βέργας. Από ότι φαίνεται οι ρίζες του βρίσκονται στην αρχαιότητα, αν κρίνουμε από τάφους που έχουν βρεθεί στην περιοχή του. Τη μεγάλη του έκταση μας την

καθορίζουν ονομασίες ναών που αναφέρονται μέχρι σήμερα, παρότι οι ναοί έχουν πλέον εξαφανισθεί. Έχομε: Άγιος Νικόλαος, Άγιοι Απόστολοι, Άγιος Γεώργιος, Σωτήρας, Άγιοι Ανάργυροι.

Τι έγινε κατόπιν; Γιατί το Παλιό χωριό εγκατελείφθη; Εδώ σιωπά η Ιστορία και ομιλούν δύο παραδόσεις. Η πρώτη: Μάλωναν, λέει, τα στοιχειά των χωριών και το στοιχειό του χωριού νικήθηκε και γι' αυτό το χωριό εχάθη. Η δεύτερη: Έπεσε λοιμός και το χωριό ξεπαντούρησε. Το βέβαιον πάντως είναι η μετοικεσία (ή καταφυγή) των κατοίκων στην Σέλιτσα, δηλαδή στο παράρτημα του χωριού, το οποίο ο Πουκεβιλ το χαρακτηρίζει ως «πολίχνη με 300 σπίτια».                  

 Η Σέλιτσα χτίστηκε σε θέση μη ορατή από την Καλαμάτα, φροΤΣΑνώ σκοπίμως, επικουρούντος και του λόγου ότι στην θέση αυτήν υπήρχαν και οι πλούσιες πηγές που θα συντηρούσαν τους ιδίους, τα ζώα τους και τους κήπους τους.

Τα σπίτια ήταν σχεδόν όλα κολλητά το ένα στο άλλο. Οι ενδιάμεσοι τοίχοι σε

ένα σημείο (μεγέθους πόρτας) ήταν λεπτότεροι για να μπορούν να γκρεμισθούν (αν παρίστατο ανάγκη) και οι άνδρες του ενός να περνάνε στο άλλο στην περίπτωση κινδύνου έξωθεν. Όλοι οι τοίχοι είχαν πολεμότρυπες, ακόμη και οι αυλόγυροι. Και αν ακόμη κατόρθωνε να μπει ανεπιθύμητος στο χωριό, ήταν αδύνατο να κινηθεί, διότι σε κάποια πολεμίστρα θα βρισκόταν «μπούκα».

Ακόμη όλοι οι εσωτερικοί δρόμοι ήσαν τυφλοί και μόνον δύο από αυτούς, τεμνόμενοι σταυροειδώς, άφηναν τέσσερες διελεύσεις που ευκολότερα μπορούσαν να φυλαχθούν, επικουρούντων και τεσσάρων αγίων των οποίων οι ναΐσκοι φρουρούσαν και αυτοί για όποιον κίνδυνο που δεν μπορούσαν να απομακρύνουν οι κάτοικοι.

Κύριος ναός κατέστη ο των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου όμως ετιμάτο η Εικών της Παναγίας Βρεφοκρατούσης, με επίτιτλον διπλής σημασίας «Η Ελπίς των Χριστιανών». Τα σπίτια ήταν ημιανώγεια. Με χαμηλό κατώγι, με χώστρες και κρυφτές και έναν όροφο. Οι τοίχοι φυσικά πέτρινοι με συνεκτική ύλη χωματόλασπη σκέτη, η οποία έδενε άριστα με την πέτρα, αλλά δεν εγγυάτο αντοχήν εάν εβρέχετο. Γι' αυτό την αρμολογούσαν εξωτερικώς με ασβεστόλασπη.

Στις σκεπές έβαναν τίκλες (πλάκες) οι όποιες αφθονούσαν στο πετροβούνι των

ληνών. Είχαν όμως το μειονέκτημα του βάρους και εξελικτικώς αντικατεστάθησαν με κάτι χειροποίητες τεράστιες κεραμίδες που κατασκευάζοντο επιτοπίως και σήμερα θεωρούνται περιζήτητα αντικείμενα λαϊκής τέχνης. Αλλά και αυτές προοδευτικώς αντικατεστάθησαν από ψιλά κεραμίδια «Κορωνέικα».

Στον μεγάλον αγώνα του '21 δεν απουσΙαοαν οι Σελιτσάνοι. Εστρατεύοντο από τους Καπετανάκηδες του Πετροβουνίου και έλαβαν μέρος σε πολλές μάχες. Πολέμησαν και στο Μανιάκι αλλά δεν ξέραμε πόσοι ακριβώς έπεσαν εκεί. Ώσπου φτάνομε στην ιστορική μάχη της Βέργας στην οποία οι Σελιτσάνοι έλαβαν μέρος με δικό τους σώμα υπό την αρχηγία του Τζανέτου Κουρκουτά.

Στις 26 Ιουνίου 1826 άρχισε η μεγάλη μάχη. Οι Αιγύπτιοι καθηλώνονται μπροστά στη θρυλική Μάντρα και θερίζονται σαν στάχυα από τους ταμπουρωμένους και αθέατους Μανιάτες. Στο τέλος τρέπονται εις άτακτον φυγήν με βαρύτατες απώλειες.

Ενώ η μάχη εξελίσσετο ακόμη, οι άμαχοι της Σέλιτσας (της σημερινής Άνω Βέργας) σήκωσαν από το προσκυνητάρι της εκκλησίας των Εισοδίων την «Ελπίδα των Χριστιανών», καθώς και όλες τις φορητές εικόνες του ναού, και σχημάτισαν λιτανεία που κατευθύνθηκε στο Κάλπινο (φρύδι του Καλαθίου όρους) από όπου φαινόταν πανοραμικά το πεδίον της μάχης. Οι γέροι άδειαζαν τις κουμπούρες τους χαιρετίζοντας και εμψυχώνοντας τους ταμπουρωμένους και δίνοντας στους Αραπάδες την εντύπωση ότι έρχονται ενισχύσεις. Την τρίτη ημέρα ακούστηκε από τη Γιάννιτσα και η τρομπέτα του Κολοκοτρώνη που κατέφθανε με τους Λεονταρίτες του. Οι Αιγύπτιοι απεσύρθησαν οριστικώς και κατησχημένοι. Η Μάνη σώθηκε, όπως επίσης σώθηκε η Επανάσταση.                                                                                           

Σήμερα η Βέργα, διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Καλαμάτας και είναι ένα από τα προάστεια του Δήμου. Ή Βέργα έχει το πλεονέκτημα ότι είναι παραθαλάσσιο χωριό με ωραία παραλία, και συγχρόνως είναι ορεινό !                                        Εκεί μπορεί κανείς να κάνει το μπάνιο του, να κάνει την ορεινή πεζοπορία του, να χτίσει την εξοχική, αλλά και μόνιμη κατοικία του, να επισκεφτεί ωραίες ταβέρνες με παραδοσιακά εδέσματα. Έχει επίσης ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και κέντρα διασκέδασης καφέ κλπ.

                                                                                                                     

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΟΡΩΝΗ

          

Η Κορώνη που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Τα διώροφα σπίτια με τα περίτεχνα μπαλκόνια και τις στολισμένες προσόψεις, μιλάνε για μια αρχοντιά, αλλά και για την ακμή της πολιτείας αυτής, σε παλιότερες εποχές.                            

Η Κορώνη μαζί με τη Μεθώνη είναι δυο πολιτείες που γνώρισαν μεγάλη ακμή από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα και απετέλεσαν λιμάνια κλειδιά για το εμπόριο από και προς την Ανατολή, τα "μάτια της Βενετίας" στη νοτιοανατολική  Μεσόγειο.                            

Η οικονομική τους ακμή και η κοινωνική τους διάρθρωση συνεχίστηκαν και στον

19ο αιώνα, οπότε αποτελούσαν κέντρα εμπορίου και βιοτεχνίας, Σήμερα εκτός από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, που αντανακλά την ιστορική μνήμη, και στις δύο πολιτείες στέκονται ερειπωμένα δύο κάστρα. Από αυτά της Κορώνης, στη νοτιοανατολική άκρη του Μεσσηνιακού κόλπου, είναι το λιγότερο καλά διατηρημένο. 
Σύμφωνα με μια αρχαία λαϊκή παράδοση η Κορώνη πήρε το όνομά της από ένα χάλκινο νόμισμα (Κουρούνα) που βρέθηκε όταν έσκαβαν τα θεμέλια για τα τείχη. Αναφέρεται ακόμη πως το αρχικό της όνομα ήταν Κορώνεια, που της έδωσε ο οικιστής Επιμηλίδης, ο οποίος καταγόταν από τη βοιωτική Κορώνεια. Οι ντόπιοι, επειδή δεν μπορούσαν να συνηθίσουν την ονομασία την παρέφθειραν σε Κορώνη.

Εδώ τοποθετείται η μεσσηνιακή αρχαία Ασίνη, στην οποία εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι από την Αργολίδα, όταν τους έδιωξαν οι Αργείοι σαν συμμάχους των Λακεδαιμονίων. Ταυτίστηκε επίσης με την ομηρική  Αίπεια, μία από τις επτά πόλεις που ο Αγαμέμνονας υποσχέθηκε στον Αχιλλέα κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου για να τον πείσει να επιστρέψει στη μάχη. Αρχαίες επιγραφές, νομίσματα, όστρακα, αγγεία, ένα ψηφιδωτό δάπεδο του 4ου αι. π.χ, και αρχιτεκτονικό υλικό μαρτυρούν την κατοίκηση της περιοχής στην αρχαιότητα. 
Η γεωγραφική της θέση εκτιμάτο πάντοτε για το διαμετακομιστικό εμπόριο. Το επιβλητικό σχήμα της χερσονήσου με το μεγάλο ύψος και την πλατειά επιφάνεια προσφερόταν για οχύρωση και παρείχε ασφάλεια, μεγαλύτερη από ότι οι άλλες παραλιακές μεσσηνιακές οχυρές πόλεις.                                                            

ΚΑΣΤΡΟ: Στο ψηλότερο σημείο της χερσονήσου φαίνεται πως βρισκόταν η

οχυρωμένη αρχαία ακρόπολη, την οποία οι κάτοικοι κατά καιρούς επισκεύαζαν, όπως δείχνει το οικοδομικό υλικό που ξαναχρησιμοποιείτο. Εξαιτίας της θέσης της έγινε νωρίς στόχος των διαφόρων πειρατών και επιδρομέων. Όταν οι Φράγκοι ανέλαβαν την κατάκτηση του Μοριά, έφθασαν στην Κορώνη και προσπάθησαν να καταλάβουν την οχυρωμένη ακρόπολη της τρομοκρατώντας τους λίγους κατοίκους, που την υπεράσπιζαν, όπως αναφέρει το Χρονικό του Μορέως. Με την κατάληψη της άρχισαν και μια σειρά περιπέτειες για τους κατοίκους με επίκεντρο το κάστρο, στις οχυρώσεις του οποίου αντανακλάται όλη η ιστορία του. 
Το κάστρο, που δόθηκε σαν τιμάριο στην οικογένεια του Βιλλεαρδουίνου δεν έμεινε για πολύ στα χέρια των Φράγκων. Τον επόμενο χρόνο (1206) οι Βενετοί, που αναζητούσαν νέους ναυτικούς σταθμούς για την εξυπηρέτηση του εμπορίου, πέτυχαν να γίνουν κύριοι της Κορώνης, «που έγινε σταθμός εφοδιασμού απ´ όπου τα πλοία που περνούσαν, έπαιρναν ενός μηνός εφόδια -έθιμο που διατηρήθηκε όταν η πόλη έγινε κανονική βενετσιάνικη αποικία». Ο Βιλλεαρδουίνος υποχρεώθηκε λίγο αργότερα να υπογράψει ειρήνη με τη Βενετία, τις ναυτικές δυνάμεις της οποίας γρήγορα κατάλαβε πως θα είχε ανάγκη και το 1209 επικυρώθηκε η κυριαρχία της στην

Κορώνη, όπως επίσης και στη Μεθώνη και σε όλες τι παραλιακές θέσεις της Μεσσηνίας, νότια του κόλπου του Ναβαρίνου. Έτσι, όπως έγραψε ο Κ. Andrews, "κάτω από τη διακυβέρνηση της Βενετίας η Μεθώνη και η Κορώνη είχαν κοινή ιστορία ή μάλλον απουσία ιστορίας, αφού το ενδιαφέρον της Βενετίας ήταν να κρατάει όσο γινόταν μακρύτερα την ιστορία από τις κτήσεις της". Το 1265 η εξουσία της Βενετίας επικυρώθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο, γεγονός που τις έδωσε τη δυνατότητα μέσω των εκπροσώπων της να επιδίδεται στις απαραίτητες δολοπλοκίες κατά τις διάφορες συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και των διεκδικητών του Πρι γκηπάτου της Αχαΐας. 
Οι Βενετοί, εκτός από την ισχυρή οχύρωση, που κατασκεύασαν στο κάστρο της Κορώνης, οργάνωσαν τη ζωή και τη διοίκηση της πόλης, πάντοτε σύμφωνα με το συμφέρον της Βενετίας. Η πόλη απέκτησε μεγάλη ακμή και έγινε ονομαστή για τη βιοτεχνία της και το εξαγωγικό της εμπόριο. Η αίγλη της σημειώνεται στα οδοιπορικά των διαφόρων ευρωπαίων προσκυνητών, οι οποίοι υποχρεωτικά στάθμευαν στην περιοχή είτε για ανεφοδιασμό είτε για να επισκευάσουν τα πλοίατους. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους μέσα στο κάστρο φαίνεται πως κατοικούσαν όχι μόνον οι Βενετοί αλλά και οι Έλληνες, έμποροι και βιοτέχνες. Με βάση την κοινωνική διαστρωμάτωση διαμορφώθηκε και η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής, που μέχρι σήμερα προκαλεί το ενδιαφέρον. 
Τον Αύγουστο του 1500 ο Βαγιαζήτ Β´ κατέλαβε το κάστρο της Μεθώνης, μετά από μια απελπισμένη αντίσταση των κατοίκων. Οι κάτοικοι της Κορώνης, τρομοκρατημένοι

από τη σφαγή και τη λεηλασία της Μεθώνης και αφού έλαβαν υποσχέσεις για ευνοϊκή μεταχείριση, παραδόθηκαν στους Τούρκους. Πολλοί βρήκαν καταφύγιο στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλλονιά. Ο Βαγιαζήτ ευχαριστημένος για τη νίκη του προσευχήθηκε στην καθολική εκκλησία που υπήρχε στο κάστρο, η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε σε τζαμί. Το 1532 η Κορώνη καταλήφθηκε από τον συμμαχικό στόλο του αυτοκράτορα Καρόλου 5ου, του Πάπα και των Ιπποτών της Μάλτας με επικεφαλής τον Γενουάτη ναύαρχο Andrea Dοria και με τη βοήθεια των ντόπιων κατοίκων, που ήλπιζαν στην απελευθέρωσή τους. Στα 1534 οι συμμαχικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την Κορώνη και πήραν μαζί τους περισσότερους από 2000 κατοίκους για να τους εγκαταστήσουν μετά από φοβερές περιπέτειες στην Κάτω Ιταλία. Το 1685 ο Μοροζίνι ανακατέλαβε την Κορώνη και ανέπεμψε ευχαριστήρια δέηση στην παλιά καθολική μητρόπολη. Στη Βενετία η είδηση προκάλεσε μεγάλους πανηγυρισμούς. Σ´αυτή τη σύντομη περίοδο της δεύτερης Βενετοκρατίας έγιναν προσπάθειες να ζωντανέψει ξανά η πόλη, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Το

1715 η Κορώνη καταλήφθηκε ξανά από τους Toύρκoυς. Και έτσι έληξε ο άγριος ανταγωνισμός ανάμεσα στον Σουλτάνο και τη Βενετία για την κυριαρχία των δύο σημαντικών κάστρων της Μεθώνης και της Κορώνης, που οι ντόπιοι τα ονόμαζαν με κοινό όνομα "Μοδονοκόρωνα". Στο κάστρο της Κορώνης εγκαταστάθηκαν οι τουρκικές οικογένειες, ενώ οι Έλληνες κατοικούσαν έξω απ´ τα τείχη. Η οικονομική και κοινωνική παρακμή που είχε αρχίσει την περίοδο της πρώτης Τουρκοκρατίας ολοκληρώθηκε κατά τη δεύτερη. Το 1770 η πολιτεία γνώρισε μια ακόμη καταστροφή. Όταν το 1776  ο Γάλλος περιηγητής Ch. Gouffier πέρασε από την περιοχή βρήκε μια τρομοκρατημένη πολιτεία, που προσπαθούσε να συνέλθει μετά το βαμβαρδισμό των Ορλώφ. Και ένας άλλος περιηγητής, ο Castellan, όταν αντίκρυσε το λιμάνι της Κορώνης ξαφνιάστηκε από την εικόνατης καταστροφής. "έχει σβήσει κάθε δραστηριότητα. Από το κάστρο της Κορώνης οι Τούρκοι σκορπίζουν τον τρόμο στον Μοριά". Ο ίδιος περιγράφει και μια σκηνή βασανισμού ενός Έλληνα στο κτίριο του μώλoυ της Κορώνης από τους Τούρκους, επειδή τάχα είχεανακαλύψει κάποιο θησαυρό.                                                                                                        

Το 1828, μετά από πολλές περιπέτειες, το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα με επικεφαλής τον γάλλο στρατηγό Μαιζόν απελευθέρωσε την Κορώνη, που άρχισε να γνωρίζει μια νέα οικονομική ακμή, κυρίως χάρη στην ανάπτυξη της κεραμοπλαστικής. Στα τέλη του

19ου αιώνα το μεταναστευτικό ρεύμα έπληξε την περιοχή. Η πόλη και το κάστρο ερημώθηκαν σιγά σιγά. Οι κάτοικοι που απέμειναν, συνέχισαν να κατοικούν έξω από το κάστρο, στο ύψωμα πάνω από το λιμάνι και κατά μήκος της παραλίας. Σήμερα η πόλη με την έντονη γραφικότητα έχει 1409 κατοίκους (απογραφή 2011), ενώ στο σύνολο της Δημοτικής Ενότητας Κορώνης η απογραφή του 2011 έδειξε ότι ο πληθυσμός φτάνει τις 4.366 κατοίκους. 
Τα ερείπια του κάστρου της, που στάθηκε σιωπηλός μάρτυρας των δεινών που έπληξαν την Πελοπόννησο την περίοδο της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, στέκονται στην άκρη του λιμανιού έρημα και ρημαγμένα. Στο κάστρο ανεβαίνει κανείς εύκολα ακολουθώντας τον δρόμο που περνάει μέσα από τα στενά καλντερίμια του οικισμού. Η κύρια είσοδός του βρίσκεται στη βόρεια πλευρά. Είναι διαμορφωμένη σε μια μεγάλη τετράγωνη κατασκευή, που στην κορυφή απολήγει σε οξυκόρυφο τόξο στο κατώτερο τμήμά της. Στο ανώτερο, όπου υπήρχε δωμάτιο για τη φρουρά της πύλης, σχηματίζει καμπύλο τόξο. Την εποχή της ακμής του κάστρου υπήρχε πριν από την είσοδο πρόπυλο, που διατηρήθηκε μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, με παραστάδες, δεξιά και αριστερά, και πάνω από την είσοδο ανάγλυφο με το Λιοντάρι του Αγίου

Μάρκου. Αμέσως μετά ανοιγόταν μια εσωτερική αυλή, που οδηγούσε στην κεντρική είσοδο με τον επιβλητικό πύργο, που σώζεται μέχρι σήμερα. Ο χώρος της αυλής καταλήφθηκε από μικρά σπίτια του οικισμού. 
Στην κατασκευή του τείχους χρησιμοποιήθηκαν καλοδουλεμένες πέτρες αλλά και αρχαίο οικοδομικό υλικό, που σήμερα καλύτερα διακρίνεται στον μεγάλο πύργο καθώς και στον τοίχο δίπλα στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Το αρχαιότερο τμήμα του κάστρου είναι ο μεγάλος τοίχος, που σώζεται στη βορειοανατολική πλευρά και χρησίμευε για να χωρίζει τα δύο πλατώματα στα οποία αναπτύχθηκε το φρούριο.

Το αρχικό βυζαντινό φρούριο καταλάμβανε το ψηλότερο σημείο, εκεί που σήμερα βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι. Στα ανατολικά του απλώνεται μια μεγάλη χαμηλότερη έκταση η οποία οχυρώθηκε όταν οι Βενετοί κατέλαβαν την Κορώνη το 1209. Δημιουργήθηκε τότε μια δεύτερη εξωτερική αυλή, τετραπλάσια σε έκταση από την προηγούμενη που περιβαλλόταν με πύργους και πολεμίστρες. Οι πύργοι, τα τείχη και οι πολεμίστρες του παλιού φρουρίου ενισχύθηκαν. Ολόκληρος ο χώρος στο εσωτερικό καταλήφθηκε από τις εμπορικές εγκαταστάσεις και τις κατοικίες, που πρέπει στην πλειοψηφία τους να ήταν ξύλινες ή από φθαρτά υλικά, που καταστράφηκαν κατά τις μετέπειτα πολιορκίες. Στην ανατολική άκρη οι Τούρκοι προσέθεσαν τον 16ο αιώνα τις απαραίτητες οχυρώσεις για τα πυροβολαρχεία. Μια θολωτή είσοδος οδηγεί στο εσωτερικό του δεύτερου οχυρωματικού περιβόλου. Κατά μήκος της πλευράς προς το λιμάνι και τον Μεσσηνιακό κόλπο το τείχος υψώνεται κάθετα και μόνον στη βορειοανατολική άκρη κάμπτεται και σχηματίζει δυο στρογγυλούς μεγάλους πύργους πάνω στην απόκρημνη ακτή. Το τμήμα αυτό σύμφωνα μετον Κ. Andrews αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα πλαστικότητας της βενετσιάνικης φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Σήμερα, βέβαια, μεγάλο τμήμα δεν σώζεται γιατί εδώ συγκεντρώθηκε η

προσπάθεια των κατοίκων για την απόσπαση χώματος, κατάλληλου για την κεραμοποία της περιοχής, με αποτέλεσμα μεγάλο τμήμα να καταπέσει ενώ η θάλασσα και ο αέρας συμπλήρωσαν το έργο της ανθρώπινης καταστροφής. Στην ανατολική πλευρά το τείχος ενισχυόταν από μια δεύτερη αμυντική γραμμή, που ανατινάχτηκε από τον Μοροζίνι το 1685 και έτσι επιτεύχθηκε η παράδοση του κάστρου. Δυο μεγάλοι στρογγυλοί πύργοι υπήρχαν στις δύο άκρες, από τους οποίους, ο βορειότερος ανατινάχτηκε το 1944 από τους Γερμανούς, που τον χρησιμοποιούσαν σαν αποθήκη πυρομαχικών. Στην πλευρά αυτή του φρουρίου συγκεντρώθηκε επίσης η προσοχή των Τούρκων, όταν το κατέλαβαν και έκαναν επισκευαστικές εργασίες και προσθήκες. Στο ψηλότερο σημείο μέσα στο τείχος βρίσκεται το παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου.  Στη δυτικότερη άκρη διατηρείται το "νέο οχυρό" που αρχικά έχτισαν οι Βενετοί το 1463 και το οποίο καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε μετά το 1685. Στον εσωτερικό περίβολο διατηρείται επίσης ένας μεγάλος Οκταγωνικός πύργος που χτίστηκε από τους Τούρκους. Σε χαλκογραφίες του 17ου και18ου αιώνα το κάστρο έχει απεικονιστεί με όλη τη μεγαλοπρέπειά του. 
Ανάμεσα στα ερείπια βρίσκεται και η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Σοφίας κτισμένη τον 12ο αιώνα.

Η πολυτάραχη ιστορία του κάστρου της Κορώνης αντανακλάται στους πολλούς θρύλους και παραδόσεις που συνδέθηκαν μαζί του και αντικατοπτρίζουν πολλές φορές αληθινά γεγονότα. Η παλιά βενετσιάνικη εκκλησία του Σαν Ρόκο, σήμερα Άγιος Χαράλαμπος, συνδέθηκε με τη σωτηρία της πολιτείας κατά το λοιμό του 1689. Η εκκλησία της Ελεήστριας  στην άκρη του γκρεμνού, χτίστηκε μετά από θαύμα, όταν ο βράχος άνοιξε από σεισμό και βρέθηκε ένα μικρό άγαλμα της Παναγίας. 
Το κάστρο της Κορώνης έχει να διηγηθεί το δικό του ρομαντικό θρύλο για την όμορφη βασιλοπούλα του, που για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων που με δόλο παραβίασαν την πύλη -έντυσαν κάποιον καλόγερο- έπεσε, καβάλα στο άλογό της, από τα τείχη στη θάλασσα. Σύμφωνα με τον θρύλο ο ανατολικός προμαχώνας από όπου γκρεμίστηκε έμεινε στοιχειωμένος. Γι´ αυτό και κάθε χρόνο την ημέρα της Αναλήψεως, επέτειο του θανάτου της, λίγο πριν ξημερώσει, οι ψαράδες άκουγαν φωνές και ουρλιαχτό στη ρίζα του κάστρου, Οι περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι, νόμιζαν

πως έβλεπαν και μια αρμάδα να αργοπλέει κοντά στα τείχη με ένα ρηγόπουλο στην πλώρη, τον βενετσιάνο άρχοντα που επρόκειτο να την παντρευτεί αλλά καθυστέρησε να φθάσει. Κι άλλοι τέλος έβλεπαν να σχηματίζεται, ανάμεσα στις πρώτες αχτίνες του ήλιου, ένας φωτεινός κύκλος κι από μέσα να προβάλλει μια "πεντάμορφη νεράιδα" και να προχωράει προς τα πλοία. Η ηρωϊκή αντίσταση των κατοίκων εναντίον των Τούρκων το 1823 συνδέθηκε με την απελπισμένη προσπάθεια ενός πρωτοπαλλίκαρου της περιοχής που κατόρθωσε να σώσει τη φυλακισμένη μέσα στο κάστρο από τους Τούρκους αδελφή του. 
Σήμερα μέσα στο κάστρο δεν κατοικούν παρά ένα δυο οικογένειες σε σπίτια που έχουν ξανακτισθεί ή συντηρηθεί. Στα φοβερά τείχη του φυτρώνουν αγριόχορτα και φραγκοσυκιές, Στα πόδια του απλώνεται η μικρή πολιτεία με τα μονώροφα και

διώροφα σπίτια της, εξαίρετα δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα πορτοπαράθυρα και οι τοίχοι τους είναι βαμμένα με έντονα χρώματα που έρχονται σε αντίθεση με την εικόνα του κάστρου, ιδιαίτερα τις ώρες του μεσημεριού που το φως του ήλιου γίνεται εκτυφλωτικό. 
Ψηλά από το πλάτωμα του κάστρου μπορεί να χαρεί κανείς την ομορφιά του Μεσσηνιακού κόλπου με τις κορφές των βουνών του Ταϋγέτου να αχνοφαίνονται στο βάθος. Αντικρίζοντας το από τη θάλασσα, έχει κανείς την εντύπωση πως μοιάζει με παλιά φρεγάτα που αργοπλέει στα νερά. 
Πηγή: Κάστρα της Πελοποννήσου            

                                                                         

     

                                 ΜΕΘΩΝΗ ΚΑΙ ΦΟΙΝΙΚΟΥΝΤΑ

             Δύο από τους καλύτερους Τουριστικούς προορισμού για 

             Έλληνες και ξένους.   

Η Μεθώνη και η Φοινικούντα, δύο περιοχές ανάμεσα σε Πύλο και Κορώνη, δεσπόζουν στην περιοχή και έχουν γίνει πόλος έλξης για χιλιάδες Ελληνες και ξένους τουρίστες.                 

Και στις δύο περιοχές το «τουριστικό προϊόν» είναι τόσο ενδιαφέρον και ανεπτυγμένο, αφού υπάρχουν πολλά και αξιόλογα Ξενοδοχεία, όπως και ενοικιαζόμενα δωμάτια-διαμερίσματα και εστιατόρια με εκπληκτικές συνταγές, για να απολαύσετε φαγητό, όπως δεν έχετε φάει αλλού. Ας δούμε όμως αναλυτικά μια – μια τις δύο περιοχές και ας αρχίσουμε πρώτα από τη Μεθώνη.

ΜΕΘΩΝΗ Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΟΘΩΝΗ ή ΠΗΔΑΣΟΣ. Η Μεθώνη ή Μοθώνη όπως λεγόταν παλιά, είναι κωμόπολη του νομού Μεσσηνίας. Ήταν έδρα του

ομώνυμου Δήμου, ενώ σήμερα είναι σημαντική παραθαλάσσια  τουριστική περιοχή και Δδ του Δήμου Πύλου Νέστορος.                                                                        Κατά την απογραφή του 2011 είχε 1.103 κατοίκους . Λεγόταν και Μοθώνη (από τη μυθική πέτρα Μόθωνα).  Στην περίοδο των ομηρικών χρόνων λεγόταν Πήδασσος. Έχει σπουδαία ιστορική σημασία, γιατί, εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που βρισκόταν, έγινε το μήλο της Έριδος για τους κάθε φορά δυνατούς των εποχών που προσπάθησαν να την κάνουν λιμάνι τους.  

 Μετά την απελευθέρωσή της, το 1828, ιδρύθηκε από τον Καποδίστρια  στη Μεθώνη το Καποδιστριακό σχολείο. Η πόλη σήμερα είναι πλούσια σε αρχαία μνημεία, καθώς και βυζαντινά, βενετσιάνικα και τούρκικα: εκκλησίες, τζαμιά, οχυρώσεις. Σπουδαίο είναι το κάστρο της, που φτιάχτηκε από τους Ενετούς και είναι περιτριγυρισμένο από τη θάλασσα. Το κάστρο της Μεθώνης είναι από τα σημαντικότερα του Ελλαδικού χώρου.

Χτίστηκε από τους Βενετούς όταν έγιναν κύριοι της πόλης το 1209 μ.Χ. Είναι

χτισμένο σε έναν βράχο που εισχωρεί στην θάλασσα και χωρίζεται από την ξηρά με μία τεχνητή τάφρο. Έχει έκταση 93 στρέμματα. Στην βόρεια πλευρά του βρίσκεται η πύλη κατασκευασμένη από ορθογώνιους πωρόλιθους. Τα τείχη του κάστρου είναι ενισχυμένα κατά διαστήματα με πύργους. Νότια του φρουρίου βρίσκεται ο πύργος Μπούρτζι, χτισμένος σε μία μικρή βραχονησίδα νότια του κάστρου. 

Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες. Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης.  Τα τείχη, οι πύργοι, οι προμαχώνες, η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των ενετικών θυρεών που ακόμη βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία.

Όταν κανείς φτάσει στο κάστρο και αντικρίσει την πλατιά τάφρο που κάνουν τα τείχη απρόσιτα και την εντυπωσιακή γέφυρα που οδηγεί στην είσοδο του κάστρου, νιώθει δέος. H τάφρος, βέβαια, σήμερα είναι ξερή και θα πρέπει κανείς να φανταστεί το απίθανο θέαμα όταν κάποτε ήταν γεμάτη θαλάσσιο νερό. (Διερωτώμαι είναι τόσο δύσκολο με τα τεχνικά μέσα που υπάρχουν σήμερα να ξανασυνδεθεί η τάφρος με τη θάλασσα ώστε το κάστρο να επανακτήσει την παλαιά του ομορφιά;   

Τα τείχη σε διάφορα σημεία κοσμούνται από μεγάλες ανάγλυφες παραστάσεις του φτερωτού λιονταριού του Αγίου Μάρκου, του πάτρωνα αγίου των Βενετών. H επιβλητική είσοδος αποτελείται από τρεις διαδοχικές πύλες. Όταν κανείς τις περάσει και εισέλθει στο εσωτερικό του κάστρου, εντυπωσιάζεται από τον

μεγάλο μονολιθικό κίονα από γρανίτη που ορθώνεται μπροστά στα μάτια του και από την αχανή έκταση την οποία τα τείχη προστατεύουν.

Ο επισκέπτης μπορεί να περάσει αρκετές ώρες εξερευνώντας το κάστρο και Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες. Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης.  Τα τείχη, οι πύργοι, οι προμαχώνες, η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των ενετικών θυρεών που ακόμη βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία.

Όταν κανείς φτάσει στο κάστρο και αντικρίσει την πλατιά τάφρο που κάνουν τα τείχη απρόσιτα και την εντυπωσιακή γέφυρα που οδηγεί στην είσοδο του κάστρου, νιώθει δέος. H τάφρος, βέβαια, σήμερα είναι ξερή και θα πρέπει κανείς να φανταστεί το απίθανο θέαμα όταν κάποτε ήταν γεμάτη θαλάσσιο νερό. (Διερωτώμαι είναι τόσο δύσκολο με τα τεχνικά μέσα που υπάρχουν σήμερα να ξανασυνδεθεί η τάφρος με τη θάλασσα ώστε το κάστρο να επανακτήσει την παλαιά του ομορφιά;   

 Τα τείχη σε διάφορα σημεία κοσμούνται από μεγάλες ανάγλυφες παραστάσεις του φτερωτού λιονταριού του Αγίου Μάρκου, του πάτρωνα αγίου των Βενετών. H επιβλητική είσοδος αποτελείται από τρεις διαδοχικές πύλες. Όταν κανείς τις περάσει και εισέλθει στο εσωτερικό του κάστρου, εντυπωσιάζεται από τον μεγάλο μονολιθικό κίονα από γρανίτη που ορθώνεται μπροστά στα μάτια του και από την αχανή έκταση την οποία τα τείχη προστατεύουν.    

Ο επισκέπτης μπορεί να περάσει αρκετές ώρες εξερευνώντας το κάστρο και

παρατηρώντας τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία και την ομορφιά του. Το κάστρο είχε και πόσιμο νερό το οποίο έφτανε ως εκεί μέσω του υδραγωγείου που είχαν κατασκευάσει οι Βενετοί.  Το κάστρο σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση, όμως επικρατεί απέραντη ερημιά. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο φιλοξενίας για αυτόν που έχει κάνει τον κόπο να φτάσει ως εκεί. Ούτε καν μία πινακίδα που να ενημερώνει στοιχειωδώς τον επισκέπτη για την ιστορία του μνημείου. Ο επισκέπτης αναγκάζεται να περιφέρεται και να θαυμάζει, ιδιαίτερα όταν περάσει από την πύλη των τειχών που οδηγεί μέσω του μόλου στο Μπούρτζι χωρίς να γνωρίζει τι είναι όλα αυτά που αντικρίζει, εκτός αν έχει διαβάσει μόνος του από πριν.  

Ο επισκέπης που θα πάει στη Μεθώνη, σύντομα θα διαπιστώσει  πως πραγματικά  αξίζει να κάνει κανείς μια εκδρομή στη Μεθώνη και να απολαύσει την ομορφιά του κάστρου αλλά και το μπάνιο στην ωραιότατη αμμουδιά που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα τείχη. Είναι όμως κρίμα να μη δίνεται η ευκαιρία σε αυτούς που θέλουν να μαθαίνουν κάτι παραπάνω για τους τόπους που επισκέπτονται να μην υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα εκ μέρους της πολιτείας.

                                                               
                                     ΦΟΙΝΙΚΟΥΝΤΑ  ή ΤΑΒΕΡΝΑ

                                                                             

Όπως ήταν ο παλιό της όνομα.  Η Φοινικούντα, Φοινικούδα ή Φοινικούς, βρίσκεται  ανάμεσα στην Κορώνη και τη Μεθώνη.   Είναι παραθαλάσσιο, πανέμορφο και διάσημο ψαροχώρι σε Ελλάδα και Ευρώπη  για τη Φασική του ομορφιά. Το χωριό του νομού Μεσσηνίας, γνωστό από την αρχαιότητα ως ο «Φοινικούς λιμήν». Στο νεώτερο παρελθόν ήταν μικρό ψαροχώρι που ιδρύθηκε την δεκαετία του 1840 από κάτοικους της Λαχανάδας, οι οποίοι ήταν πρόσφυγες από την Κρήτη. Αρχικά ονομάζονταν «Ταβέρνα» λόγω του εξοχικού κέντρου, ταβέρνας που υπήρχε εκεί. Η επίσημη ονομασία του καθιερώθηκε το 1930.

Μικρό και μεγάλο Μαράθι

Σήμερα η Φοινικούντα είναι ένας από τους καλύτερους τουριστικούς προορισμούς της Μεσσηνίας.
Την επισκέπτονται χιλιάδες Έλληνες και ξένοι, κυρίως Ευρωπαίοι της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, τουρίστες. Διαθέτει εκπληκτικές παραλίες, Ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια και ταβέρνες. Η απογραφή του 2011 έδειξε ότι η Φοινοικούντα κατοικείται από 677 μόνιμους κατοίκους.                                                                                              

Από τα πιο όμορφα μέρη για διακοπές στην Ελλάδα. Η Φοινικούντα (Φοινικούντας) της Μεσσηνίας με τις μαγευτικές ειδυλλιακές παραλίες είναι ένα ξεχωριστό γραφικό ψαροχώρι, στη Νότια Πελοπόννησο, χτισμένο πάνω στην άμμο. Βρίσκεται ανάμεσα στην Μεθώνη και στην Κορώνη. 

 

Παραλία ανεμόμυλος

Πρόκειται για ένα ξεχωριστό τουριστικό θέρετρο, σε ένα μαγευτικό περιβάλλον με πράσινο και  υπέροχες αμμουδερές παράλιες σε καθαρά γαλαζοπράσινα νερά, που συνδυάζει το βουνό με τη θάλασσα. Ιδανικός τόπος για χαλαρές διακοπές.   

 Ο επισκέπτης μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε μεγάλη ποικιλία ταβερνών και εστιατορίων για το φαγητό του, ενώ στην περιοχή θα βρει πληθώρα ξενοδοχείων και ενοικιαζομένων δωματίων, αλλά και κάμπινγκ

Στην οργανωμένη αμμουδιά της Φοινικούντας υπάρχουν καφετέριες, εστιατόρια  και καταστήματα. Τριγύρω υπάρχουν πολλές παραλίες: Aνεμόμυλος, Mακρυνάμμος, Kουμπάρες, Λάμπες, Λούτσα, Kαντούνι, Mικρό και Mεγάλο Mαράθι.                                       

Παραλία Λάμπες

Η Φοινικούντα στο παρελθόν ήταν ορμητήριο πειρατών, γνωστή από την αρχαιότητα ως ο «Φοινικούς λιμήν».                                                     

Βρίσκεται σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από την Καλαμάτα, στον δρόμο προς Μεσσήνη, Πύλο, Μεθώνη. 

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΗΦοινικούντα είναι ένα από τα πιο γραφικά χωριά της νότιας Ελλάδας και βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νομού Μεσσηνίας, στην Πελοπόννησο. Η Φοινικούντα οφείλει την ονομασία της στον αρχαίο πολιτισμό των Φοινίκων, των οποίων οι εμπορικές ανάγκες εξυπηρετούνταν από το μικρό λιμάνι της Φοινικούντας. 

Παραλία Λούτσας

Η Φοινικούντα είναι δημοφιλής για τις χρυσές αμμώδεις παραλίες της οι οποίες κάθε χρόνο βραβεύονται με Ευρωπαϊκή Μπλε Σημαία. Η παραλία του Ανεμόμυλου καθώς και η παραλία Λάμπες είναι οι πιο διάσημες. 

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ – ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ -ΔΙΑΜΟΝΗ                                          

Το χωριό είναι αμφιθεατρικά χτισμένο, ακριβώς στην ακροθαλασσιά, προσφέροντας μια μαγευτική θέα προς τη Μεσόγειο θάλασσα. Την παραλία κοσμούν εστιατόρια και παραδοσιακές ταβέρνες τα οποία μεταξύ άλλων προσφέρουν ολόφρεσκο ψάρι διαλεγμένο από τα καλύτερα ψαράδικα της περιοχής. Η ευρύτερη περιοχή της Φοινικούντας είναι μεγάλου αρχαιολογικού και ιστορικού ενδιαφέροντος, με

Παραλία Φοινικούντας

πληθώρα από μέρη να επισκεφθεί κανείς όπως το κάστρο της Μεθώνης ή το παλάτι του Νέστορα στην πόλη της Πύλου. 

Η Φοινικούντα θεωρείται ως ένας ιδανικός προορισμός για να χαλαρώσει κανείς και να απολαύσει τις ζεστές και ηλιόλουστες ημέρες του καλοκαιριού. Την ίδια στιγμή, προσφέρεται στον επισκέπτη η δυνατότητα να εξερευνήσει τα διάφορα θαλάσσια σπορ όπως windsurfing και ιστιοπλοΐα. Η Φοινικούντα παρά το γεγονός ότι φιλοξενεί κάθε χρόνο μεγάλο αριθμό τουριστών, έχει διατηρήσει αναλλοίωτη την φυσική της ομορφιά και πολλά μέρη της παραμένουν ακόμη είτε ανεξερεύνητα είτε ανεκμετάλλευτα εμπορικά, γεγονός που την καθιστά ιδανική για εξερεύνηση κάνοντας ποδηλασία ή περιπάτους στα απάτητα μονοπάτια της.

Η Φοινικούντα έχει επίσης μια πολύ ζωντανή νυχτερινή ζωή, με πολλά clubs και bars πλάι στη θάλασσα, προσφέροντας όλα τα είδη ποτών, μπύρας και κοκτέιλ.                                              

Παραλία Μεγάλο Μαράθι

Στη Φοινικούντα υπάρχουν αρκετά και πολύ καλά  ξενοδοχεία, όπως επίσης Camping και ενοικιαζόμενα δωμάτια όπου μπορείτε να μείνετε. Θα πρέπει όμως να κλείσετε νωρίτερα ένα δωμάτιο, αφού η ζήτηση είναι πολύ μεγάλη.

Η Φοινικούντα είναι ένας εξίσου εξαιρετικός προορισμός για καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Η τοπική θεατρική ομάδα συχνά ανεβάζει μερικά από τα πιο διάσημα θεατρικά έργα στο μικρό ανοιχτό θέατρο που βρίσκεται στο λιμάνι. Κατά τη διάρκεια της θερινής περιόδου, λαμβάνει χώρα μια σημαντική έκθεση βιβλίου με ποικιλία διεθνών βιβλίων από την οποία μπορεί να διαλέξει ο επισκέπτης.                                                                                                          

 ΠΑΡΑΛΙΕΣ.                                                                                                          

Παραλία Φοινικούντας: Είναι μία μεγάλη αμμουδερή παραλία με γαλαζοπράσινα  καθαρά νερά που επισκέπτονται πολλοί Έλληνες και ξένοι τουρίστες. Πάνω από την παραλία θα βρείτε μία πληθώρα από καφετέριες και ταβέρνες.

Παραλία Μαυροβούνι

Παραλία Μαυροβούνι: Δίπλα από τη Φοινικούντα υπάρχει μία υπέροχη αμμώδης παραλία, που φέρει το όνομα Μαυροβούνι, και προσελκύει πάρα

πολλούς επισκέπτες. Η παραλία έχει τεράστια έκταση και είναι οργανωμένη. Εδώ μπορείτε να κολυμπήσετε στα καταγάλανα καθαρά νερά της, να κάνετε ηλιοθεραπεία, αλλά και να επιδοθείτε σε θαλάσσια σπορ. Πάνω από την παραλία υπάρχουν σχολές για θαλάσσια αθλήματα, camping, ταβέρνες και καφετέριες.

Παραλία Λάμπες: Φεύγοντας από τη  Μεθώνη προς Φοινικούντα, λίγο πριν τη

Φοινικούντα συναντάμε δύο υπέροχες παραλίες. Η πρώτη είναι οι Λάμπες στο ύψος του χωριού Φοινίκη. Είναι μία πολυσύχναστη παραλία, στρωμένη με άμμο και πεντακάθαρα νερά.                            

Η δεύτερη είναι οι Λάμπες Μεθώνης που είναι στρωμένη με βότσαλο. Πρόκειται για μία ερημική παραλία, που ενδείκνυται για όσους επιθυμούν να απολαύσουν ήσυχα το μπάνιο τους.

Παραλίες Λούτσα-Τσαπί: Μετά τη Φοινικούντα υπάρχουν δύο υπέροχες αμμώδεις παραλίες, η Λούτσα και το Τσαπί, όπου αξίζει να κολυμπήσετε στα πεντακάθαρα νερά τους.

Μικρό και μεγάλο Μαράθι. Είναι παραλίες πολύ κοντά στη  Φοινικούντα.      

Ποδολογικό Κέντρο Καλαμάτας                      Καλλιρρόη Πετροπούλου Μητροπέτροβα 7-9 | Τ: 27210 25523 Μ: 6946924358, http://podologiakalamata.gr Κλείστε ένα ραντεβού για τον έλεγχο των ποδιών σας  ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

                        

-------///////--------

                         ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ  ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΑΝΗ

                Η άγρια και Φυσική Ομορφιά της, είναι ένα μοναδικό «κομμάτι» επί γης !

                                       

Ποια είναι η Μάνη ; Είναι η άγρια φυσική ομορφιά της, είναι οι πεντακάθαρες  θάλασσες της ; είναι η άγρια ομορφιά της ; είναι τα ελαιόδενδρα της που αποδεδειγμένα παράγουν το Νο 1 καλύτερο  

ελαιόλαδο ; είναι η εκπληκτικές παραδοσιακές συνταγές της ;  

Τι απ’ όλα αυτά είναι η Μάνη ;

Για μια ακόμη φορά, σκεφθήκαμε ένα οδοιπορικό στα παραθαλάσσια χωριά της Μάνης για να απολαύσουμε μαζί σας τη Μάνη !                                                               

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για το οδοιπορικό μας στη Μάνη, όπου η πρώτη εντύπωση που κάναμε σαν επισκέπτης της Μάνης, είναι το ξερό τοπίο, το οποίο είναι η μαγεία και η διαφορετικότητα της Μάνης που σε συνδυασμό με τα βράχια της και την καταγάλανη και πεντακάθαρη θάλασσά της, δημιουργεί μια σπάνια εικόνα μοναδική παγκοσμίως !   

Περάσαμε αρκετά χωριά, Σωτηριάνικα, Κάμπος, Σταυροπήγιο (Βαρούσια), Κάλυβες, Προσήλιο (Λιασίνοβα), μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο χωριό που έχει παραλία, την έδρα του Δήμου Δυτικής Μάνης, την εκπληκτικής ομορφιάς  Καρδαμύλη !   

Το να πεις έτσι απλά Καρδαμύλη, ίσως να μη λέει τίποτε. Ένα χωριό ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Δεν είναι όμως έτσι. Η Καρδαμύλη συγκεντρώνει τόσα πολλά θετικά, τόσες πολλές ομορφιές, τόση πολλή ιστορία, που ο επισκέπτης μόλις θα αντικρύσει τον κεντρικό δρόμο που

διασχίζει το χωριό, εμπνέεται από γραφικότητα, από τα όμορφα πετρόκτιστα κτίρια  που αμέσως χωρίς πολλές περιστροφές σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές , πιο αληθινές, πιο ιστορικές, που θέλεις δεν θέλεις δεν έχεις παρά αμέσως συνδέσεις την περιοχή με το έπος του 1821, τους Μαυρομιχαλαίους, τον Κολοκοτρώνη, και όλους εκείνους τους γενναίους Έλληνες που κατ’ αρχήν δεν επέτρεψαν στους Τούρκους Οθωμανούς να πατήσουν το πόδι τους στα ιερά χώματα της Μάνης.                                                                            

Το δεύτερο που μπορεί κάποιος να φέρει στο μυαλό του είναι ότι από αυτήν την περιοχή, όλοι αυτοί οι γενναίοι ξεκίνησαν να πάνε στην Καλαμάτα και εκεί μετά τη δοξολογία στο Βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων

Αποστόλων να ορκιστούν στις 23 Μαρτίου του 1821 και να απελευθερώσουν  την πρώτη Ελληνική πόλη την Καλαμάτα. Πως λοιπόν η Καρδαμύλη να μη σε μεταφέρει σε άλλες ένδοξες εποχές;  

 Όταν φτάσαμε εκεί η πρώτη μας σκέψη ήταν να μάθουμε ποιο από τα αρκετά παραδοσιακά καφενεδάκια κάνει καλό Ελληνικό καφέ. Εκεί που

κάτσαμε ο  Ελληνικός καφές που ήπιαμε ήταν χάρμα γεύσης και απόλαυσης.  Πέρασε περίπου μια ώρα και τότε θελήσαμε να κατεβούμε στην πανέμορφη βοτσαλωτή παραλία, την παραλία Ριτσά.   Τρελαθήκαμε ! Πόσο καθαρή και δροσερή ήταν αυτή η θάλασσα ; πόσο απολαυστικό ήταν αυτό το μπάνιο ; δεν θέλαμε να την αποχωριστούμε τέτοια θάλασσα!                                  

Όταν φύγαμε, δεν προλάβαμε να απομακρυνθούμε από την Καρδαμύλη

και συναντήσαμε μια άλλη παραλία, την παραλία Φονέα. Εκπληκτική και διαφορετική παραλία που συγκεντρώνει πάρα πολύ κόσμο για να κολυμπήσουν εκεί.

Επίσης πάρα πολύ κόσμο συγκεντρώνουν δύο ακόμη παραλίες της Καρδαμύλης, η παραλία Δελφίνια και η παραλία Καλαμίτσι.  Και αυτές είναι δύο πανέμορφες παραλίες που μας έκαναν εντύπωση που συγκεντρώνουν πολύ κόσμο  και απολαμβάνουν τα πεντακάθαρα νερά τους.                      Εμείς συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας και πηγαίνουμε προς τη Στούπα.  

Ο δρόμος μας δείχνει ότι πρέπει να αφήσουμε τον κεντρικό δρόμο που μας  οδηγεί προς την Αρεόπολη και να στρίψουμε δεξιά. Σε πολύ λίγα μέτρα συναντάμε κάτι που μας ξετρέλανε, συναντάμε τη φημισμένη παγκοσμίως παραλία της Καλογριάς. Πραγματικά είναι εκπληκτική και δεν είναι τυχαίο που τη γνωρίζει όλη η Ευρώπη. Μια παραλία που αυτή η περιοχή θυμίζει το Νίκο Καζαντζάκη

και το φίλο του το Ζορμπά.  Η Καλογριά της Στούπας πραγματικά δεν είναι μόνο μια πασίγνωστη παραλία που την προτιμούν Έλληνες αλλά και

πάρα πολλοί ξένοι, είναι και μια εκπληκτική παραλία που χαίρονται και μαζί τους και εμείς.

Δεν χαρήκαμε μόνο γι’ αυτήν την εκπληκτική παραλία, αλλά και το μεζεδάκι που φάγαμε σε ένα από τα αρκετά παραδοσιακά «φαγάδικα» αυτής της παραλίας.  

Χαρούμενοι για τη στάση που κάναμε, προχωράμε όμως το οδοιπορικό μας και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της Στούπας και μια επίσης γοητευτική παραλία, την κεντρική παραλία

της επίσης διάσημης διεθνώς, παραλία της Στούπας.

Η ίδια η Στούπα, ένας γραφικός κόλπος πάρα πολύ όμορφος που δίκαια έχει καταγοητεύσει όλη την Ευρώπη ! Στη Στούπα καθίσαμε σε ένα άλλο μαγαζί και εκεί μας πρότειναν τσιπουράκι με μεζέ. Ένας εντυπωσιακός μεζές που ήταν σχεδόν ένα πιάτο. Εντυπωσιακός, παραδοσιακός καθώς και  νοστιμότατος.

 Εμείς συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας, και πηγαίνουμε για ένα άλλο, επίσης μαγευτικό χωριό τον Αγ. Νικόλαο. Όταν κατεβήκαμε στο χωριό, αυτό που μας εξέπληξε ήταν το πάρα πολύ, μια φυσική ζωγραφιά ! το μοναδικό ! το εκπληκτικό και  γραφικό λιμανάκι του Αγ. Νικολάου ή

Σελίνιτσα ! σύμφωνα με την παλιά του ονομασία που έχει τις ρίζες της στα Σλάβικα.  Αυτό το λιμανάκι με τα ψαροκάϊκα, είναι τόσο γραφικό που δεν χορταίνεις να το βλέπεις και φυσικά να το φωτογραφίζεις. Περιπλανηθήκαμε στα στενά σοκάκια της «Σελίνιτσας», που ήταν εντυπωσιακά.  Εύλογα ρωτήσαμε, καλά παραλία δεν υπάρχει ;   Πως δεν υπάρχει. Υπάρχει μια εντυπωσιακή και μοναδική παραλία. Η παραλία Πανταζή. Την απολαύσαμε και αυτή, μας άρεσε και συνεχίσαμε.     

Φτάσαμε μέχρι τον Αγ. Δημήτριο και μας είπαν ότι λίγο πιο πέρα είναι η

Τραχήλα, δύο ακόμα καθαρά αντιπροσωπευτικά Μανιάτικα χωριά.  ο Καταφύγι, βρίσκεται 500 μ. από τον οικισμό του Αγίου Δημητρίου.  Το καταφύγι είναι ένα εντυπωσιακό φυσικό τοπίο. Πέτρινες οριζόντιες πλάκες και βράχια που καταλήγουν στη θάλασσα.   Στο Καταφύγι είδαμε πολλούς  που έκαναν εντυπωσιακές  βουτιές από τα βράχια και απολαμβάνουν την ηλιόλουστη ημέρα. Εκεί κοντά στον Αγ. Δημήτριο θα βρείτε και την παραλία Μάλσοβας.

 Αν και είμαστε κατάκοποι, μας πρότειναν να πάμε σε ένα ακόμη

τελευταίο σταθμό, την Τραχήλα. Εκεί μπορεί κανείς να απολαύσει όλο το Μανιάτικο Φυσικό μεγαλείο σε στεριά και θάλασσα, βράχια, άγριο φυσικό τοπίο, και το απέραντο πεντακάθαρο γαλάζιο της Μανιάτικης θάλασσας.   Μάνη, σήμερα σε απολαύσαμε για μια ακόμη φορά, ήσουν και πάλι ότι καλύτερο, που θα μπορούσαμε να δούμε από την πανέμορφη "άγρια" φύση σου.       

Αυτό που εμείς θα κάνουμε είναι να προτείνουμε και σε σας, μια επίσκεψη σ’ αυτήν την εκπληκτική και μαγευτική περιοχή, 

«μοναδικό κομμάτι επί γης» !  

    

          Καλές διακοπές και σε σας. Η φιλόξενη Μάνη, σας περιμένει !

                 
                      

                                                               ------//////--------

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΒΙΑ

O Ioύνιος μπήκε, οι υψηλές θερμοκρασίες ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους,   γι’ αυτό και οι καθαρές παραλίες της Καλαμάτας, ήδη γεμίζουν όλο και περισσότερο, αφού στην Καλαμάτα οι κάτοικοί της, αλλά και πολλοί επισκέπτες της,  έχουν αρχίσει και δροσίζουν τα κορμιά τους στις πεντακάθαρες θάλασσες που περιβάλλουν την Καλαμάτα.  

Έτσι, θελήσαμε να ακολουθήσουμε ένα οδοιπορικό για ολόκληρη την πεντακάθαρη και υπέροχη παραλιακή Αβία με τις βοτσαλωτές  παραλίες της.                                                                                                       

Μπορεί διοικητικά η Μικρή Μαντίνεια διοικητικά να υπάγεται στην Καλαμάτα, αλλά οι κάτοικοί της και η ίδια η περιοχή αισθάνονται Μανιάτες της Αβίας.  Εμείς ξεκινήσαμε από την Καλαμάτα και κατευθυνθήκαμε μέσω της απέραντης Ανατολικής παραλίας προς την Αβία.         

Όσο διασχίζαμε  την φανταστική παραλιακή, συγχρόνως απολαμβάναμε την πάνω από 2500 μ. απολαυστική αμμώδη και βραβευμένη παραλία, που είχαμε μπροστά μας.  Στο τέλος αυτού του δρόμου, μετά το Φιλοξένεια, στρίψαμε δεξιά στο δρόμο που μας οδηγεί στη Μάνη.                                                                                                         

Το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι η Βέργα, εκεί επάνω στο βουνό

καλάθι, σκαρφαλωμένη    από τη μία και από την άλλη να βρέχεται από τα καταγάλανα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου. 

Όσο προχωράμε, συνεχίζουμε στο ίδιο χωριό, και φτάνουμε σε ένα άγαλμα, αριστερά μας, και παρατηρούμε ένα τείχος να φτάνει προς τα πάνω στο βουνό. Αυτό το τείχος, είναι το σημείο όπου οι Μανιάτες σταμάτησαν τις ορδές του Ιμπραήμ, τον συνέτριψαν και έτσι η Μάνη έμεινε «ελεύθερη» και «αδούλωτη» ! Το σημείο εκείνο λέγεται Αλμυρός. Αριστερά βλέπουμε ένα όμορφο πάρκο και δεξιά μια «άπαιχτη» παραλία, γεμάτη από κόσμο να απολαμβάνουν στα καταγάλανα νερά το μπάνιο τους. Λίγο πιο πέρα, μετά τη στροφή, στα δεξιά μας συναντάμε ένα μεγάλο και πολύ καλό ξενοδοχείο το MESSINIAN BAY, που η εκπληκτική του θέα, δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτούς που μένουν στο ξενοδοχείο να αγναντεύουν όλο το Μεσσηνιακό κόλπο, μέχρι απέναντι την Κορώνη.                                                                                    

Φεύγοντας από εκεί βλέπουμε το δρόμο να σχηματίζει το γράμμα «Υ».  

Ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τη Μάνη του πρώην Δήμου Λεύκτου (Καρδαμύλη, Στούπα κλπ) και ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τα παραθαλάσσια χωριά του πρώην Δήμου Αβίας.

Να σημειώσουμε ότι οι δύο Δήμοι ενώθηκαν το 2010 και έγινε ο Δήμος Δυτικής Μάνης (Ο Δήμος Ανατολικής Μάνης είναι η Λακωνική Μάνη). Παίρνουμε λοιπόν το δεξιό δρόμο και το επόμενο χωριό που συναντάμε είναι η Μικρή Μαντίνεια. Φτάνουμε λοιπόν σε μια παραλία όπου οι εκπληκτικές μυρωδιές που αναδύονται, είναι από τις ψαροταβέρνες που είναι όλες μαζί, η μια μετά την άλλη, κυριολεκτικά όλες επάνω στη θάλασσα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι όσοι κολυμπούσαν, αμέσως μετά πήγαιναν στις ψαροταβέρνες και έτρωγαν το φρέσκο ψάρι τους. Αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα, μπορεί κανείς να το απολαύσει μόνο σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσσηνίας.                                            Μετά τη Μ. Μαντίνεια συναντάμε 3 οικισμούς, την Παλιόχωρα, το Αρχοντικό και το Ακρογιάλι. Ποιόν από τους 3 οικισμούς να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το Ακρογιάλι, προσωπικά, μας γοήτευσε περισσότερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άλλοι δύο οικισμοί με τις παραλίες τους, υστερούν.                                                                 

Αφού το θαυμάσαμε, σκεφθήκαμε ότι πρέπει να το απολαύσουμε ακόμη

περισσότερο, πίνοντας ένα καφεδάκι ακριβώς επάνω  στη θάλασσα σε ένα μαγαζί που λέγεται Αγκάλη.    Ευχαριστημένοι από το Ακρογιάλι, και το καφεδάκι  συνεχίσαμε τη διαδρομή  μας μέχρι που φτάσαμε στις εκβολές του εκπληκτικού φαραγγιού του Ριντόμου ! Αμέσως μετά, είδαμε μια μεγάλη παραλία. Η παραλία της Σάντοβας, είναι μια παραλία που εκεί γίνεται συνωστισμός, κυρίως, από νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα τα βράδια μέχρι πρωίας, οι νέοι ξεφαντώνουν εκεί στα παρακείμενα Beach Bar. 

Φαίνεται ότι το οδοιπορικό μας στις παραθαλάσσιες περιοχές του πρώην Δήμου Αβίας, φτάνει στο τέλος του. Οι εκπλήξεις όμως δεν τελειώνουν !

Εκεί που τελειώνει η μεγάλη παραλία της Σάντοβας, εκεί αρχίζουν οι Κιτριές. Ο δρόμος μας οδηγεί σε μια στροφή κατηφορική σε ένα στενό, πλην όμως γραφικό δρομάκι, που μας οδηγεί στο λιμανάκι στις Κιτριές. Δεξιά μας βλέπουμε μια επιγραφή που γράφει «Ψαροταβέρνα Γαϊτανάρος». Βλέπουμε και αριστερά μας μια άλλη ταβέρνα που λέει «Ψαροταβέρνα ο Μίμης». Το αυτοκίνητό μας το παρκάραμε δίπλα στου «Μίμη» και εκεί καθίσαμε.                                                                                           

Φανταστικά ! απίστευτα μεζεδάκια ! με τσιπουράκι !   και την ακόμη πιο φανταστική εξυπηρέτηση των ανθρώπων του μαγαζιού, όπως και του

ιδιοκτήτη, του Μιχάλη Παπουτσή !

«Τέτοια μαγαζιά, τέτοιο service, δεν βρίσκεις ούτε στις πιο προηγμένες τουριστικές περιοχές και νησιά των Κυκλάδων» !!!                    

Αυτό το είπε ένα μέλος της παρέας μας που φιλοξενούμε και που είναι Κυκλαδίτης !!!
Ήταν ένα οδοιπορικό θεαματικό, υπέροχο, γευστικό, που ακολουθήσαμε, μέσα σε πολύ λίγα χιλιόμετρα από την Καλαμάτα, μια πόλη που μπορεί να προσφέρει τέτοιες απολαύσεις, γαστρονομικές, φυσικού κάλους, θάλασσας όπως και να την προτιμάτε, γραφικές περιοχές και ενός μπάνιου σε τόσο καθαρές καταγάλανες θάλασσες ! 

                                    ΨΗΣΤΑΡΙΑ - ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ

                                    ΝΑΒΑΡΙΝΟΥ & ΑΚΡΙΤΑ

                                    ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

                                                                           

                                                                                                                

                             ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΖΕ 

                                ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

 

Ήταν ένα πρωινό Σαββάτου, όπου η «γεύση» και η αύρα της παραλίας ήταν τόσο έντονη που είπαμε να κάνουμε τη βόλτα μας, παραθαλάσσια και όπου μας αρέσει να κάτσουμε να πιούμε ένα καφέ, απολαμβάνοντας αυτή την εικόνα που μας προσφέρει η απεραντοσύνη του πανέμορφου Μεσσηνιακού κόλπου.                                                      

Τα βήματα μας μας οδήγησαν σε ένα σύγχρονο, και διαφορετικό μαγαζί, που βρίσκεται στη Ναυαρίνου και Αύρας.  DL έγραφε η πινακίδα, DALUZ ολόκληρη η ονομασία.      Η εξωτερική του όψη, αλλά και η ονομασία του, μας τράβηξε το ενδιαφέρον και η παρέα αποφάσισε ότι πρέπει να καθίσουμε σ’ αυτό το μαγαζί. Δεν κάτσαμε απλά δίπλα στη θάλασσα, κάτσαμε, σχεδόν πάνω στη θάλασσα. Τι μαγεία ήταν αυτή που μας πρόσφερε και η απίστευτη παραλία της Καλαμάτας και το μαγαζί που επιλέξαμε να κάτσουμε !     

Από την πρώτη στιγμή που μας πλησίασε ο άνθρωπος που μας πήρε την παραγγελία, διαπιστώσαμε ότι το Service του μαγαζιού είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και με θετική ενέργεια. Από τις 8 το πρωί, μπορεί κάποιος να απολαύσει το καφεδάκι του, δίπλα σ’ αυτή την υπέροχη, τη μοναδική παραλία.                                                                               
Η συζήτηση της παρέας μας, που είχαν έλθει από την Αθήνα, εξελίχθηκε γύρω από την ομορφιά της 

Καλαμάτας γενικά και ειδικά για την πανέμορφη, πολύ μεγάλη και καθαρή παραλία της Καλαμάτας, η ώρα πέρασε και έφτασε 11 το πρωί, τότε μάθαμε ότι το μαγαζί αυτήν την ώρα ανοίγει την κουζίνα του και προσφέρει εκτός από πιάτα ψαρικών και κρεάτων, φανταστικές ποικιλίες, όπως επίσης και απίστευτες και μοναδικές μακαρονάδες !
Όλοι μαζί η παρέα, με ένα στόμα προτιμήσαμε ψαροποικιλές. Όταν έφτασαν οι ποικιλίες , εκεί πραγματικά είδαμε το service του μαγαζιού, που από μόνο του σε συνδυασμό με μια τέτοια παραλία, είπαμε «Καλαμάτα, είσαι μια και μοναδική» !!!               

Και τι δεν είχε, «να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει» !                            
Ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει το μαγαζί και τα πιάτα που σερβίριζαν, με τις απίστευτες μυρωδιές σε έκαναν να μη θέλεις να φύγεις, αντίθετα, να θέλεις να πάρεις και κάτι άλλο !  
Η κουβέντα, τα τσιπουράκια, οι φανταστικοί μεζέδες, και η απόλαυση της θάλασσας, έκαναν την ώρα να περάσει χωρίς να το καταλάβουμε. Αφού πληρώσαμε και πριν φύγουμε μια ευγενέστατη κοπέλα μας ενημερώνει ότι από τις 10 Ιουνίου, ανοίγει και το Coktail Bar το οποίο «θα σας μεταφέρει σε μοναδικές, εξωτικές και μουσικές βραδιές με Ελληνικά swings».  
Αν μια τέτοια πρωινή βόλτα στην τεράστια παραλία της Καλαμάτας, καταλήγει τόσο πολύ ευχάριστα και όμορφα, πίνοντας το καφεδάκι μας σε ένα τόσο όμορφο περιβάλλον, σε μια τόσο όμορφη παραλία και απολαμβάνοντας, μια τόσο εκπληκτική ψαροποικιλία με το ασυνήθιστο design και απαράμιλλη νοστιμιά.                                  

Εσείς που δεν έχετε έλθει ακόμα στην Καλαμάτα και στο DALUZ, μην αργείτε, η Καλαμάτα από την Αθήνα απέχει πλέον 2 – 2 ½ ώρες. Όλες αυτές τις απολαύσεις, μπορείτε να τις νοιώσετε έστω και σε ένα Σαββατοκύριακο
Καλώς να έλθετε, η Καλαμάτα σας περιμένει !!! 

                                                                                                                       

                                                         ----------////------------

                                                          

Έπρεπε να γίνει το 4^ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ της Ελαιολάδου & Επιτραπέζιας Ελιάς για να μάθουμε περισσότερα πράγματα και για την Ελιά και για το Ελαιόλαδο, το χρυσάφι της Μεσσηνιακής Γης, το καλύτερο και ποιοτικότερο ελαιόλαδο του πλανήτη Γη, το οποίο δεν είναι ένα απλό τρόφιμο, αλλά ένα φάρμακο, όπως απέδειξαν εργαστηριακές έρευνες Αμερικανικού Πανεπιστημίου. .                                                  

Στη διάρκεια αυτού του φεστιβάλ, γνωρίσαμε λίγο περισσότερο και την Τριφυλία με τις ομορφιές της, την παράδοσή της και τις αρχαιότητες της, τις φυσικές ομορφιές της. Μάθαμε για τις καλλιέργειες της στα κηπευτικά το καρπούζι, τους αμπελώνες της, τις ελιές και το ελαιόλαδο της.

Μάθαμε και για το Ναό της Ανάληψης του Σωτήρος, που είναι ο Αρχαιότερος σωζόμενος ναός στον Ελλαδικό χώρο και βρίσκεται ΝοτιοΑνατολικά της πόλης των Φιλιατρών.  

Το Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, στη Χριστιανούπολη τον είχαμε γνωρίσει στο παρελθόν, όπως έχουμε γνωρίσει και την Άνω πόλη της Κυπαρισσίας με το κάστρο της.   Όλα τα παραπάνω, τα μάθαμε από την υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας του Δήμου Τριφυλίας κα Φωτεινή Στυλιανού. Δεν μάθαμε όμως μόνο αυτά, μάθαμε και τα «Λαδομαγειρέματα στα Μονοπάτια της Ελιάς». Ένα έντυπο που το έχει εκδώσει ο Μορφωτικός Σύλλογος Γυναικών Γαργαλιάνων.

Το έντυπο αυτό μας ενημερώνει για Παραδοσιακές Συνταγές με κύριο συστατικό το αγνό παρθένο ελαιόλαδο της Τριφυλίας, μερικές από αυτές σας παρουσιάζουμε σήμερα εδώ στο αφιέρωμα που κάνουμε για το Δήμο Τριφυλίας.

1. ΔΙΠΛΕΣ.                                                                       

ΥΛΙΚΑ: 10 Αυγά (αφαιρούμε 2 ασπράδια), 1 βανίλια,                    

1 κουταλάκι του γλυκού making powder,      

1κιλό αλεύρι περίπου, ελαιόλαδο για το τηγάνισμα.                                    

Σιρόπι. 3 ποτήρια νερό, 3 ποτήρια νερού ζάχαρη,                                      

2 ποτήρια νερού μέλι, 1 ξυλάκι κανέλας, λίγο χυμό λεμονιού.   

ΕΚΤΕΛΕΣΗ : Χτυπάμε τα αυγά 45΄ λεπτά στο μίξερ μέχρι να φουσκώσουν (έτσι θα μυρίζουν). 

Ρίχνουμε τη βανίλια, το αλεύρι και το baking και ζυμώνουμε ελαφρά. Προσέχουμε να μη σφίξει πολύ η ζύμη. Ανοίγουμε σε φύλλο χειροποίητο ή μηχανής και κόβουμε σε κομμάτια.

Ζεσταίνουμε πολύ καλά το ελαιόλαδο και ρίχνουμε τις δίπλες μια – μια. Τις βάζουμε σε ταψί σε απορροφητικό χαρτί.                                              Βάζουμε σε μια κατσαρόλα το νερό και τη ζάχαρη να βράσουν 15΄ μαζί με την κανέλα.  Ρίχνουμε και το μέλι, ανακατεύουμε, αφήνουμε να πάρει μια βράση και προσθέτουμε και το λεμόνι. 

Χαμηλώνουμε τη φωτιά και ρίχνουμε τις δίπλες μια – μια να σιροπιαστούν καλά. 

2. ΜΟΥΣΤΟΚΟΥΛΟΥΡΑ.                                                                                                  ΥΛΙΚΑ. 7 φλιτζάνια του καφέ λάδι, 4 φλ.ζάχαρη,                                          3 φλ. πετιμέζι, 3 φλ. χυμό πορτοκάλι,                                                  

1 φλ. κονιάκ, 2 κουτ. σούπας κοφτές σόδα                                                  1 κουτ. μπεϊκιν, 1 φλιτζανάκι σουσάμι καβουρντισμένο.                     

2 φλ. καρύδι χοντροκομμένο, κανέλα, γαρίφαλα,                                        1 ½ κιλό αλεύρι περίπου (η ζύμη να είναι μαλακή).

ΕΚΤΕΛΕΣΗ. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σε μια λεκάνη και ρίχνουμε το αλεύρι. Πλάθουμε τα κουλουράκια στο σχήμα που θέλουμε και τα βάζουμε στις λαμαρίνες του φούρνου σε λαδόκολλα. Ψήνουμε στον αέρα στους 160^ο C μέχρι να ροδίσουν, (μην τα αφήσετε πολύ στο φούρνο γιατί όταν κρυώσουν σκληραίνουν).

                                                  Μητροπέτροβα, Καλαμάτα

3. ΛΑΔΟΚΟΥΛΟΥΡΑ                                                           

ΥΛΙΚΑ: 2 ποτήρια νερού ελαιόλαδο, 2 ποτήρια νερού ζάχαρη,                    1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι, 1 κουταλιά του γλυκού σόδα,                            1 φακελάκι μπέϊκιν, σουσάμι, 800 γρ. περίπου αλεύρι.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ. Βάζουμε το λάδι με τη ζάχαρη σε μια λεκάνη και ανακατεύουμε.                                   

Προσθέτουμε το χυμό πορτοκαλιού στον οποίο έχουμε διαλύσει τη σόδα.  Ανακατεύουμε το μπέϊκιν με το αλεύρι και το ρίχνουμε στο μείγμα.            

Πλάθουμε τη ζύμη σε κουλουράκια και τα ψήνουμε στον αέρα στους 180^ο C για 10΄ αφού πρώτα τα πασπαλίζουμε με σουσάμι. 

4. ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ ΜΕ  ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ.                                                      

ΥΛΙΚΑ: 2 κούπες ελαιόλαδο, 1 κούπα ζάχαρη άχνη,                                    1 κούπα αμύγδαλα, ½ κούπα κονιάκ,                                                          

χυμό από μισό μικρό λεμόνι, 1 φακελάκι μπέϊκιν,                                        

5 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις, ζάχαρη άχνη για το πασπάλισμα.   

ΕΚΤΕΛΕΣΗ: Βάζουμε τα αμύγδαλα στο φούρνο να ψηθούν λίγο.            

Στη συνέχεια το κόβουμε χοντρά. Βάζουμε το λάδι στην κατάψυξη μέχρι να πήξει ελαφρά .  Χτυπάμε το λάδι στο μίξερ με το λεμόνι μέχρι να φουσκώσει.                                                                  

Ρίχνουμε τη η ζάχαρη, το κονιάκ, το ξύσμα, το ξύσμα, το μπέϊκιν και το αλεύρι σιγά – σιγά. 

Πρέπει η ζύμη μας να είναι αρκετά σφιχτή αλλά εύπλαστη.   Αφήνουμε τη ζύμη 15 λεπτά και πλάθουμε τους κουραμπιέδες μας.                                

Τους αραδιάζουμε σε ταψί και τους ψήνουμε στους180οC για 30-35΄. 

Τους βγάζουμε από το φούρνο και τους ζαχαρώνουμε.   

Συνολικά, στο έντυπο αυτό υπήρχαν  13 συνολικά συνταγές. Σας παρουσιάσαμε τις 4 μετά από επιλογή. 

Δοκιμάστε όσες θέλετε και θα εκπλαγείτε !

   

                   

                                                             ----//////----

                               

                     ΟΡΕΙΝΑ  -  ΗΜΙΟΡΕΙΝΑ   ΧΩΡΙΑ  ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΑΛΑΓΟΝΙΑ (ΣΙΤΣΟΒΑ): Η ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ ΤΩΝ 4 ΕΠΟΧΩΝ

                 ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΟΡΕΙΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ.

Σήμερα είπαμε να διαφοροποιηθούμε και να αφιερώσουμε την παρουσίαση μας σε ένα από τα πανέμορφα ορεινά χωριά του Ταυγέτου, την Αλαγονία ! 

Η Αλαγονία είναι το γραφικό χωριό του ενός από τα ομορφότερα βουνά της χώρας μας, τον Ταϋγετο που μας τράβηξε την προσοχή αφού μας εντυπωσίασε όταν το επισκευθήκαμε και τον περπατήσαμε για δεύτερη φορά.

Δεν είναι η φυσική ορεινή ομορφιά του χωριού, δεν είναι τα τρεχούμενα νερά, τα πλατάνια, τα ιστορικά σημεία της περιοχής, αλλά έχει κάτι ιδιαίτερο που μας μάγεψε και αποφασίσαμε η πρώτη αφιέρωση να είναι η.....Σίτσοβα !

Η Αλαγονία όπως και άλλες ορεινές περιοχές της Μεσσηνίας, θα μπορούσαν  να γίνουν χειμερινοί τουριστικοί προορισμοί που θα έκαναν τη Μεσσηνία πιο ελκυστική τουριστικά και για τις 4 εποχές του χρόνου. Δυστυχώς οι πολιτικοί όλων των βαθμίδων (βουλευτές, Περιφερειάρχες, Νομάρχες, Δήμαρχοι και κοινοτάρχες) ακόμα δεν έχουν καταφέρει να το κάνουν έστω και σκέψη στο μυαλό τους. Ας είναι, εμείς είδαμε ατέλειωτες και απίστευτες ομορφιές όχι μόνο στην Αλαγονία, αλλά και σε άλλες ορεινές περιοχές της Μεσσηνίας στις οποίες θα αναφερθούμε προσεχώς.  

ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ «ΑΠΟΛΑΥΣΗ»                                                                   ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ……για Γλυκιές Απολαύσεις, στη Μεσσήνη και στην Καλαμάτα. Μεσσήνη  2722023620, Καλαμάτα 2721089785

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:                                                                                                                  

Στις πλαγιές της Μεσσηνιακής πλευράς του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 750 μ., το 1835 ιδρύθηκε ο Δήμος Αλαγονίας που συμπεριελάμβανε 6 χωριά  1.Τσερνίτσα σήμερα Αρτεμισία 2.Σίτσοβα σήμερα Αλαγονία μαζί με τον Μαχαλά, 3. Μεγάλη Αναστάσοβα, σήμερα  Νέδουσα, 4. Μικρή Αναστάσοβα , σήμερα  Πηγές,  5. Λαδά και Εμιαλούς και   6. Καρβέλι και Χανάκια σήμερα Κάτω Καρβέλι.

Έλαβε την ονομασία του από την αρχαία πόλη Αλαγονία η οποία ήταν μία από τις 18 πόλεις του Κοινού  Ελευθερολακώνων.                               "Εκ λαγόνων αγνών...". Λαγόνες δηλαδή πτυχές. 
Το "α" αυξητικό. Δηλαδή ο τόπος με τις πολλές πτυχές (στο ανάγλυφο των πλαγιών της περιοχής).                                                                Σήμερα η Αλαγονία, που είναι χτισμένη αμφιθεατρικά,  είναι Δημοτικό διαμέρισμα του Καλλικρατικού Δήμου της Καλαμάτας και είναι ένα ήσυχο αλλά πολύ γραφικό ορεινό χωριουδάκι του υψηλότερου βουνού της Πελοποννήσου τον Ταύγετο και απέχει από την Καλαμάτα περί τα 29 χλμ.

Για να φτάσουμε στο χωριό ξεκινήσαμε από την Καλαμάτα με βόρεια κατεύθυνση, παίρνοντας το δρόμο που οδηγεί στη Σπάρτη μέσω της ορεινής διάβασης του Ταΰγετου. Μετά από 23 χλμ ανάβασης στον Ταύγετο φτάσαμε στην Αρτεμισία που είναι πάνω στο δρόμο προς τη Σπάρτη, σ’ εκείνο το σημείο υπάρχει επιγραφή που γράφει «Προς Αλαγονία», στρίψαμε αριστερά και διανύσαμε περίπου άλλα 2-3 χλμ σε μια διαδρομή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους,

που εξελίσσεται μέσα σε καταπράσινο τοπίο με πλατάνια, ελιές και καστανιές, με βρύσες και τρεχούμενα νερά, εκεί συναντήσαμε το  χωριό Πηγές με τις άφθονες πηγές (εξ’ ού και το όνομα του χωριού) που αναβλύζουν πεντακάθαρο παγωμένο νερό Ταϋγέτου και σε 2-3 χλμ μπαίνουμε στην Αλαγονία. Εκεί μάθαμε ότι σήμερα την Αλαγονία την κατοικούν κάτι λιγότερο από 300 κάτοικοι οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Η περιοχή παράγει πατάτες στα περίφημα πατατοχώραφα του Ταϋγέτου,  (κάθε χρόνο το πρώτο Σάββατο του Σεπτέμβρη γίνεται και γιορτή της πατάτας η οποία αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς Μεσσήνιους. Όλες οι νοικοκυρές του χωριού ετοιμάζουν δεκάδες παραδοσιακά φαγητά με βάση την (κακομούτσουνη πατάτα, όπως λέγεται από τους ντόπιους, τα οποία σερβίρονται δωρεάν και συνοδεύονται με κρασάκι της περιοχής), επίσης παράγει λίγο ελαιόλαδο,              

καρύδια και έχει και οπωροφόρα δέντρα. 

Επειδή πολλοί θέλουν να πεζοπορήσουν στα μονοπάτια της περιοχής μέσα στο δάσος, σε όσα μονοπάτια απέμειναν μετά τις πυρκαγιές του 2007,

μπορούν να επιλέξουν το μονοπάτι που περπατώντας  περίπου 20΄ λεπτά φτάνουν στη βρύση του ΝΙΚΑ και καταλήγουν στη θέση ΛΟΥΚΑ σε ένα εκπληκτικής ομορφιάς τοπίο με ψηλά πλατάνια, όπου οι πεζοπόροι μπορούν να απολαύσουν τα τρεχούμενα νερά και ένα μικρό καταράκτη ο οποίος συμπληρώνει την απίστευτη ομορφιά αυτού του φυσικού τοπίου που είναι ένας «ζωγραφικός πίνακας». 

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ.  Τα αξιοθέατα της Αλαγονίας είναι η περιοχή Σιδεροβάγενο ή Πυργιώτισσα, απ' όπου σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, ο ναός του Αγίου Σώζοντος (9ος αιών), ο ναός του Αγίου Νικολάου (15ος αιών), η οικία του Πατριάρχη Πελεκάση και ο ναός Υπαπαντής στον Μαχαλά, με ξυλόγλυπτο τέμπλο. Σε απόσταση χιλίων περίπου μέτρων από την πλατεία του χωριού (διαδρομή που γίνεται μόνον με τα πόδια) υπάρχει τοπίο με μεγάλους βράχους, ψηλά πλατάνια, άφθονα νερά και καταρράκτη. Πρόκειται για την παραδοσιακή βρύση Νίκα και τη θέση Λουκά, όπως λεπτομερώς αναφέρουμε παραπάνω. 

ΔΙΑΜΟΝΗ. Για όσους επισκέπτες θελήσουν να διαμείνουν στην Αλαγονία, υπάρχει το μοναδικό κατάλυμα της περιοχής,  είναι μια μονάδα με Ξύλινα Σπιτάκια με την ονομασία «Αλαγονία Ορεινή Φιλοξενία» με 6 ανεξάρτητα ξύλινα σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά. Διαθέτει επίσης εστιατόριο με πρωινό και για μεσημέρι και βράδυ οι διαμένοντες εκεί απολαμβάνουν παραδοσιακές γεύσεις.

SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                                              44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ, ΥΓΕΙΑΣ, ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ, Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                           ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

                                              

                                           --------///--------

                              ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟ (ΧΑΛΒΑΤΣΟΥ)
 

    Το χωριό Κεφαλόβρυσο ή Χαλβάτσου, βρίσκεται στο βορειότερο προς τα δυτικά άκρο του κεντρικού τμήματος του νομού Μεσσηνίας, στη Δ.Ε. Αριστομένη του νέου Δήμου Μεσσήνης - στα όρια με το Δήμο Τριφυλίας - όπου υπάγεται διοικητικά και μαζί με το συνοικισμό Κουλκάδα, που βρίσκεται 2 χμ. δυτικά απ' αυτό, αποτελούσε από το 1912 και ως το 1997 ιδιαίτερη

κοινότητα, αρχικά με την επωνυμία «Κοινότητα Χαλβάτσου» και από το 1956 «Κοινότητα Κεφαλόβρυσου».

   Ακριβέστερα το Κεφαλόβρυσο βρίσκεται ριζωμένο πάνω σε δυο ειδυλλιακές βουνοπλαγιές, οι οποίες ανήκουν στα ακρότατα προς νότο παρακλάδια των βουνών της Κυπαρισσίας. Έχει μέσο σταθμικό υψόμετρο 600 μ. και ο συνοικισμός Κουλκάδα 640 μ. Βρίσκεται, επίσης, δεξιά του επαρχιακού δρόμου

Μεσσήνης - Αριστομένη - Κυπαρισσίας (επαρχιακή οδός υπ' αρ. 8 νομού Μεσσηνίας), η κατασκευή του οποίου παραμένει, δυστυχώς, ανολοκλήρωτη μέχρι σήμερα. Από την Καλαμάτα απέχει 43 χμ., από τη Μεσσήνη 33 χμ. και από τον Αριστομένη 10 χμ.

Η Κοινότητα Κεφαλόβρυσου κατέχει μια πολύ μεγάλη έκταση, που περικλείεται κατά γεωγραφική κατεύθυνση από τα εξής χωριά: προς βορρά από τα χωριά Λυκουδέσι, Τριπύλα και Λαντζουνάτου. Ανατολικά από τα χωριά Ξεροκάσι (Παλαιόκαστρο), Κυνηγού, Ράδου (Περδικόβρυση), Πουλίτσι και Κουτήφαρη. Προς νότο από τα χωριά Ζαπάντι (Καρυοβρυση), ακατοίκητο σήμερα, και Πολαίνα (Πλατανόβρυση). Επίσης, νότια του Κεφαλόβρυσου, χωρίς όμως να γειτνιάζουν ακριβώς με αυτό, βρίσκονται και τα χωριά Μαργέλι και Άνω και Κάτω Κοντογόνι (Παπαφλέσσα). Η θέα μάλιστα του χωριού από τα δύο Κοντογόνια είναι μοναδική. Τέλος, προς δυσμάς περικλείεται από τα χωριά Αλικοντούζι (Παλαιό Λουτρό), Κάτω και Άνω Βούταινα, Μάκραινα και Κουλκάδα.

Από τα χωριά αυτά, το Λυκουδέσι, η Τριπύλα, το Λαντζουνάτου και το Αλικοντούζι ανήκουν στην επαρχία Τριφυλίας. Το Μαργέλι με τα δύο Κοντογόνια ανήκαν στην πρώην επαρχία Πυλίας και όλα τα υπόλοιπα στην πρώην επαρχία Μεσσήνης. Το Κεφαλόβρυσο, δηλαδή, βρίσκεται σε θέση όπου διασταυρώνονται τα όρια των τριών από τις τέσσερις πρ. επαρχίες του νομού Μεσσηνίας. 

   Αξίζει να αναφερθεί εδώ, πως αυτή τη στιγμή τα αρχαιότερα έγγραφα που σώζονται στα αρχεία της Κοινότητας είναι τρεις εκθέσεις καθορισμού των ορίων του χωριού. Το πρώτο απ' αυτά έχει ημερομηνία 29 Ιουλίου 1914 και ρυθμίζει τα όρια της Κοινότητας Χαλβάτσου με την Κοινότητα Καλογερεσίου. Το δεύτερο

έχει ημερομηνία 11 Ιουνίου 1916 και μ' αυτό μεταρρυθμίζεται η προηγούμενη έκθεση της 29 Ιουλίου 1914. Σύμφωνα με τη νεότερη έκθεση, τα βόρεια σύνορα της Κοινότητας Χαλβάτσου με τις Κοινότητες Λυκουδεσίου και Καλογερεσίου ορίζονται από Δ προς Α στην εξής γραμμή: Σταυρός - Πετροπηγάδα - Καστράκι -Καλόγρια - Άγιος Ηλίας - Κατσούρα. Το τρίτο έγγραφο φέρει ημερομηνία 8 Ιουλίου 1931 και καθορίζει τα όρια της Κοινότητας Χαλβάτσου με την Κοινότητα Βούταινας. Κανένα άλλο έγγραφο των ετών πριν από το 1950 δεν διασώθηκε και όλα τα έγγραφα, τόσο της Κοινότητας όσο και του δημοτικού σχολείου, απωλέσθησαν ή καταστράφηκαν κατά την ανώμαλη περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου.

 Αν συμπεριλάβουμε και την Κουλκαδαίικη έκταση, τότε ακολουθούμε από Ν προς Β τη νοητή γραμμή: Καμαράκι - Μαγγάνια - Χερουλάκια και φτάνουμε στο διάσελο του Σκουλαρίου, όριο με τα χωριά της Τριφυλίας. Από εκεί, αν περάσουμε με νοητή γραμμή χαμηλότερα από το Κουλκαδοβούνι (Ρέματα),

στον Σταυρό και από εκεί στου Παρασκευά τη βρύση, στο Καστράκι, στην Καλόγρια και τον ΑΪ-Λιά, έχουμε ολοκληρώσει την κυκλική περιδιάβαση των συνόρων του Κεφαλόβρυσου. Παλαιότερα, βέβαια, τα όρια στην περιοχή της Κουλκάδας έφταναν ως την κορυφή του Κουλκαδοβουνίου. Κατέβηκαν στα «Ρέματα» (Πετροπηγάδα), όταν πρόεδρος του χωριού διετέλεσε ο Παναγιώτης Δίον. Αλεξόπουλος, το 1914.

    Δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε την απόλυτα επιτυχημένη επιλογή της θέσης στην οποία χτίστηκε το χωριό. Μέρος απάνεμο και απάγκειο, με πλούσια νερά, με έδαφος κατάλληλο για βοσκή και καλλιέργεια, με μεγάλο αγνάντιο και θέα και κυρίως μακριά από τα πεδινά κέντρα εγκατάστασης των εκάστοτε, κατακτητών. Μέρος, δηλαδή, που, εκτός από το κατάλληλο περιβάλλον, εξασφάλιζε τους απαραίτητους όρους διαβίωσης και πρόσφερε προστασία, ασφάλεια και σχετική ελευθερία κατά τις περιόδους κατάκτησης από ξένους λαούς.

    

Σύμφωνα με πληροφορίες ηλικιωμένων Κεφαλοβρυσαίων, κατά τις περιόδους αυτές το χωριό ήταν κρυμμένο, αθέατο και προφυλαγμένο μέσα στις πυκνές και δασώδεις βουνοπλαγιές του. Σιγά σιγά κι όσο περνούσαν τα χρόνια και εξέλειπαν οι λόγοι της απόκρυψης, δηλαδή, απελευθερωνόταν η χώρα μας από τους ξένους κατακτητές, κόπηκαν τα δέντρα και αποκαλύφθηκαν τα σπίτια που κρύβονταν πίσω από αυτά. Οπωσδήποτε η παλιά αυτή παράδοση όχι μόνο ευσταθεί λογικά αλλά επιβεβαιώνεται και από τον ιστορικό νόμο. Σύμφωνα μ' αυτόν, οι πληθυσμοί

Κουτήφαρη

κατά την περίοδο εισβολών ή κατακτήσεων προστατεύονται ανεβαίνοντας σε ορεινές περιοχές, υψώματα και ακροπόλεις, ενώ σε ομαλότερες περιόδους κατεβαίνουν σε πεδινές, παραθαλάσσιες ή λιγότερο απρόσιτες περιοχές. 

    Μπορούμε να φανταστούμε ακόμα τον αγώνα που θα έκαναν οι πρώτοι κάτοικοι, προκειμένου να ξεχερσώσουν και να εξημερώσουν τις ορεινές εκτάσεις του χωριού, μετατρέποντας τες σε καλλιεργήσιμα χωράφια, κήπους, αμπέλια, σταφίδες και αργότερα σ' ελαιώνες. Μετατρέποντας ακόμη όλα τα, ξαναλογκωμένα σήμερα, καταρράχια σε εξαίρετους σιτοβολώνες!

Οι παλιοί κάτοικοι, που πρώτοι εγκαταστάθηκαν στον αρχικά ορεινό και άγονο αυτόν τόπο, θα κατέβαλαν τεράστιες, επίπονες και μακροχρόνιες προσπάθειες, για να εξημερώσουν την περιοχή, που θα ήταν κατάφυτη από δέντρους (βελανιδιές), πουρνάρια, σφεντάμια και πολλά άλλα άγρια δέντρα.

    

Βούτενα

Σιγά σιγά θα εξημέρωσαν μεγάλα τμήματα της περιοχής, όχι μόνο της λεκάνης, της ευφορότερης κοιλάδας, αλλά και των λιγότερο εύφορων λόφων και των γύρω βουνών, για τη δημιουργία καλλιεργήσιμων εκτάσεων, μιας και ο τόπος είχε όχι μόνο την ευεργετική παρουσία του πλουσιότατου σε νερά Κεφαλόβρυσου, αλλά και την ευλογία, η κάθε γωνιά του να είναι κατάσπαρτη από μικρότερες πηγές, στις οποίες φτιάχνονταν αμέσως μικρές και μεγάλες στέρνες... 

Πηγή : xalbatso.gr

       

Πάμε                      Στα λαδάδικα     Καθημερινά παραδοσιακά μαγειρευτά φαγητά    Ανοιχτά από τις 11.00 πμ έως 24.00 τα μεσάνυχτα     Ναυαρίνου 27 Παραλία Καλαμάτας.    Κιν. 699 489 7458 & 694 678 5004     F.B στα λαδάδικα

             ΤΟ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟ  ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

                 (Μέρος β΄ Παραλίες Δήμων Μεσσήνης, ΔΕ Κορώνης)

Ο Νέος διευρυμένος Δήμος Μεσσήνης έχει πλέον πολλές και όμορφες

καλοκαιρινές παραλιακές περιοχές όπου, μπορεί κανείς να πάει να κάνει το μπάνιο του, να φάει και να διασκεδάσει.                                                         Ξεκινάμε από την παραλία της Μπούκας οποία έχει εξελιχθεί σε μια σύγχρονη παραλία την οποία επισκέπτονται χιλιάδες  ντόπιοι, Έλληνες και ξένοι τουρίστες. Εκεί μπορείτε, εκτός από το μπάνιο σας, να φάτε, και να διασκεδάσετε.                            

Αν φύγουμε από την πόλη της Μεσσήνης και την παραλία της, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα συναντάμε το χωριό Ανάληψη, όπου

υπάρχει μια εντυπωσιακή και μεγάλη παραλία. Η περιοχή αυτή έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ, υπάρχουν πολυτελέστατα ξενοδοχεία  και ο κόσμος που πηγαίνει στην Ανάληψη, απολαμβάνει το μπάνιο του.   Πολύ κοντά στην Ανάληψη, θα συναντήσετε το χωριό Βελίκα. Σε απόσταση δυόμιση χιλιομέτρων από τον οικισμό της Βελίκας, περνώντας μέσα από μία έκταση με καλαμιές, θα βρείτε την μεγάλη και αμμώδη ακτή. Η ψιλή χρυσή

άμμος και τα δέντρα στην παραλία της Βελίκας την καθιστούν σημείο συνάντησης για πολλούς ντόπιους και τουρίστες.  Στην άκρη της παραλίας της Βελίκας υπάρχει μια μεγάλη καφετέρια πάνω στην αμμουδιά που σχεδόν ακουμπάει τη θάλασσα. Εκεί μαζεύεται κυρίως η νεολαία για καφέ και ποτό πλάι στο κύμα.                              

Η παραλία Πεταλιδίου, 15 χλμ από την πόλη της Μεσσήνης,  βρίσκεται ακριβώς πριν το λιμανάκι

του παραθαλάσσιου οικισμού που αποτελεί ένα αναπτυσσόμενο θέρετρο της Μεσσηνίας. Η ακτή έχει μήκος 300 μέτρα και είναι στρωμένη με χοντρά βότσαλα, ενώ ο βυθός είναι αμμώδης.         Ο Δήμος της Μεσσήνης, δεν σταματάει στο Πεταλίδι, συνεχίζεται ακόμη πιο πέρα, αφού λίγο

πιο κάτω θα συναντήσουμε και άλλες παραλίες όπως την παραλία του Καλαμακίου, μια παραλία αμμώδης που μας εντυπωσιάζουν τα βράχια δεξιά και αριστερά της παραλίας που νομίζει κανείς ότι είναι λαξευμένα.  Εκεί κοντά υπάρχει πλήθος παραλιών, μια από αυτές είναι και η παραλία της Επισκοπής. Μία παραλία με μικρά βότσαλα και άμμο. Βρίσκεται

22 χλμ από τη Μεσσήνη. Προσφέρεται για ένα ήσυχο μπάνιο.    

Μια άλλη παραλία περίπου 500 μ. με άμμο και μικρά βότσαλα που είναι δίπλα από το Πεταλίδι, είναι και η παραλία του Τζάνε μόλις 13 χλμ από τη Μεσσήνη. Εκεί μπορεί κανείς να απολαύσει το μπάνιο του σε μια από τις πιο καθαρές παραλίες.

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας στις παραλίες το Δήμου Μεσσήνης, φτάνουμε στην παραλία των διάσημων Πανευρωπαϊκά Χράνων, που εκεί μπορείτε να βρείτε μια από τις ωραιότερες παραλίας. Η παραλία είναι αμμώδης και κατά διαστήματα είναι έχει και μικρό βότσαλο.                                                        

Και φτάνουμε στον Αγ. Ανδρέα Λογγά, την έδρα

του τ. Δήμου Αίπειας. Στον Αγ. Ανδρέα μπορείτε να βρείτε, απ’ όλα και ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, διασκέδαση, και φυσικά πολύ ωραία αμμώδη και με μικρά βότσαλα παραλία

Μετά τον Άγ. Ανδρέα, μπαίνουμε στη Δημοτική Ενότητα Κορώνης του Δήμου Πύλου Νέστορος. Οι  πρώτες παραλίες που συναντάμε, είναι η παραλία Γαργαρού του Χαρακοπιού. Η παραλία Γαργαρού είναι μία πολύ μικρή παραλία για ιδιαίτερα γούστα και

σίγουρα όχι για αυτούς που ζητούν μεγάλες και πολυσύχναστες παραλίες με άμμο. Η παραλία Γαργαρού  είναι τόσο στενή που δύσκολα ξαπλώνει κανείς. Στην είσοδο της είναι στρωμένη με ένα ξεχωριστό καφέ βότσαλο και καθώς προχωράς προς τη κορυφή του κολπίσκου απλώνεται μπροστά σου μια υπέροχη αμμουδιά. Τα νερά της «γάργαρα», όπως το όνομά της, παραλία Γαργαρού, καθαρά και ρηχά ιδανικά για ατελείωτο παιχνίδι από μικρούς και μεγάλους. 

Η παραλία Περούλια βρίσκεται λίγο έξω από την Κορώνη , στην νότια

Μεσσηνία, ανάμεσα στα χωριά Βουνάρια και Κόμποι . Η πρόσβαση γίνεται είτε περνώντας μέσα από το χωριό των Βουνάριων, είτε από τον δρόμο που περνά από τους Κόμπους. Πρόκειται για μια αμμώδη, πλατιά και απάνεμη από τους βοριάδες παραλία, βόρεια της Κορώνης. «Τέντες» από καλάμια προσφέρουν τη σκιά τους στους λουόμενους και η πλατιά άμμος

κάνει την παραλία Περούλια ιδανική για παιχνίδια. Τα νερά της είναι σχετικά ρηχά και είναι πεντακάθαρα και η άμμος σε άλλα σημεία είναι ψιλή, σε άλλα πιο παχιά. Η παραλία εκτείνεται σε μήκος 1200 μ. Η παραλία αυτή έχει ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια είναι πανέμορφη και γι’ αυτό την προτιμάει πολύς κόσμος να κάνει μπάνιο σ’ αυτήν την πανέμορφη παραλία.                           Αν κάτι αξίζει πραγματικά στην Κορώνη είναι η

παραλία Μεμί. Τη συναντάς στον παραλιακό δρόμο από Μεθώνη προς Κορώνη. Μια τεράστια αμμουδερή παραλία μόνο για μπάνιο. Με άλλα λόγια, μην περιμένεις να βρεις εδώ καφετέριες και πολλά εστιατόρια. Εδώ είναι ερημιά. Η μοναδική ζωή είναι η δική σου και των ψαριών που ζουν σ’ αυτή την καθαρή θάλασσα. Δεν έχει πού να πας. Οπότε ηρέμησε. Βουτιές στη γαλάζια θάλασσα, ηλιοθεραπεία και ξανά βουτιές, αλλά δεν θα αργήσει να σε πιάσει η πείνα και τότε θα πας κάπου για φαγητό κάπου εκεί κοντά ή και λίγο πιο πέρα, υπάρχουν ταβέρνες και εστιατόρια για κάθε ένα. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι παραλία Μεμί σε καμία περίπτωση δεν θα σε απογοητεύσει. Αντίθετα! Και οργανωμένη είναι και χάρμα αμμουδιά έχει και δέντρα έχει ακριβώς πίσω για να πας να δροσιστείς όταν ο ήλιος καίει.

Η παραλία Ζάγκα είναι από τις κορυφαίες επιλογές για αυτούς που θέλουν μεγάλη παραλία με αμμουδιά. Η παραλία, στρωμένη με ψιλή άμμο, ξεκινάει λίγο μετά το κάστρο της Κορώνης, και εκτείνεται για εκατοντάδες μέτρα, με ομπρέλες, ξαπλώστρες, αναψυκτήρια και ταβέρνες, ενώ υπάρχει αρκετός χώρος για παρκάρισμα του αυτοκινήτου στο δρόμο που βρίσκεται από πάνω.                                 

Ο δρόμος συνεχίζεται δυτικά. Λίγο μετά την παραλία Μεμί είναι μια ακόμη ταβέρνα ψηλότερα από το δρόμο με ωραία θέα.

Η ακτή κατεβαίνει κάπως απότομα. Κρυμμένες στο πράσινο, ανάμεσα σε βράχια, είναι δυο μικρές γοητευτικές παραλίες. Για την πρώτη το μονοπάτι θέλει προσοχή. Για τη δεύτερη η προσέγγιση είναι πιο εύκολη. Αλλά τα νερά είναι μάλλον κρύα. Ονομάζεται, άλλωστε, Κρυονέρι.

Βόρεια της Κορώνης, βρίσκονται οι παραλίες Αρτάκι, Αγία Τριάδα, καθώς και στην ακρογιαλιά Χωμάτι.

TA AIPETIKA                                             http://taairetika.blogspot.com Ένα τολμηρό, e-περιοδικό, με σκληρές αλήθειες, όπως δεν τις βλέπεται αλλού,   για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ, τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ, τη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ,  τις ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ και το LIFE STYLE. Επισκεφθείτε μας σήμερα, όπως κάνουν,  πάνω από 900  επισκέπτες μας ημερησίως.

                                                                                                                                                    

Το 15Αύγουστο της Παναγίας έφτασε, όλη η Ελλάδα, όλη η Ορθοδοξία

γιορτάζει την Παναγία, τη μητέρα του  Χριστού ! 

 Χρόνια τώρα, από τα μεγάλα αστικά κέντρα οι κάτοικοί τους φεύγουν προς την περιφέρεια, συνήθως προς τα νησιά μας. Φέτος όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και πολλοί μένουν στα μεγάλα αστικά κέντρα και βολεύονται όπως – όπως στις κοντινές παραλίες ή βρίσκουν άλλους προορισμούς που τους στοιχίζουν πιο φτηνά.  Ένας νέος, εντυπωσιακός και φθηνός συγχρόνως προορισμός είναι η Μεσσηνία !   Η Μεσσηνία με τα πολλά

χιλιόμετρα των υπέροχων ακτών της, και ακόμη τα νησιά της, τα βουνά της, τη διασκέδαση της, τα υπέροχα φαγητά της, δίνει εναλλακτικές λύσεις για απίστευτες και αξέχαστες διακοπές που σε σχέση με τα νησιά μας του Αιγαίου, ή του Ιονίου, είναι φθηνότερες και  πολλές φορές πιο εντυπωσιακές και πιο  ωραίες.                                                                                                                                        Ο επισκέπτης, αν ξεκινήσουμε από τη μεγάλη πόλη, την πρωτεύουσα του 

Νομού, την υπέροχη και πανέμορφη Καλαμάτα, διαθέτει ξενοδοχεία όλων των κατηγοριών, παράλια και μη, λίγα σχετικά ενοικιαζόμενα δωμάτια, αλλά δυο παραλίες η μια καλύτερη από την άλλη. Η μεν Δυτική που είναι ανερχόμενη και η άλλη η πασίγνωστη Ανατολική παραλία των 2.500 μέτρων που είναι μια από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες Πανελληνίως. 

Και στη Δυική και στην Ανατολική παραλία θα βρείτε εστιατόρια, ταβέρνες – ψαροταβέρνες, γρήγορο φαγητό, σουβλάκια, μεζεδοπωλεία, διασκέδαση, χορό, ότι φανταστείτε για να περάσετε υπέροχα, όλα δίπλα στην υπέροχη παραλία της Καλαμάτας.                                                                                       

Μετά το τέλος της παραλίας και της παραλιακής Λ.

Ναυαρίνου, μετά τα ξενοδοχεία Elite Resort Hotel, και Filoxenia, δεξιά στην ουσία ξεκινάει η Μάνη. Συναντάμε πρώτα τη Βέργα, και συνεχίζουμε με τον Αλμυρό, Μικρή Μαντίνεια, Παλιόχωρα, Αρχοντικό, Ακρογιάλι, Σάντοβα και Κιτριές. Υπέροχες, εκπληκτικές, καθαρές παραλίες, συνήθως με βοτσαλάκι, όλες συνδυάζουν το μπάνιο, με φαγητό και διασκέδαση, όλα κυριολεκτικά «πάνω στη θάλασσα» ! Εκεί επίσης, μπορείτε να βρείτε ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα

δωμάτια και ότι άλλο ζητήσετε. Αυτό το κομμάτι της Μάνης είναι ο ένας από τους δύο πρώην Δήμους η Αβία.            Το άλλο κομμάτι ο πρώην Δήμος Λεύκτρου, έχει την υπέροχη και ιστορική Καρδαμύλη, την πασίγνωστη σε κάθε άκρη της γης Στούπα, τον πανέμορφο και γραφικό Αγ. Νικόλαο, και Αγ. Δημίτριο, τα Άνω και Κάτω Ρίγκλια, την Τραχίλα, όλα πανέμορφα χωριά με εκπληκτικές παραλίες !  

Από την άλλη μεριά μπορούμε να επισκεφθούμε την Τριφυλία με την όμορφη Κυπαρισσία, και τις επίσης όμορφες παραλίες που εκτός από τη μεγάλη τουριστική παραλία της Κυπαρισσίας, με άμμο και βοτσαλάκι, βόρεια του οικισμού θα συναντήσετε μια σειρά από αμμουδερές παραλίες με οργανωμένα και μη τμήματα, beach bars και καντίνες: το Σανί, τον Καρτελά, το Στόμιο ( πολύ κλειστός κόλπος που περιβάλλεται από περίεργους βραχώδεις σχηματισμούς), και μια ακόμη παραλία, αυτή του Καλού Νερού

που και αυτή είναι ιδιαιτέρως τουριστική. Επίσης τις παραλίες Σεργιάνι : 6 χλμ βόρια από την πόλη της Κυπαρισσίας, 300 μ. περίπου μήκος, Ρηχή με ψιλή άμμο και βότσαλο, όπου λειτουργεί και μια καντίνα. 

Η παραλία Σανί : 5 χλμ βόρια από την πόλη της Κυπαρισσίας, 800 μ. περίπου μήκος, Ψιλή άμμος, όπου και σ’ αυτή λειτουργεί καντίνα με

ξαπλώστρες και εστιατόριο, καθώς και την παραλία Άι-Λαγούδης : Κυπαρισσία (με γαλάζια σημαία 600 μ. περίπου μήκος και πολλοί κολπίσκοι με Άμμο.                                                                                                                

Περνάμε στην περιοχή των Γαργαλιάνων που δεσπόζει η Μαραθόπολη με τις παραλίες της του Λαγκούβαρδου, στην οποία μπορείτε να κάνετε σέρφινκ όπως η κοπέλα της φωτογραφίας, της

Χρυσής Ακτής (Μάτι) με το beach bar κέντρα διασκέδασης, φαγητό κλπ και απέναντι στο νησάκι της Πρώτης θα βρείτε την πολύ όμορφη παραλία  Βουρλιά.

Στα Φιλιατρά δεσπόζει η παραλία Λιμενάρι. Τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από τα Φιλιατρά, προς

Πύλο (δηλ. νότια), βρίσκεται η Αγία Κυριακή και το λιμανάκι της    Τέλος προς τον κεντρικό δρόμο για Κυπαρισσία, στα τέσσερα περίπου χιλιόμετρα, συναντάει κανείς τον Αγρίλη με τον Πύργο των Παραμυθιών και το γραφικό λιμανάκι.                                                                                                                                

Για την περιοχή των Δήμων Μεσσήνης, Αίπεια,

Πεταλίδι κλπ, Πύλου - Νέστορος, της Κορώνης, Μεθώνης κλπ, και  Οιχαλίας θα αναφερθούμε σε νέο σημείωμα μας μεθαύριο Κυριακή 13 Αυγούστου, μέχρι τότε καλά μπάνια, καλή διασκέδαση όπου και αν είστε.    

TA AIPETIKA                                             http://taairetika.blogspot.com Ένα τολμηρό, e-περιοδικό, με σκληρές αλήθειες, όπως δεν τις βλέπεται αλλού,   για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ, τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ, τη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ,  τις ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ και το LIFE STYLE. Επισκεφθείτε μας σήμερα, όπως κάνουν,  πάνω από 900  επισκέπτες μας ημερησίως.

                                                                   

                                                 -------------///////-------------                                                                                                                       

                                           ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ

                                             ΒΕΡΓΑ, ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ, ΚΙΤΡΙΕΣ

Από την Καλαμάτα πήραμε την παραλιακή λεωφόρο Ναυαρίνου. 

         

Όσο διασχίζαμε  την φανταστική παραλιακή, συγχρόνως απολαμβάναμε πάνω από 2500 μ. απολαυστική αμμώδη και βραβευμένη παραλία, που είχαμε μπροστά μας.  Στο τέλος αυτού του δρόμου, μετά το Φιλοξένεια, στρίψαμε δεξιά στο δρόμο που μας οδηγεί στη Μάνη.                   

Το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι η Βέργα, εκεί επάνω στο βουνό καλάθι, σκαρφαλωμένη    από τη μία και από την άλλη να βρέχεται από τα καταγάλανα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου. 

Όσο προχωράμε, συνεχίζουμε στο ίδιο χωριό, και φτάνουμε σε ένα άγαλμα, αριστερά μας, και παρατηρούμε ένα τείχος να φτάνει προς τα πάνω στο βουνό. Αυτό το τείχος, είναι το σημείο όπου οι Μανιάτες σταμάτησαν τις ορδές του Ιμπραήμ, τον συνέτριψαν και έτσι η Μάνη έμεινε «ελεύθερη» και «αδούλωτη» ! Το σημείο εκείνο λέγεται Αλμυρός. Αριστερά βλέπουμε ένα όμορφο πάρκο και δεξιά μια «άπαιχτη» παραλία, γεμάτη από κόσμο να απολαμβάνουν στα καταγάλανα νερά το μπάνιο τους. Λίγο πιο πέρα, μετά τη στροφή, στα δεξιά μας συναντάμε ένα μεγάλο και πολύ καλό ξενοδοχείο το MESSINIAN BAY, που η εκπληκτική του θέα, δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτούς που μένουν στο ξενοδοχείο να αγναντεύουν όλο το Μεσσηνιακό κόλπο, μέχρι απέναντι την Κορώνη.

Φεύγοντας από εκεί βλέπουμε το δρόμο να σχηματίζει το γράμμα  "Υ"     

Ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τη Μάνη του πρώην Δήμου Λεύκτου (Καρδαμύλη, Στούπα κλπ) και ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τα παραθαλάσσια χωριά του πρώην Δήμου Αβίας.                                     

Να σημειώσουμε ότι οι δύο Δήμοι ενώθηκαν το 2010 και έγινε ο Δήμος Δυτικής Μάνης (Ο Δήμος Ανατολικής Μάνης είναι η Λακωνική Μάνη). Παίρνουμε λοιπόν το δεξιό δρόμο και το επόμενο χωριό που συναντάμε είναι η Μικρή Μαντίνεια. Φτάνουμε λοιπόν σε μια παραλία όπου οι εκπληκτικές μυρωδιές που αναδύονται, είναι από τις ψαροταβέρνες που είναι όλες μαζί, η μια μετά την άλλη, κυριολεκτικά όλες επάνω στη θάλασσα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι όσοι κολυμπούσαν, αμέσως μετά πήγαιναν στις ψαροταβέρνες και έτρωγαν το φρέσκο ψάρι τους. Αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα, μπορεί κανείς να το

απολαύσει μόνο σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσσηνίας.

Μετά τη Μ. Μαντίνεια συναντάμε 3 οικισμούς, την Παλιόχωρα, το Αρχοντικό και το Ακρογιάλι. Ποιόν από τους 3 οικισμούς να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το Ακρογιάλι, προσωπικά, μας γοήτευσε περισσότερο.                                                                        

Αφού το χαζέψαμε και συγχρόνως το απολαύσαμε, συνεχίσαμε τη διαδρομή  μας μέχρι που φτάσαμε στις εκβολές του εκπληκτικού φαραγγιού του Ριντόμου. Αμέσως μετά, είδαμε μια μεγάλη παραλία. 

Η παραλία της Σάντοβας. Μια μεγάλη παραλία που εκεί γίνεται

συνωστισμός, κυρίως, από νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα τα βράδια μέχρι πρωίας, οι νέοι ξεφαντώνουν εκεί στα παρακείμενα Beach Bar.

Φαίνεται ότι το οδοιπορικό μας στις παραθαλάσσιες περιοχές του πρώην Δήμου Αβίας, φτάνει στο τέλος του.  Εκεί που τελειώνει η μεγάλη παραλία της Σάντοβας, εκεί αρχίζουν οι Κιτριές. Ο δρόμος μας οδηγεί σε μια στροφή κατηφορική σε ένα στενό, πλην

όμως γραφικό δρομάκι, που μας οδηγεί στο λιμανάκι στις Κιτριές. Δεξιά μας βλέπουμε μια επιγραφή που γράφει «Ψαροταβέρνα Γαϊτανάρος». Βλέπουμε και αριστερά μας μια άλλη ταβέρνα που λέει «Ψαροταβέρνα ο Μίμης». Το αυτοκίνητό μας το παρκάραμε δίπλα στου «Μίμη» και εκεί καθίσαμε.

Φανταστικά, απίστευτα μεζεδάκια με             τσιπουράκι !                                   

Ήταν ένα οδοιπορικό θεαματικό, υπέροχο μέσα σε λίγα χιλιόμετρα από

την Καλαμάτα, μια πόλη που μπορεί να προσφέρει τέτοιες απολαύσεις, γαστρονομικές, φυσικού κάλους, θάλασσας όπως και να την προτιμάτε, γραφικές περιοχές και ενός μπάνιου σε τόσο καθαρές καταγάλανες θάλασσες !

                                        ----------//////////----------

                               ΠΟΤΑΜΟΣ ΝΕΔΑ : ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ 

                                           ΦΥΣΙΚΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

                                                          

 Ένα πολύ σημαντικό ποτάμι της Πελοποννήσου, το μοναδικό με θηλυκό όνομα στην Ελλάδα και είναι το φυσικό σύνορο μεταξύ των Νομών Μεσσηνίας και Ηλείας, ο ποταμός Νέδα, έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής, τόσο για τους φυσιολάτρες που επιθυμούν να το διασχίσουν, όσο και για όσους αναζητούν όμορφες γαλήνιες εικόνες μέσα σε πυκνή βλάστηση, τρεχούμενα νερά και γραφικά χωριά.

Ο ποταμός Νέδα, θεωρείται,  ότι πήρε το όνομα του από τη μυθική

νύμφη Νέδα, θεότητα των υδάτων και κόρη του Ωκεανού. Σύμφωνα με τη μυθολογία η Ρέα όταν γέννησε τον Δία στο Λύκαιον όρος, εμπιστεύτηκε την ανατροφή του στις νύμφες Νέδα, Θεισόα και Αγνώ, προκειμένου να τον γλιτώσουν από τον πατέρα του Κρόνο που συνήθιζε να καταπίνει τα παιδιά του από φόβο μήπως τον εκθρονίσουν. Η νύμφη Νέδα μεταμορφώθηκε σε ποτάμι και έγιναν οι μακριές πλεξούδες των μαλλιών της πανέμορφοι καταρράκτες που στολίζουν το πέρασμα του νερού στο φαράγγι.                                                                 Ο ποταμός Νέδα πηγάζει από το Λυκαίον Όρος μέσα από έναν βράχο κοντά στον χωριό Πέτρα. Τα νερά του ακολουθούν μια εκπληκτικής

ομορφιάς , μαιανδρική πορεία μέσα από στενά φαράγγια, δροσερά πλατώματα και χαράδρες πνιγμένες στη βλάστηση, περνούν κάτω από πέτρινα τοξωτά γεφύρια και μέσα από σπηλιές και δημιουργούν καταρράκτες, για να καταλήξουν μετά από μια διαδρομή 32 χιλιομέτρων στον Κυπαρισσιακό κόλπο και την παραλία της Ελαίας . Το ποτάμι αλλού στενεύει υπερβολικά και γίνεται βαθύ και ορμητικό και αλλού πλαταίνει σχηματίζοντας γαλήνιες λιμνούλες. Οι τρεις καταρράκτες σε διάφορα σημεία του ποταμού Νέδα που καταλήγουν σε φυσικές πισίνες με

τιρκουάζ νερά, αποτελούν τα πιο προβεβλημένα σημεία του ποταμού.     Στον ποταμό Νέδα θα συναντήσουμε μοναδική υδροχαρή βλάστηση με φτέρες, συκιές, πλατάνια, αγριοβελανιδιές, καθώς και το υπό εξαφάνιση είδος βελανιδιάς που λέγεται «Αριά». Έχει επίσης πλούσια πανίδα, αποτελούμενη από βίδρες, σπάνια ερπετά, λαγούς, καβούρια, ακόμα και νυχτερίδες που φιλοξενούνται στο Στόμιο, μια σπηλιά μήκους περίπου 80 μέτρων κάτω από την οποία περνούν τα νερά του ποταμού.

Οι καταράχτες της Νέδα Ο ποταμός σε ένα μεγάλο τμήμα του διασχίζει

χαράδρα με πολύ πλούσια βλάστηση. Κατά μήκος της πορείας του δημιουργούνται καταρράκτες.   Ο μεγαλύτερος βρίσκεται κοντά στην Φιγαλεία και έχει ύψος περίπου 50 μέτρα. Ο ποταμός Νέδα αποτελεί ένα από τα διαμάντια της ελληνικής φύσης, καθώς το μέρος αυτό διατηρείται παρθένο και ανέγγιχτο από την τουριστική ανάπτυξη. Κάθε καλοκαίρι τοπικοί σύλλογοι και φυσιολατρικοί όμιλοι οργανώνουν πεζοπορίες στn Νέδα. Η διάσχιση του ποταμού αυτού, λόγω της εξαιρετικής ομορφιάς του, θεωρείται από πολλούς εμπειρία ζωής.                                                                                                                       Πως θα ζήσετε μια εκπληκτική πεζοπορία                                                   στην απόλυτη φύση στη Νέδα

Η περιοχή γύρω από τη Νέδα θα μπορούσε να θεωρηθεί από καθόλου

έως ελάχιστα αξιοποιημένη, ανάλογα με τις προσωπικές σας απόψεις περί «αξιοποίησης». Αυτά είναι καλά νέα: το μεγαλείο των τοπίων, η διακριτική γοητεία των ανεξερεύνητων εν πολλοίς χωριών της περιοχής και η φιλοξενία των ντόπιων θα είναι όλη δική σας. Είναι, όμως, και κακά νέα –τουλάχιστον αν θεωρείτε «κακά νέα» το ότι έχετε να κάνετε λίγο homework πριν ξεκινήσετε. 

Θα χρειαστείτε, φερ’ ειπείν, ένα χάρτη για να προσδιορίσετε την διαδρομή

σας (η καλύτερη είναι από την Εθνική Κορίνθου-Τριπόλεως, με κατεύθυνση προς Καλαμάτα μετά την Μεγαλόπολη, και εν συνεχεία προς Κυπαρισσία) αλλά και για να εντοπίσετε το χωριό Πλατάνια, απ’ όπου θα ξεκινήσετε την κατάβαση, ακολουθώντας τις πινακίδες που σας κατευθύνουν προς τους καταρράκτες. 

Ένας βατός και για μη 4x4 οχήματα χωματόδρομος ξεκινά λίγο έξω από τα Πλατάνια και καταλήγει στο τοξωτό γεφύρι που λέγαμε στην αρχή (σημαντικό tip: μην κάνετε το λάθος να αφήσετε το αυτοκίνητο στο πρώτο πλάτωμα που θα συναντήσετε, αν δεν θέλετε να έρθετε αντιμέτωποι με

δύο έξτρα χιλιόμετρα βάναυσα ανηφορικού χωματόδρομου στην επιστροφή από την ήδη κουραστική πεζοπορία σας). Αφού διασχίσετε το γεφυράκι, στρίβετε αριστερά και ακολουθείτε το βατό –στην αρχή ανηφορικό, μετά κατηφορικό– μονοπάτι προς την καρδιά του φαραγγιού. 

Μετά τον πρώτο καταρράκτη, αυτόν με το ξύλινο γεφυράκι, το μονοπάτι συνεχίζεται, και οδηγεί στα δεξιά στον μεγάλο, εντυπωσιακό καταρράκτη που βλέπετε στις περισσότερες φωτογραφίες της Νέδας, και ευθεία στο εκκλησάκι της Παναγίας και τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Φιγαλείας. Αν θέλετε να διασχίσετε όλο το –ομολογουμένως εντυπωσιακό– φαράγγι, να είστε προετοιμασμένοι (σε φαγητό, νερό και μαγιό) για τέσσερις-πέντε ώρες πεζοπορίας, και λίγο κολύμπι σε ορισμένα σημεία του ποταμού.                             

  

                                                             -------- //////// ---------

                        ΚΟΡΩΝΗ, Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ

 Η Κορώνη που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Τα διώροφα σπίτια με τα περίτεχνα μπαλκόνια και τις στολισμένες προσόψεις, μιλάνε για μια αρχοντιά, αλλά και για την ακμή της πολιτείας αυτής, σε παλιότερες εποχές.                                                                                                                  

Η Κορώνη μαζί με τη Μεθώνη είναι δυο πολιτείες που γνώρισαν μεγάλη ακμή από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα και απετέλεσαν λιμάνια κλειδιά για το εμπόριο από και προς την Ανατολή, τα "μάτια της Βενετίας" στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.                                                   Η οικονομική τους ακμή και η κοινωνική τους διάρθρωση συνεχίστηκαν και στον

19ο αιώνα, οπότε αποτελούσαν κέντρα εμπορίου και βιοτεχνίας, Σήμερα εκτός από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, που αντανακλά την ιστορική μνήμη, και στις δύο πολιτείες στέκονται ερειπωμένα δύο κάστρα. Από αυτά της Κορώνης, στη νοτιοανατολική άκρη του Μεσσηνιακού κόλπου, είναι το λιγότερο καλά διατηρημένο. 
Σύμφωνα με μια αρχαία λαϊκή παράδοση η Κορώνη πήρε το όνομά της από ένα χάλκινο νόμισμα (Κουρούνα) που βρέθηκε όταν έσκαβαν τα θεμέλια για τα τείχη. Αναφέρεται ακόμη πως το αρχικό της όνομα ήταν Κορώνεια, που της έδωσε ο οικιστής Επιμηλίδης, ο οποίος καταγόταν από τη βοιωτική Κορώνεια. Οι ντόπιοι, επειδή δεν μπορούσαν να συνηθίσουν την ονομασία την παρέφθειραν σε Κορώνη.     

                                                                           

Εδώ τοποθετείται η μεσσηνιακή αρχαία Ασίνη, στην οποία εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι από την Αργολίδα, όταν τους έδιωξαν οι Αργείοι σαν συμμάχους των Λακεδαιμονίων. Ταυτίστηκε επίσης με την ομηρική  Αίπεια, μία από τις επτά πόλεις που ο Αγαμέμνονας υποσχέθηκε στον Αχιλλέα κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου για να τον πείσει να επιστρέψει στη μάχη. Αρχαίες επιγραφές, νομίσματα, όστρακα, αγγεία, ένα ψηφιδωτό δάπεδο του 4ου αι. π.χ, και αρχιτεκτονικό υλικό μαρτυρούν την κατοίκηση της περιοχής στην αρχαιότητα. 
Η γεωγραφική της θέση εκτιμάτο πάντοτε για το διαμετακομιστικό εμπόριο. Το επιβλητικό σχήμα της χερσονήσου με το μεγάλο ύψος και την πλατειά επιφάνεια προσφερόταν για οχύρωση και παρείχε ασφάλεια, μεγαλύτερη από ότι οι άλλες παραλιακές μεσσηνιακές οχυρές πόλεις.                                                                                                                                                

ΚΑΣΤΡΟ: Στο ψηλότερο σημείο της χερσονήσου φαίνεται πως βρισκόταν η

οχυρωμένη αρχαία ακρόπολη, την οποία οι κάτοικοι κατά καιρούς επισκεύαζαν, όπως δείχνει το οικοδομικό υλικό που ξαναχρησιμοποιείτο. Εξαιτίας της θέσης της έγινε νωρίς στόχος των διαφόρων πειρατών και επιδρομέων. Όταν οι Φράγκοι ανέλαβαν την κατάκτηση του Μοριά, έφθασαν στην Κορώνη και προσπάθησαν να καταλάβουν την οχυρωμένη ακρόπολη της τρομοκρατώντας τους λίγους κατοίκους, που την υπεράσπιζαν, όπως αναφέρει το Χρονικό του Μορέως. Με την κατάληψη της άρχισαν και μια σειρά περιπέτειες για τους κατοίκους με επίκεντρο το κάστρο, στις οχυρώσεις του οποίου αντανακλάται όλη η ιστορία του. 
Το κάστρο, που δόθηκε σαν τιμάριο στην οικογένεια του Βιλλεαρδουίνου δεν έμεινε για πολύ στα χέρια των Φράγκων. Τον επόμενο χρόνο (1206) οι Βενετοί, που αναζητούσαν νέους ναυτικούς σταθμούς για την εξυπηρέτηση του εμπορίου, πέτυχαν να γίνουν κύριοι της Κορώνης, «που έγινε σταθμός εφοδιασμού απ´ όπου τα πλοία

που περνούσαν, έπαιρναν ενός μηνός εφόδια -έθιμο που διατηρήθηκε όταν η πόλη έγινε κανονική βενετσιάνικη αποικία». Ο Βιλλεαρδουίνος υποχρεώθηκε λίγο αργότερα να υπογράψει ειρήνη με τη Βενετία, τις ναυτικές δυνάμεις της οποίας γρήγορα κατάλαβε πως θα είχε ανάγκη και το 1209 επικυρώθηκε η κυριαρχία της στην Κορώνη, όπως επίσης και στη Μεθώνη και σε όλες τι παραλιακές θέσεις της Μεσσηνίας, νότια του κόλπου του Ναβαρίνου. Έτσι, όπως έγραψε ο Κ. Andrews, "κάτω από τη διακυβέρνηση της Βενετίας η Μεθώνη και η Κορώνη είχαν κοινή ιστορία ή μάλλον απουσία ιστορίας, αφού το ενδιαφέρον της Βενετίας ήταν να κρατάει όσο γινόταν μακρύτερα την ιστορία από τις κτήσεις της". Το 1265 η εξουσία της Βενετίας επικυρώθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο, γεγονός που τις έδωσε τη δυνατότητα μέσω των εκπροσώπων της να επιδίδεται στις απαραίτητες δολοπλοκίες κατά τις διάφορες συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και των διεκδικητών του Πρι γκηπάτου της Αχαΐας. 
Οι Βενετοί, εκτός από την ισχυρή οχύρωση, που κατασκεύασαν στο κάστρο της

Κορώνης, οργάνωσαν τη ζωή και τη διοίκηση της πόλης, πάντοτε σύμφωνα με το συμφέρον της Βενετίας. Η πόλη απέκτησε μεγάλη ακμή και έγινε ονομαστή για τη βιοτεχνία της και το εξαγωγικό της εμπόριο. Η αίγλη της σημειώνεται στα οδοιπορικά των διαφόρων ευρωπαίων προσκυνητών, οι οποίοι υποχρεωτικά στάθμευαν στην περιοχή είτε για ανεφοδιασμό είτε για να επισκευάσουν τα πλοίατους. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους μέσα στο κάστρο φαίνεται πως κατοικούσαν όχι μόνον οι Βενετοί αλλά και οι Έλληνες, έμποροι και βιοτέχνες. Με βάση την κοινωνική διαστρωμάτωση διαμορφώθηκε και η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής, που μέχρι σήμερα προκαλεί το ενδιαφέρον. 
Τον Αύγουστο του 1500 ο Βαγιαζήτ Β´ κατέλαβε το κάστρο της Μεθώνης, μετά από

μια απελπισμένη αντίσταση των κατοίκων. Οι κάτοικοι της Κορώνης, τρομοκρατημένοι από τη σφαγή και τη λεηλασία της Μεθώνης και αφού έλαβαν υποσχέσεις για ευνοϊκή μεταχείριση, παραδόθηκαν στους Τούρκους. Πολλοί βρήκαν καταφύγιο στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλλονιά. Ο Βαγιαζήτ ευχαριστημένος για τη νίκη του προσευχήθηκε στην καθολική εκκλησία που υπήρχε στο κάστρο, η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε σε τζαμί. Το 1532 η Κορώνη καταλήφθηκε από τον συμμαχικό στόλο του αυτοκράτορα Καρόλου 5ου, του Πάπα και των Ιπποτών της Μάλτας με επικεφαλής τον Γενουάτη ναύαρχο Andrea Dοria και με τη βοήθεια των ντόπιων κατοίκων, που ήλπιζαν στην απελευθέρωσή τους. Στα 1534 οι συμμαχικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την Κορώνη και πήραν μαζί τους περισσότερους από 2000 κατοίκους για να τους εγκαταστήσουν μετά από φοβερές περιπέτειες στην Κάτω Ιταλία. Το 1685 ο Μοροζίνι ανακατέλαβε την Κορώνη και ανέπεμψε ευχαριστήρια δέηση στην παλιά καθολική μητρόπολη. Στη Βενετία η είδηση προκάλεσε μεγάλους πανηγυρισμούς. Σ´αυτή τη σύντομη περίοδο της δεύτερης Βενετοκρατίας έγιναν προσπάθειες να ζωντανέψει ξανά η πόλη, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Το 1715 η Κορώνη καταλήφθηκε ξανά από τους Toύρκoυς. Και έτσι έληξε ο άγριος ανταγωνισμός ανάμεσα στον Σουλτάνο και τη Βενετία για την κυριαρχία των δύο σημαντικών κάστρων της Μεθώνης και της

Κορώνης, που οι ντόπιοι τα ονόμαζαν με κοινό όνομα "Μοδονοκόρωνα". Στο κάστρο της Κορώνης εγκαταστάθηκαν οι τουρκικές οικογένειες, ενώ οι Έλληνες κατοικούσαν έξω απ´ τα τείχη. Η οικονομική και κοινωνική παρακμή που είχε αρχίσει την περίοδο της πρώτης Τουρκοκρατίας ολοκληρώθηκε κατά τη δεύτερη. Το 1770 η πολιτεία γνώρισε μια ακόμη καταστροφή. Όταν το 1776  ο Γάλλος περιηγητής Ch. Gouffier πέρασε από την περιοχή βρήκε μια τρομοκρατημένη πολιτεία, που προσπαθούσε να συνέλθει μετά το βαμβαρδισμό των Ορλώφ. Και ένας άλλος περιηγητής, ο Castellan, όταν αντίκρυσε το λιμάνι της Κορώνης ξαφνιάστηκε από την εικόνατης καταστροφής. "έχει σβήσει κάθε δραστηριότητα. Από το κάστρο της Κορώνης οι Τούρκοι σκορπίζουν τον τρόμο στον Μοριά". Ο ίδιος περιγράφει και μια σκηνή βασανισμού ενός Έλληνα στο κτίριο του μώλoυ της Κορώνης από τους Τούρκους, επειδή τάχα είχε ανακαλύψει κάποιο θησαυρό.

Το 1828, μετά από πολλές περιπέτειες, το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα με επικεφαλής

τον γάλλο στρατηγό Μαιζόν απελευθέρωσε την Κορώνη, που άρχισε να γνωρίζει μια νέα οικονομική ακμή, κυρίως χάρη στην ανάπτυξη της κεραμοπλαστικής. Στα τέλη του 19ου αιώνα το μεταναστευτικό ρεύμα έπληξε την περιοχή. Η πόλη και το κάστρο ερημώθηκαν σιγά σιγά. Οι κάτοικοι που απέμειναν, συνέχισαν να κατοικούν έξω από το κάστρο, στο ύψωμα πάνω από το λιμάνι και κατά μήκος της παραλίας. Σήμερα η πόλη με την έντονη γραφικότητα έχει 1409 κατοίκους (απογραφή 2011), ενώ στο σύνολο της Δημοτικής Ενότητας Κορώνης η απογραφή του 2011 έδειξε ότι ο πληθυσμός φτάνει τις 4.366 κατοίκους. 
Τα ερείπια του κάστρου της, που στάθηκε σιωπηλός μάρτυρας των δεινών που έπληξαν την Πελοπόννησο την περίοδο της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, στέκονται στην άκρη του λιμανιού έρημα και ρημαγμένα. Στο κάστρο ανεβαίνει κανείς εύκολα ακολουθώντας τον δρόμο που περνάει μέσα από τα στενά καλντερίμια του οικισμού. Η κύρια είσοδός του βρίσκεται στη βόρεια πλευρά. Είναι διαμορφωμένη σε μια μεγάλη τετράγωνη κατασκευή, που στην κορυφή απολήγει σε οξυκόρυφο τόξο στο κατώτερο τμήμά της. Στο ανώτερο, όπου υπήρχε δωμάτιο για τη φρουρά της πύλης,

σχηματίζει καμπύλο τόξο. Την εποχή της ακμής του κάστρου υπήρχε πριν από την είσοδο πρόπυλο, που διατηρήθηκε μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, με παραστάδες, δεξιά και αριστερά, και πάνω από την είσοδο ανάγλυφο με το Λιοντάρι του Αγίου Μάρκου. Αμέσως μετά ανοιγόταν μια εσωτερική αυλή, που οδηγούσε στην κεντρική είσοδο με τον επιβλητικό πύργο, που σώζεται μέχρι σήμερα. Ο χώρος της αυλής καταλήφθηκε από μικρά σπίτια του οικισμού. 
Στην κατασκευή του τείχους χρησιμοποιήθηκαν καλοδουλεμένες πέτρες αλλά και αρχαίο οικοδομικό υλικό, που σήμερα καλύτερα διακρίνεται στον μεγάλο πύργο καθώς και στον τοίχο δίπλα στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Το αρχαιότερο τμήμα του κάστρου είναι ο μεγάλος τοίχος, που σώζεται στη βορειοανατολική πλευρά και χρησίμευε για να χωρίζει τα δύο πλατώματα στα οποία αναπτύχθηκε το φρούριο. Το αρχικό βυζαντινό φρούριο καταλάμβανε το ψηλότερο σημείο, εκεί που σήμερα βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι. Στα ανατολικά του απλώνεται μια μεγάλη χαμηλότερη έκταση η οποία οχυρώθηκε όταν οι Βενετοί κατέλαβαν την Κορώνη το 1209. Δημιουργήθηκε τότε μια δεύτερη εξωτερική αυλή, τετραπλάσια σε έκταση από την προηγούμενη που περιβαλλόταν με πύργους και πολεμίστρες. Οι πύργοι, τα τείχη και οι πολεμίστρες του παλιού φρουρίου ενισχύθηκαν. Ολόκληρος ο χώρος στο εσωτερικό καταλήφθηκε από τις εμπορικές εγκαταστάσεις και τις κατοικίες, που πρέπει στην πλειοψηφία τους να ήταν ξύλινες ή από φθαρτά υλικά, που καταστράφηκαν κατά τις μετέπειτα πολιορκίες. Στην ανατολική άκρη οι Τούρκοι προσέθεσαν τον 16ο αιώνα τις απαραίτητες οχυρώσεις για τα πυροβολαρχεία. Μια θολωτή είσοδος οδηγεί στο εσωτερικό του

δεύτερου οχυρωματικού περιβόλου. Κατά μήκος της πλευράς προς το λιμάνι και τον Μεσσηνιακό κόλπο το τείχος υψώνεται κάθετα και μόνον στη βορειοανατολική άκρη κάμπτεται και σχηματίζει δυο στρογγυλούς μεγάλους πύργους πάνω στην απόκρημνη ακτή. Το τμήμα αυτό σύμφωνα μετον Κ. Andrews αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα πλαστικότητας της βενετσιάνικης φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Σήμερα, βέβαια, μεγάλο τμήμα δεν σώζεται γιατί εδώ συγκεντρώθηκε η προσπάθεια των κατοίκων για την απόσπαση χώματος, κατάλληλου για την κεραμοποία της περιοχής, με αποτέλεσμα μεγάλο τμήμα να καταπέσει ενώ η θάλασσα και ο αέρας συμπλήρωσαν το έργο της ανθρώπινης καταστροφής. Στην ανατολική πλευρά το τείχος ενισχυόταν από μια δεύτερη αμυντική γραμμή, που ανατινάχτηκε από τον Μοροζίνι το 1685 και έτσι επιτεύχθηκε η παράδοση του κάστρου. Δυο μεγάλοι στρογγυλοί πύργοι υπήρχαν στις δύο άκρες, από τους οποίους, ο βορειότερος ανατινάχτηκε το 1944 από τους Γερμανούς, που τον χρησιμοποιούσαν σαν αποθήκη πυρομαχικών. Στην πλευρά αυτή του φρουρίου συγκεντρώθηκε επίσης η προσοχή των Τούρκων, όταν το κατέλαβαν και έκαναν επισκευαστικές εργασίες και προσθήκες. Στο ψηλότερο σημείο μέσα στο τείχος βρίσκεται το παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. 

Στη δυτικότερη άκρη διατηρείται το "νέο οχυρό" που αρχικά έχτισαν οι Βενετοί το 1463 και το οποίο καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε μετά το 1685. Στον εσωτερικό περίβολο διατηρείται επίσης ένας μεγάλος Οκταγωνικός πύργος που χτίστηκε από τους Τούρκους. Σε χαλκογραφίες του 17ου και18ου αιώνα το κάστρο έχει απεικονιστεί με όλη τη μεγαλοπρέπειά του. 
Ανάμεσα στα ερείπια βρίσκεται και η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Σοφίας κτισμένη τον 12ο αιώνα.

Η πολυτάραχη ιστορία του κάστρου της Κορώνης αντανακλάται στους πολλούς θρύλους και παραδόσεις που συνδέθηκαν μαζί του και αντικατοπτρίζουν πολλές φορές αληθινά γεγονότα. Η παλιά βενετσιάνικη εκκλησία του Σαν Ρόκο, σήμερα Άγιος Χαράλαμπος, συνδέθηκε με τη σωτηρία της πολιτείας κατά το λοιμό του 1689. Η εκκλησία της Ελεήστριας  στην άκρη του γκρεμνού, χτίστηκε μετά από θαύμα, όταν ο βράχος άνοιξε από σεισμό και βρέθηκε ένα μικρό άγαλμα της Παναγίας. 
Το κάστρο της Κορώνης έχει να διηγηθεί το δικό του ρομαντικό θρύλο για την όμορφη

βασιλοπούλα του, που για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων που με δόλο παραβίασαν την πύλη -έντυσαν κάποιον καλόγερο- έπεσε, καβάλα στο άλογό της, από τα τείχη στη θάλασσα. Σύμφωνα με τον θρύλο ο ανατολικός προμαχώνας από όπου γκρεμίστηκε έμεινε στοιχειωμένος. Γι´ αυτό και κάθε χρόνο την ημέρα της Αναλήψεως, επέτειο του θανάτου της, λίγο πριν ξημερώσει, οι ψαράδες άκουγαν φωνές και ουρλιαχτό στη ρίζα του κάστρου, Οι περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι, νόμιζαν πως έβλεπαν και μια αρμάδα να αργοπλέει κοντά στα τείχη με ένα ρηγόπουλο στην πλώρη, τον βενετσιάνο άρχοντα που επρόκειτο να την παντρευτεί αλλά καθυστέρησε να φθάσει. Κι άλλοι τέλος έβλεπαν να σχηματίζεται, ανάμεσα στις πρώτες αχτίνες του ήλιου, ένας φωτεινός κύκλος κι από μέσα να προβάλλει μια "πεντάμορφη νεράιδα" και να προχωράει προς τα πλοία. Η ηρωϊκή αντίσταση των κατοίκων εναντίον των Τούρκων το 1823 συνδέθηκε με την απελπισμένη προσπάθεια ενός πρωτοπαλλίκαρου της περιοχής που κατόρθωσε να σώσει τη φυλακισμένη μέσα στο κάστρο από τους Τούρκους αδελφή του. 
Σήμερα μέσα στο κάστρο δεν κατοικούν παρά ένα δυο οικογένειες σε σπίτια που έχουν ξανακτισθεί ή συντηρηθεί. Στα φοβερά τείχη του φυτρώνουν αγριόχορτα και φραγκοσυκιές, Στα πόδια του απλώνεται η μικρή πολιτεία με τα μονώροφα και διώροφα σπίτια της, εξαίρετα δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα πορτοπαράθυρα και οι τοίχοι τους είναι βαμμένα με έντονα χρώματα που έρχονται σε αντίθεση με την εικόνα του κάστρου, ιδιαίτερα τις ώρες του μεσημεριού που το φως του ήλιου γίνεται εκτυφλωτικό. 

Ψηλά από το πλάτωμα του κάστρου μπορεί να χαρεί κανείς την ομορφιά του Μεσσηνιακού κόλπου με τις κορφές των βουνών του Ταϋγέτου να αχνοφαίνονται στο βάθος. Αντικρίζοντας το από τη θάλασσα, έχει κανείς την εντύπωση πως μοιάζει με παλιά φρεγάτα που αργοπλέει στα νερά. 
Πηγή: Κάστρα της Πελοποννήσου                

                






































                            ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ  ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΑΝΗ

                  Η άγρια και Φυσική Ομορφιά της, είναι ένα μοναδικό «κομμάτι» επί γης

                                       

Επειδή ο φυσική και άγρια ομορφιά της Μάνης είναι δεδομένη και όσο περισσότερο την απολαμβάνεις, τόσο την ευχαριστιέσαι. Έτσι και φέτος είπαμε να απολαύσουμε τη Μάνη νωρίτερα και από τώρα θελήσαμε να την επισκευθούμε, να τη δούμε, αλλά ένα διαβολεμένος και ισχυρός ιός, μας κατέστρεψε όλο το φωτογραφικό αρχείο και έτσι οι φωτογραφίες μας

θα είναι περιορισμένες.               

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για το οδοιπορικό μας στη Μάνη, όπου η πρώτη εντύπωση που κάναμε σαν επισκέπτης της Μάνης, είναι το ξερό τοπίο, το οποίο είναι η μαγεία και η διαφορετικότητα της Μάνης που σε συνδυασμό με τα βράχια της και την καταγάλανη και πεντακάθαρη θάλασσά της, δημιουργεί μια σπάνια εικόνα μοναδική παγκοσμίως !    Περάσαμε αρκετά χωριά, μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο χωριό που έχει παραλία, την έδρα του Δήμου Δυτικής Μάνης, τη Καρδαμύλη.

Το να πεις έτσι απλά Καρδαμύλη, ίσως να μη λέει τίποτε. Ένα χωριό ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Δεν είναι όμως έτσι. Η Καρδαμύλη συγκεντρώνει τόσα πολλά θετικά, τόσες πολλές ομορφιές, τόση πολλή ιστορία, που ο επισκέπτης μόλις θα αντικρύσει τον κεντρικό δρόμο που διασχίζει το χωριό, εμπνέεται από γραφικότητα, από τα όμορφα πετρόκτιστα κτίρια  που αμέσως χωρίς πολλές περιστροφές σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές , πιο αληθινές, πιο ιστορικές, που θέλεις δεν θέλεις δεν έχεις παρά αμέσως συνδέσεις την περιοχή με το έπος του 1821, τους Μαυρομιχαλαίους, τον Κολοκοτρώνη, και όλους εκείνους τους γενναίους Έλληνες που κατ’ αρχήν δεν επέτρεψαν στους Τούρκους Οθωμανούς να πατήσουν το πόδι τους στα ιερά χώματα της Μάνης.                                                                            

Το δεύτερο που μπορεί κάποιος να φέρει στο μυαλό του είναι ότι από αυτήν την περιοχή, όλοι αυτοί οι γενναίοι ξεκίνησαν να πάνε στην Καλαμάτα και εκεί μετά τη δοξολογία στο Βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων να ορκιστούν στις 23 Μαρτίου του 1821 και να απελευθερώσουν  την πρώτη Ελληνική πόλη την Καλαμάτα. Πως λοιπόν η Καρδαμύλη να μη σε μεταφέρει σε άλλες ένδοξες εποχές;   

Όταν φτάσαμε εκεί η πρώτη μας σκέψη ήταν να μάθουμε ποιο από τα αρκετά παραδοσιακά καφενεδάκια κάνει καλό Ελληνικό καφέ. Εκεί που κάτσαμε ο  Ελληνικός καφές που ήπιαμε ήταν χάρμα γεύσης και

απόλαυσης.  Πέρασε περίπου μια ώρα και τότε θελήσαμε να κατεβούμε στην πανέμορφη βοτσαλωτή παραλία, την παραλία Ριτσά.   Τρελαθήκαμε ! Πόσο καθαρή και δροσερή ήταν αυτή η θάλασσα ; πόσο απολαυστικό ήταν αυτό το μπάνιο ; δεν θέλαμε να την αποχωριστούμε τέτοια θάλασσα. Όταν φύγαμε, δεν προλάβαμε να απομακρυνθούμε από την Καρδαμύλη και συναντήσαμε μια άλλη παραλία, την παραλία Φονέα. Εκπληκτική και διαφορετική παραλία που συγκεντρώνει 

πάρα πολύ κόσμο για να κολυμπήσουν εκεί.     

Επίσης πάρα πολύ κόσμο συγκεντρώνουν δύο ακόμη παραλίες της Καρδαμύλης, η παραλία Δελφίνια και η παραλία Καλαμίτσι.  Και αυτές είναι δύο πανέμορφες παραλίες που μας έκαναν εντύπωση που συγκεντρώνουν πολύ κόσμο  και απολαμβάνουν τα

πεντακάθαρα νερά τους.                                           

Εμείς συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας και πηγαίνουμε προς τη Στούπα.  

Ο δρόμος μας δείχνει ότι πρέπει να αφήσουμε τον κεντρικό δρόμο που μας  οδηγεί προς την Αρεόπολη και να στρίψουμε δεξιά. Σε πολύ λίγα μέτρα συναντάμε κάτι που μας ξετρέλανε, συναντάμε τη φημισμένη παγκοσμίως παραλία της Καλογριάς. Πραγματικά είναι εκπληκτική και δεν είναι τυχαίο που τη γνωρίζει

όλη η Ευρώπη. Μια παραλία που αυτή η περιοχή θυμίζει το Νίκο Καζαντζάκη και το φίλο του το Ζορμπά.  Η Καλογριά της Στούπας πραγματικά είναι μια πασίγνωστη παραλία που την προτιμούν Έλληνες αλλά και πολλοί ξένοι. 

Προχωράμε όμως το οδοιπορικό μας και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο

της Στούπας και μια επίσης γοητευτική παραλία, την κεντρική παραλία της επίσης διάσημης διεθνώς, παραλία της Στούπας. Η ίδια η Στούπα, ένας γραφικός κόλπος πάρα πολύ όμορφος που δίκαια έχει καταγοητεύσει όλη την Ευρώπη ! Στη Στούπα καθίσαμε σε ένα μαγαζί και εκεί μας πρότειναν τσιπουράκι με μεζέ. Ένας εντυπωσιακός μεζές που ήταν σχεδόν ένα πιάτο. Εντυπωσιακός, παραδοσιακός καθώς και  νοστιμότατος.

Εμείς συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας, και πηγαίνουμε για ένα άλλο, επίσης μαγευτικό χωριό τον Αγ. Νικόλαο. Όταν κατεβήκαμε στο χωριό, αυτό που μας εξέπληξε ήταν το πάρα πολύ, μια φυσική ζωγραφιά, το μοναδικό, το εκπληκτικό και  γραφικό λιμανάκι του Αγ. Νικολάου ή Σελίνιτσα σύμφωνα με την παλιά του ονομασία που έχει τις ρίζες της στα Σλάβικα.  Αυτό το λιμανάκι με τα ψαροκάϊκα, είναι τόσο γραφικό που δεν χορταίνεις να το βλέπεις και φυσικά να το φωτογραφίζεις. Περιπλανηθήκαμε στα στενά σοκάκια της «Σελίνιτσας», που ήταν εντυπωσιακά.  Εύλογα ρωτήσαμε, καλά παραλία δεν υπάρχει

;   Πως δεν υπάρχει. Υπάρχει μια εντυπωσιακή παραλία Πανταζή. Την απολαύσαμε και αυτή, μας άρεσε και συνεχίσαμε.

Φτάσαμε μέχρι τον Αγ. Δημήτριο και μας είπαν ότι λίγο πιο πέρα είναι η Τραχήλα, δύο ακόμα καθαρά αντιπροσωπευτικά Μανιάτικα χωριά.  ο Καταφύγι, βρίσκεται 500 μ. από τον οικισμό του Αγίου Δημητρίου.  Το καταφύγι είναι ένα εντυπωσιακό φυσικό τοπίο. Πέτρινες οριζόντιες πλάκες και βράχια που καταλήγουν στη θάλασσα.   Στο Καταφύγι είδαμε πολλούς  που έκαναν εντυπωσιακές  βουτιές από τα βράχια και απολαμβάνουν την ηλιόλουστη ημέρα. Εκεί κοντά στον Αγ. Δημήτριο θα βρείτε και την παραλία Μάλσοβας.

 Αν και είμαστε κατάκοποι, μας πρότειναν να πάμε σε ένα ακόμη

τελευταίο σταθμό, την Τραχήλα. Εκεί μπορεί κανείς να απολαύσει όλο το Μανιάτικο Φυσικό μεγαλείο σε στεριά και θάλασσα, βράχια, άγριο φυσικό τοπίο, και το απέραντο πεντακάθαρο γαλάζιο της Μανιάτικης θάλασσας.                                 

Μάνη, σήμερα σε απολαύσαμε για μια ακόμη φορά, ήσουν και πάλι ότι καλύτερο, που θα μπορούσαμε να δούμε από την πανέμορφη "άγρια" φύση σου.       

Αυτό που εμείς θα κάνουμε είναι να προτείνουμε και σε σας, μια επίσκεψη σ’ αυτήν την εκπληκτική και μαγευτική περιοχή,

«μοναδικό κομμάτι επί γης» !      

              

                                                    -----------/////////-----------

                                    ΒΟΪΔΟΚΟΙΛΙΑ
                 Η ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ 
H Μεσσηνία αποδεδειγμένα διαθέτει τόση απίστευτη φυσική ομορφιά που δικαιολογημένα ελκύει όλο και περισσότερους Έλληνες και ξένους επισκέπτες που απολαμβάνουν ανεπανάληπτες  φυσικές ομορφιές.                           

Η Βοϊδοκοιλιά είναι παραλία της Μεσσηνίας που θεωρείται από τις ομορφότερες και εντυπωσιακότερες της Μεσογείου. Είναι διάσημη κυρίως για το ολοστρόγγυλο σχήμα της που θυμίζει το γράμμα Ω. Βρίσκεται βόρεια της Πύλου, στις ακτές του Ιονίου, και εφάπτεται με τη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας από την οποία χωρίζεται με μία λωρίδα αμμόλοφων. Η παραλία και η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000.                                    
Η παραλία προσεγγίζεται από χωματόδρομο που διασχίζει περιμετρικά την λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, από χωματόδρομο από το χωριό Πετροχώρι καθώς και από μονοπάτι από την παραλία Διβάρι.Η παραλία της Βοϊδοκοιλιάς είναι η διασημότερη παραλία της Μεσσηνίας και μια από τις ωραιότερες σε όλη την Ελλάδα!                                          
ΟΝΟΜΑΣΙΑ Το όνομα της παραλίας προέρχεται από το Βουφράς, "εκεί που ζουν τα βόδια". Η άλλη εκδοχή είναι ότι το σχήμα της είναι τέτοιο που μοιάζει με την κοιλιά του βοδιού.  

ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ - ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ. Στη βόρεια πλευρά της παραλίας βρίσκονται τα ερείπια θολωτού τάφου της Μυκηναϊκής περιόδου, ο οποίος ανασκάφηκε από τον αρχαιολόγο Σπύρο Μαρινάτο. Σύμφωνα με την περιγραφή του Παυσανία, ανήκε στον γιό του Νέστορα Θρασυμήδη. Στην περιοχή αυτή ανασκάφηκε επίσης οικισμός της 4ης χιλιετίας π.Χ.                                          
Στην νότια πλευρά της παραλίας βρίσκονται τα ερείπια Μεσαιωνικού κάστρου που κατασκευάστηκε από τους Φράγκους της Πελοποννήσου τον 13ο αιώνα, το οποίο είναι γνωστό σήμερα ως Παλαιόκαστρο. Στον βράχο κάτω από το Παλαιόκαστρο υπάρχει μεγάλη σπηλιά που ονομάζεται σπηλιά του Νέστορα, στην οποία έχουν βρεθεί ίχνη νεολιθικής εγκατάστασης από την 4η χιλιετία π.Χ.. Σύμφωνα με τη μυθολογία στη σπηλιά αυτή έκρυψε ο Ερμής το κοπάδι που έκλεψε από τον Απόλλωνα.                                                                      
Πιστεύεται ότι η παραλία αντιστοιχεί στην παραλία Βουφράδα στην οποία

σύμφωνα με την Οδύσσεια, έφτασε το πλοίο του Τηλέμαχου κατά την άφιξή του στην Πελοπόννησο, με σκοπό να συναντήσει τον Νέστορα και τον Μενέλαο.   
Κάθε ιδιαίτερη παραλία κρύβει και μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Στην περίπτωση της Βοϊδοκοιλιάς, έχουμε ένα μοναδικής ομορφιάς φυσικό κολπίσκο! Λευκή ψιλή άμμος απλώνεται σε μεγάλη έκταση, απ' άκρη σ' ακρη της παραλίας. Στα αριστερά σας, σαν κάθεστε στο αμμουδερό, βλέπετε το Παλιόκαστρο. Στα δεξιά σας, στην άλλη άκρη της παραλίας πάνω στο λόφο, βρίσκεται θολωτός τάφος που αποδίδεται (χωρίς να έχει ακόμα επιβεβαιωθεί) στο Θρασυμήδη, γιο του Νέστορα.  Σύμφωνα με την Ομηρική παράδοση στην παραλία της Βοϊδοκοιλιάς έφτασε με πλοίο ο γιος του Οδυσσέα, Τηλέμαχος. Στην συνοδεία του είχε την θεά Αθηνά η οποία είχε μεταμφιεστεί σε Μέντορα.

Εκεί παρακολούθησαν την μεγαλοπρεπή τελετή θυσίας στον Ποσειδώνα. Οι λεπτομέρειες της τελετής αποδεικνύουν την ισχύ και την ευμάρεια της Πύλου ανάμεσα στα υπόλοιπα Μυκηναϊκά κέντρα. Εννέα μαύροι ταύροι προσφέρθηκαν για θυσία από εννιά σειρές των πεντακοσίων ατόμων. Περισσότερα από 4.500 άτομα ανάμεσα τους ο Νέστορας και τα παιδιά του, όλοι συγκεντρωμένοι στην παραλία της Βοϊδοκοιλιάς.

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ.  Κατ’ αρχήν είναι η δημοφιλέστερη παραλία στη Μεσσηνία, όχι μόνο διότι ψηφίστηκε από τους επισκέπτες της ιστοσελίδας μας, αλλά ο κόσμος που συγκεντρώνεται σ’ αυτήν τους καλοκαιρινούς μήνες, από Έλληνες και ξένους, την καθιστά ένα διεθνή τουριστικό «κράχτη» ιδιαίτερα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Μοιάζει με ένα ολοστρόγγυλο κολπίσκο, λες και ο Θεός όταν την έφτιαχνε πήρε ένα διαβήτη και ζωγράφισε τη Βοϊδοκοιλιά.                     

Η παραλία είναι όσο απομακρυσμένη χρειάζεται για να παραμένει "αυθεντική"! Είναι μέσα στην προστατευόμενη ζώνη του Natura 2000. Δε θα συναντήσετε κάποια οργανωμένη δραστηριότητα. Τον Αύγουστο, βέβαια, κατακλύζεται από εκατοντάδες επισκέπτες, που έρχονται να τη θαυμάσουν και να απολαύσουν τα νερά της και την ομορφιά του τοπίου. Το ελεύθερο camping απαγορεύεται στην περιοχή, η οποία έχει σημαντική βιοποικιλότητα.

Η πρόσβαση γίνεται από το μονοπάτι κάτω από το Παλιόκαστρο, που βρίσκεται στο τέρμα της παραλίας του Διβαριού/Ντιβαρίου. Μπορείτε να αφήσετε το αυτοκίνητο σας εκεί και να ακολουθήσετε τη διαδρομή που υποδεικνύει η ταμπέλα. Η ευκολότερη στη πρόσβαση διαδρομή είναι μέσα από το Πετροχώρι. Καθώς κινείστε στην οδό Πύλου-Γαργαλιάνων, στρίβετε αριστερά στη σήμανση για Πετροχώρι/Βοϊδοκοιλιά. Μετά από μια όμορφη διαδρομή μέσα από αιώνια ελαιόδεντρα, θα συναντήσετε στο τέρμα ένα mini market. Εκεί, στρίβετε αριστερά και συνεχίζετε ευθεία στο χωματόδρομο για τη παραλία. Ο δρόμος σε κάποια σημεία είναι ιδιαίτερα στενός και θέλει προσοχή, ιδιαίτερα κατά τους πολυσύχναστους καλοκαιρινούς μήνες.    Η παραλία θα σας ανταποδώσει με το καλύτερο τρόπο την επίσκεψη σας! Χαθείτε ανάμεσα στις αμμοθίνες και αφήστε το μυαλό σας να ταξιδέψει στις εικόνες που σας χαρίζει απλόχερα !                                                                        
Η Βοϊδοκοιλιά είναι το τουριστικό σημείο που προσφέρει απίστευτη φυσική ομορφιά και αυτός είναι ο λόγος που την κατακλύζουν χιλιάδες Έλληνες και ιδιαίτερα ξένοι επισκέπτες, που απολαμβάνουν το καλύτερο μπάνιο της ζωής τους.                        
  

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ  43 Χρόνια Ποιοτική Ασφαλιστική Προσφορά  Αριστοδήμου 42, Καλαμάτα Τηλ. 2721 300 351 Κιν. 6977 172 942 e-mail: agsaouti@gmail.com

*Ασφαλίσεις Αυτοκινήτων                 Με τα χαμηλότερα Ασφάλιστρα.                   *Ασφαλίσεις Υγείας,   Μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα σε πολλά   προγράμματα, με Ετήσια Ασφάλιστρα από   100 € !

   ΒΥΡΟΣ : ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ  ΚΑΙ  ΚΑΜΑΡΙ  ΤΗΣ  ΜΑΝΗΣ

Το φαράγγι του Βυρού, είναι ένα από τα φαράγγια  της Μεσσηνίας και της

Πελοποννήσου.   Βρίσκεται στο όρος Ταΰγετος και έχει συνολικό μήκος 19 χιλιόμετρα. Πέρα από τη φυσική του ομορφιά, ξεχωρίζει και λόγω της ιστορικής του σημασίας, καθώς κατά μήκος του διερχόταν η αρχαία Βασιλική Οδός που ένωνε την αρχαία Σπάρτη με το λιμάνι της Καρδαμύλης.                            Το φαράγγι του Βυρού βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Ταΰγετου,

στην μεσσηνιακή Μάνη. Έχει 
συνολικό μήκος 19 χιλιόμετρα. 
Ξεκινά από τον Άγιο 
Παντελεήμονα και περνώντας από το Δάσος  της Βασιλικής κατευθύνεται προς τη θάλασσα. Στην έξοδο του 
φαραγγιού βρίσκονται τα 
χωριά Τσέρια και Εξωχώρι. Το
υψηλότερο σημείο του φαραγγιού είναι στα 1400 μ.
                                                             Πιστεύεται ότι κατά την αρχαιότητα, κατά μήκος του φαραγγιού διερχόταν η αρχαία Βασιλική Οδός, η οποία ένωνε την αρχαία Σπάρτη με το λιμάνι της Καρδαμύλης στον Μεσσηνιακό κόλπο. Οι Σπαρτιάτες

χρησιμοποίησαν ευρέως τη Βασιλική Οδό όταν, εκτός από την Καρδαμύλη, όλα τα κοντινά στη Λακεδαιμονία λιμάνια αποσπάστηκαν από την κυριαρχία τους. Κατά τη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων, ο Αριστομένης διέσχισε τον Ταΰγετο από τον ίδιο δρόμο προκειμένου να εισβάλει στην πεδιάδα του Ευρώτα.   
       

Το  φαράγγι βρίσκεται στην καρδιά της Μεσσηνιακής Μάνης και

χρησιμοποιήθηκε από την

αρχαιότητα ως δρόμος προς τη Λακωνία. Τη φυσική οδό του

ρέματος πιστεύεται ότι

ακολουθούσε η αποκαλούμενη Βασιλική οδός που συνέδεε τη

Σπάρτη με την Καρδαμύλη. Το δρόμο αυτό χρησιμοποιούσαν ευρύτατα οι Σπαρτιάτες όταν όλα τα κοντινά λιμάνια είχαν αποσπαστεί από την κυριαρχία τους και ως κύριο λιμάνι είχαν μόνο την Καρδαμύλη, όταν οι ελευθερολάκωνες είχαν κυριαρχήσει στη νότια Λακωνία.      

Η Βασιλική οδός, χτισμένη σε πολλά σημεία της ξεκινούσε από το

Ξεροκάμπι Λακωνίας, στην αρχαία πολυγωνική γέφυρα, και κατέληγε στην Καρδαμύλη. Από τον δρόμο αυτό διέσχισε τον Ταύγετο ο γιος του Αχιλλέα Πύρρος, ανεβαίνοντας στην Σπάρτη για να παντρευτεί την αντάξια του σε ομορφιά Ερμιόνη, κόρη της 'Ωραίας Ελένης και του

Μενελάου. Την ίδια οδό χρησιμοποίησε και ο Αριστομένης για να εισβάλει στην πεδιάδα του Ευρώτα κατά τους Μεσσηνιακούς πολέμους. 

Σύμφωνα με το μύθο ο Πύρρος, γιος του Αχιλλέα, διέσχισε το φαράγγι

του Βυρού για να φτάσει στην αρχαία Σπάρτη και να παντρευτεί την όμορφη Ερμιόνη, κόρη του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης.

Στα χρόνια του μεσαίωνα, οι κάτοικοι της περιοχής δημιούργησαν σε σπηλιές ή απόκρημνα σημεία του φαραγγιού ειδικά πέτρινα παρατηρητήρια, γνωστά και ως βίγλες. Τα παρατηρητήρια αυτά είχαν ως βασικό σκοπό την προστασία των κατοίκων από τις συχνές επιδρομές των πειρατών. Ήταν κατασκευασμένα έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η οπτική μετάδοση από το ένα στο άλλο ενός μηνύματος για κάποια πιθανή επιδρομή.

Τα παρατηρητήρια αυτά χρησιμοποιήθηκαν και κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ως

καταφύγια για τους εκάστοτε κυνηγημένους. Στις μέρες μας, απομεινάρια από την

Βασιλική οδό και τα λίθινα παρατηρητήρια

εντοπίζονται σε διάφορα σημεία του φαραγγιού. Από τη

χρήση της κοίτης του Ποταμού (Βασσιλική Υδάτινη οδός- Βασσιλική υδροδός- Βυρός) ,εξ άλλου, πιθανολογείται ότι πήρε και ο ποταμός το όνομα Βυρός.                                                                                       

Οι πλαγιές του Ταΰγετου κατά μήκος του φαραγγιού είναι γεμάτες από δάση μαυρόπευκου και κεφαλληνιακής ελάτης. Ανάμεσα τους εντοπίζονται και άλλα είδη δέντρων, όπως  κέδροι, κυπαρίσσια και   καρυδιές.

Τέλος το φαράγγι εκβάλει στην θάλασσα της Σάντοβας.

SAOUTIS        INSURANCE          44 ΧΡΟΝΙΑ     ΠΟΙΟΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ                 ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

ΝΕΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΟ & ΕΞΩΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΓΕΙΑΣ. Καλυφθείτε για Νοσοκομειακά Έξοδα, Για επισκέψεις Γιατρών. Για Φάρμακα, και Εργαστηριακές Εξετάσεις, σε όλους τους γιατρούς και εργαστήρια της επιθυμίας σας.   Τηλ. 2721 300351, Κιν. 6977 172 942, agsaouti@gmail.com

                                    ---------///////--------

           ΤΑ  ΠΕΤΡΙΝΑ ΓΕΦΥΡΙΑ  ΤΟΥ  ΝΕΔΟΝΤΑ

Σήμερα θα παρουσιάσουμε ένα σημαντικό κεφάλαιο που αφορά το Νέδοντα και φυσικά τον Ταύγετο από τον οποίο πηγάζει ο Νέδοντας. Μιλάμε για τα ανεπανάληπτα και υψηλής τεχνολογίας πέτρινα γεφύρια του Νέδοντα που είναι κρυμμένα στην αγκαλιά του Ταύγετου.                       

Πέντε γεφύρια ενώνουν τις όχθες του Νέδοντα και των παραποτάμων του.  Ας τα γνωρίσουμε.  

Γεφύρι Αγίου Πολυκάρπου.

Εξάτοξο χτισμένο το 1901, όπως λέγεται από Λαγκαδινούς μαστόρους  στην κεντρική λεκάνη των πηγών του Νέδοντα και επί δημαρχίας του τότε Δημάρχου Αλαγωνίας Χρήστου Β. Μασουρίδη. Το μήκος και η μορφή του διαμορφώθηκε από το πλάτος της κοίτης του Νέδοντα.

Πρόκειται για ένα πανέμορφο και εντυπωσιακό γεφύρι,  σε καλή κατάσταση, χτισμένο με την χαρακτηριστική γκρίζα πέτρα της περιοχής,

Το Γεφύρι Αγ. Πολυκάρπου

με ομοιόμορφα, ημικυκλικά και ισομεγέθη τόξα, που ενώνουν με τρόπο ασφαλή τις όχθες του Νέδοντα και μια σειρά καμαρολιθιών (θολίτες). 

Τα στηθαία έχουν υποστεί κάποιες φθορές αφού μερικές πέτρες λείπουν, ενώ ζημιές έχουν υποστεί τα δύο πρώτα τόξα στη βάση του νότιου τμήματος του γεφυριού. Η βάση του ήταν καλντεριμωτή, ίχνη του οποίου διακρίνονται στην  επιφάνειά του, ενώ από ανάντη έχει στρογγυλούς προβόλους για τη μείωση της έντασης του νερού σε περιόδους κατεβασμάτων.

Εξυπηρετούσε κυρίως τους κατοίκους των χωριών Τσερνίτσας (Αρτεμισίας), Μικρής Αναστάσοβας (Πηγών) και Σίτσοβας (Αλαγονίας).

Βρίσκεται στη θέση Άγιος Πολύκαρπος ή “Χάνι Λαγού” , τέσσερα περίπου χιλιόμετρα πριν τη Νέδουσα, εντός όμως των ορίων της τοπικής κοινότητας Αρτεμισίας του δήμου Καλαμάτας.

 Ο Σμήναρχος ε.α Ηλίας Αθανασίου Λάζαρος από την Αρτεμισία (Τσερνίτσα) μας λέει για το γεφύρι, την ιστορία του και την ευρύτερη περιοχή:

“Ονομάζομαι Ηλίας Λάζαρος του Αθανασίου και κατάγομαι από την τοπική κοινότητα Αρτεμισίας του δήμου Καλαμάτας. Θα σας δώσω λίγες πληροφορίες για τα γεφύρια, τα οποία βρίσκονται στους παραπόταμους και τον ποταμό Νέδοντα. Βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στο εξάτοξο γεφύρι του Αγίου Πολυκάρπου. Βρίσκεται εντός των ορίων της τοπικής κοινότητας Αρτεμισίας του δήμου Καλαμάτας. Χτίστηκε το 1901 επί δημαρχοντίας του Χρήστου Βασιλείου Μασουρίδη, Δημάρχου του τότε δήμου Αλαγωνίας.                                                                                            Από το γεφύρι αυτό περνάνε τα νερά, τα οποία συγκεντρώνονται από

 τη βόρεια λεκάνη του ποταμού Νέδοντα, που είναι χτισμένο το χωριό Νέδουσα που παλιότερα λεγόταν Μεγάλη Αναστάσοβα. Ονομάζεται Αγίου Πολυκάρπου από το ομώνυμο εκκλησάκι, που υπάρχει εδώ δίπλα, ο Άγιος Πολύκαρπος ή Ζωοδόχου Πηγής. Εορτάζει και του Αγίου Πολυκάρπου και της Ζωοδόχου Πηγής. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες

πληροφορίες έχει χτιστεί από λαγκαδινούς μαστόρους. Δεν είμαι όμως βέβαιος γι' αυτό. Κάτι τέτοιο έχω ακούσει αλλά δεν είναι κάπου καταγεγραμμένο. 

Το γεφύρι αυτό εξυπηρετούσε κατά κύριο λόγο τους κατοίκους της Τσερνίτσας, όπως λεγόταν τότε η σημερινή Αρτεμισία, για να πηγαίνουν προς την Καλαμάτα αλλά και στα σταροχώραφα της ευρύτερης περιοχής της Ρογκοζονίτσας (1). Παράλληλα εξυπηρετούσε και τους κατοίκους της Σίτσοβας, σημερινής Αλαγονίας και των Πηγών για να κατεβαίνουν στην Καλαμάτα και αντιστρόφως.

   Εδώ τα παλιά τα χρόνια υπήρχε ένα χάνι, που σταματούσαν οι ταξιδιώτες για να πιουν λίγο νερό ή να ταΐσουν τα ζώα τους που ερχόντουσαν από την Καλαμάτα γιατί εκτός από τα χωριά εδώ εξυπηρετούσε και ταξιδιώτες από το Δυρράχι, από την Καστανιά, από το Γεωργίτσι και τα άλλα χωριά που βρίσκονται πίσω από το βουνό του Αγίου Παντελεήμονα. Το χάνι το είχε κάποιος Ηλιόπουλος ή Λαγός γι' αυτό λεγόταν και του "Λαγού το χάνι". Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα απ' αυτό το χάνι διότι με τη διάνοιξη του δρόμου προς Νέδουσα γκρεμίστηκε.

Σ' αυτό εδώ το γεφύρι του Αγίου Πολυκάρπου το 1825, τις πρώτες μέρες του Ιουλίου συναντήθηκε ο Γεώργιος Βασιλάκης, χιλίαρχος από την Σίτσοβα, ο Στρούμπος από την Αρτεμισία και ο Μασουρίδης προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα αποσπάσματα του Ιμπραήμ, τα οποία ερχόντουσαν από την Καλαμάτα. Την πληροφορία την έλαβαν από έναν κάτοικο της Αρτεμισίας, ο οποίος είχε καταφέρει να γλυτώσει από τις αψιμαχίες οι οποίες έγιναν κοντά στο ιερό της Λιμνάτιδος Αρτέμιδος (2), όπου είναι το εκκλησάκι της Παναγίας της Βολιμιώτισσας ή Κατάθεσης Τιμίας Εσθήτας της Παναγίας (3). Στη συνέχεια μετά από σκέψη αποφάσισαν ότι τα αποσπάσματα του Ιμπραήμ θα κινηθούν μέσω της Μεγάλης Αναστάσοβας και σαν προσφορότερο μέρος για την αντιμετώπισή τους θεώρησαν ότι είναι τα στενά που οδηγούν στη Νέδουσα, κοντά στο σημερινό εκκλησάκι του Αγίου Στρατηγίου (4). Πράγματι εκεί κατάφεραν να απωθήσουν τους αραπάδες του Ιμπραήμ και να μην καταφέρουν να μπουν στη Μεγάλη Αναστάσοβα”.

Προηγουμένως όμως, όπως λέει ο θρύλος, σε μια απότομη και κρημνώδη πλαγιά, πάνω από το φαράγγι του Νέδοντα, οι γυναίκες από την Αρτεμισία και κάποιες από την Πολιανή που δούλευαν στην περιοχή, κυκλωμένες από τους Αιγυπτίους του Ιμπραήμ για να μην πέσουν στα χέρια τους έπεσαν από το γκρεμό στο απότομο φαράγγι. Από τότε η θέση αυτή ονομάζεται “Γκρεμισμένες Γυναίκες”.

Γεφύρι Βυρού

Γεφυρώνει τον ποταμό Νέδοντα, στη θέση “Βυρός”. Είναι δίτοξο, με τη δεξιά από ανάντη καμάρα να προεξέχει πάνω από την βάση της επιφάνειας του γεφυριού, που πιθανόν να σημαίνει ότι  είναι μεταγενέστερη προσθήκη ή αποτέλεσμα επέμβασης για μεγάλωμα του τόξου προκειμένου να αντέχει σε μεγαλύτερα κατεβάσματα του ποταμού.

Το γεφύρι βρίσκεται εντός των ορίων της τοπικής κοινότητας Αρτεμισίας του δήμου Καλαμάτας και πρέπει να κατασκευάστηκε πριν το 1907 για να εξυπηρετεί κυρίως τους κατοίκους της Τσερνίτσας.   

Είχε καλντεριμωτή επιφάνεια, ίχνη της οποίας διακρίνονται καθαρά, στηθαία που έχουν φθαρεί σε πολλά σημεία ενώ το μεσόβαθρο και το αριστερό ακρόβαθρο, από ανάντη, πατάνε σε βράχο προσδίδοντας έτσι στερεότητα στο γεφύρι.

Ο Ηλίας Αθανασίου Λάζαρος μας δίνει τις εξής πληροφορίες για το γεφύρι:              

“Βρισκόμαστε στην κεντρική λεκάνη των πηγών του ποταμού Νέδοντα και συγκεκριμένα στο γεφύρι του Βυρού. Το γεφύρι αυτό βρίσκεται όπως και τα δύο προηγούμενα εντός των ορίων της τοπικής κοινότητας Αρτεμισίας του δήμου Καλαμάτας. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες πρέπει να είναι το παλαιότερο γεφύρι και από το γεφύρι της Ματζίνειας και από του Αγίου Πολυκάρπου. Χτίστηκε για να εξυπηρετεί τους κατοίκους κυρίως της Τσερνίτσας, σημερινής Αρτεμισίας για να πηγαίνουν προς την Καλαμάτα και αντιστρόφως αλλά και στα σιταροχώραφά τους, που βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή της Ρογκοζονίτσας. Το όνομά του το πήρε επειδή εδώ δίπλα υπήρχε μια ρουφήχτρα και ένα μέρος του νερού βυθιζόταν μέσα σε αυτή και χανότανε, γι' αυτό και την ονόμασαν την περιοχή εδώ Βυρός”.   

                                                     

Γεφύρι Ματζίνειας.

Βρίσκεται επί του Νέδοντα ποταμού (ή φαράγγι του Νέδοντα), κοντά στην Αρτεμισία (Τσερνίτσα=περιοχή με πολλές μουριές) της Αλαγωνίας, στη θέση “Ματζίνεια”.

Είναι μονότοξο και διακρίνονται τα ίχνη του καλντεριμιού, που κάλυπτε την επιφάνειά του. Έχει μια σειρά από καμαρολίθια (Θολίτες) και βρίσκεται σε καλή κατάσταση.

Το Γεφύρι της Ματζίνειας

Το αριστερό βάθρο από ανάντη πατάει σε γερό έδαφος, το δεξί του σε λιθοδομή ενώ και οι δυο όχθες του ποταμού έχουν χτιστεί με πέτρα για να προστατεύονται τα βάθρα του γεφυριού και να διοχετεύονται τα νερά στο κέντρο της καμάρας.

Βρίσκεται εντός των ορίων της τοπικής κοινότητας Αρτεμισίας του δήμου Καλαμάτας και κατά μαρτυρίες των γεροντότερων χτίστηκε πριν το 1907. Εξυπηρετούσε κυρίως τους κατοίκους της Σίτσοβας (Αλαγονίας) στις επαφές τους με τα άλλα χωριά, την Καλαμάτα και στις αγροτικές τους εργασίες.

Ο Ηλίας Αθ. Λάζαρος μας λέει για το γεφύρι και την περιοχή:

“ Βρισκόμαστε στην κεντρική λεκάνη των πηγών του ποταμού Νέδοντα και συγκεκριμένα στο πέτρινο γεφύρι της Ματζίνειας. Το όνομά του το πήρε από την ομώνυμη περιοχή, η οποία ονομάζεται Ματζίνεια. Η ακριβής ημερομηνία που χτίστηκε το γεφύρι μας είναι άγνωστη. Σύμφωνα με μαρτυρίες των γεροντοτέρων εκτιμάται ότι έχει χτιστεί πριν το 1907. Το γεφύρι αυτό εξυπηρετούσε κατά κύριο λόγο τους κατοίκους της τότε Σίτσοβας, της σημερινής Αλαγονίας και της Μικρής Αναστάσοβας, σημερινές Πηγές. Εξυπηρετούσε τους κατοίκους που ήθελαν να πάνε κυρίως προς την Καλαμάτα αλλά και τανάπαλιν”.

Στο επόμενο άρθρο μας θα ακολουθήσουν άλλα δύο γεφύρια, όπως το γεφύρι της Νέδουσας και  το Λαδοκαρβελιώτικο γεφύρι                                   

ΠΗΓΗ : http://agpelop.blogspot.gr/2014/03/blog-post_6966.html?spref=bl

                                          ΠΡΟΣΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΣΕΡΙΑ

ΠΡΟΣΗΛΙΟ (Λιασίνοβα) Η Μάνη πάντα ήταν μια περιοχή της ιδιαίτερης προτίμησης μας. Την έχουμε επισκεφτεί πάρα πολλές φορές. Όσες φορές όμως και αν την

Η Πλατεία του Προσήλιου

επισκεφτούμε,  ποτέ δεν τη χορταίνουμε, αφού κάθε φορά βλέπουμε και νεότερα πράγματα, όλο και πιο εντυπωσιακά, όλο και πιο όμορφα.     

Η διαδρομή μας από  Καλαμάτα προς Μάνη είναι εντυπωσιακή και περνάμε το ένα χωριό μετά τα άλλο. Όπως πηγαίναμε είδαμε μια πινακίδα, δεξιά μας, να λέει προς Μεγάλη Μαντίνεια, πιο πέρα συναντήσαμε μια άλλη, αριστερά μας, που έλεγε προς Σωτηριάνικα. Εμείς συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, και το επόμενο χωριό ήταν ο Κάμπος. Ο Κάμπος μέχρι το 2010 ήταν έδρα του πριν Δήμου Αβίας και θεωρείται ότι ήταν ένα από τα κεφαλοχώρια της περιοχής.   Ο προορισμός μας, δεν ήταν

Ο Πύργος Πατριαρχέα

προγραμματισμένος για να επισκεφτούμε τον Κάμπο, αλλά για μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα να πάμε στο Προσήλιο κατ’ αρχήν και στη συνέχεια ότι άλλο όμορφο χωριό συναντήσουμε.         

Κάνοντας διάφορες συζητήσεις και σκέψεις, επί τέλους φτάσαμε στο Προσήλιο. Στρίβουμε αριστερά και βρισκόμαστε σε μια μικρή πλατεία, την πλατεία του χωριού. 

 Το Προσήλιο είναι ένα Μανιατοχώρι που είναι το τελευταίο χωριό πριν φτάσουμε στην Καρδαμύλη. Η Λιασίνοβα μετονομάστηκε σε Προσήλιο και βρίσκεται 30 χλμ. δυτικά της Καλαμάτας, ενώ μαζί με τον οικισμό Κάλυβες αποτελούσε Κοινότητα και τώρα Δημοτικό Διαμέρισμα. Είναι αμφιθεατρικά κτισμένο στη πλαγιά λόφου, σε υψόμετρο 360 μ., με

Προσθήκη λεζάντας

υπέροχη θέα προς τη Καρδαμύλη και το Μεσσηνιακό κόλπο. Ηλιόλουστο χωριό με το ναό του Αγίου Γεωργίου, που κτίστηκε το 1833 πάνω σε παλαιότερη ερειπωμένη εκκλησία, τον Άη Δημήτρη και το Ταξιάρχη με ωραίες τοιχογραφήσεις και το πύργο του Πατριαρχέα. Το Προσήλιο αντικρίζει τις Κάλυβες με τα πέτρινα σπίτια και τα πολύ στενά δρομάκια, που είναι κτισμένες σε κορυφή κοντινού λόφου, με οικιστή, περί το 1600, το Κατσίρη από τη Χώρα Ανδρουβίστας, πρόγονο των σημερινών Κατσιρέων.

ΤΑ ΤΣΕΡΙΑ. Συνεχίζοντας το δρόμο μετά από το Προσήλιο, ανηφορίζουμε προς το Βουνό και μετά από 6-7 χλμ περίπου, Βρισκόμαστε  στο μεγαλύτερο υψόμετρο (600- 750 μ.) από τα

Δρομάκι στα Τσέρια

κατοικήσιμα χωριά της Μάνης και αποτελούνται από 6 οικισμούς ,τα Τσέρια, τα Γιατρέϊκα, τον Ζαχαριά, το Καταφύγγιο, το Πεδινό και το Λεπτίνι. Στο σύνολό τους κατοικούν περίπου  190 άτομα μόνιμα σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Όλοι όμως λένε ότι οι πραγματικοί κάτοικοι είναι λιγότεροι από 100.  Επικρατέστερη εκδοχή για την ονομασία είναι ότι προέρχεται από τα τσεράτσια, δηλαδή τα ξυλοκέρατα, που αφθονούν εκεί.  Ηταν κέντρο φημισμένων πετρομαστόρων γι αυτό και τα σπίτια εδώ είναι αληθινά μνημεία. Εντυπωσιακή είναι η κυκλική διάταξη των οικισμών για να ελέγχεται η πρόσβαση στην περιοχή και για να είναι εύκολη η διαφυγή σε περίπτωση επίθεσης. Μεγάλη ήταν η συμβολή των Τσεριωτών στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Μελανό σημείο του χωριού αυτού, ήταν η δολοφονία του

Εκκλησία στα Τσέρια του 1836

κορυφαίου κλεφταρματωλού Ζαχαρία Μπαρμπιτσιώτη στον Πύργο του κουμπάρου του Κουγέα. Σήμερα διασώζεται ο Πύργος και έξω βρίσκεται η προτομή του ήρωα. Η λέξη Τσέρια είναι Σλάβικη και σημαίνει «συνοικισμοί». 

ΑΝΩ ΤΣΕΡΙΑ. Τα Άνω Τσέρια βρίσκονται σε υψόμετρο 700-750 μέτρα.
Είναι ο μεγαλύτερος συνοικισμός με 52 μόνιμους κατοίκους σήμερα. Στο σπίτι του Ευστρατίου Ευαγ. Τζαννετέα αναγράφεται η χρονολογία του κτισίματος το 1826.

SAOUTIS  INSURANCE                                  43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς                             Ασφάλιση   ΥΓΕΙΑΣ τώρα από 100 € ετησίως  !                                                              Αρκεί να μας τηλεφωνήσετε  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                       ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

                                                                                                                                                                                   

                                                      

                                              ΔΗΜΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ                

                                     Η  ΘΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ                           

                                                                                                                      Η Δημοτική Ενότητα Θουρίας έχει έκταση 76,99 km² και πληθυσμό 2.721 (απογραφή 2011). Ήταν Δήμος του Νομού Μεσσηνίας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση

H  Πλατεία της Θουρίας

παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999-2010, οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε ως Δ.Ε Θουρίας στον νέο Δήμο Καλαμάτας. Βρίσκεται στο νότιο τμήμα του Νομού, βόρεια της πόλης της Καλαμάτας. Αποτελείται από 6 τοπικές κοινότητες με έδρα τη Θουρία. 

Όλη η έκταση της Δ.Ε. διασχίζεται, με κατεύθυνση από βορειοανατολικά προς τα νοτιοδυτικά από το ρέμα του Ξερίλα (Τζιρόρρεμα), μεγάλου μήκους, αλλά εποχιακής ροής που χύνεται στον ποταμό Άρι. Αποτελεί φυσικό τοπίο με ιδιαίτερο χαρακτήρα για την ανάδειξη του και την αξιοποίηση του με ήπιας μορφής παρεμβάσεις. Ιδιαίτερου φυσικού κάλλους είναι και οι ορεινοί όγκοι που το περιβάλλουν από τη Θουρία έως και την Πολιανή. Κατά μήκος του ποταμού Άρι, που σε ένα τμήμα του αποτελεί το δυτικό όριο της Δ.Ε και καταλήγει στο Μεσσηνιακό κόλπο υπάρχουν εύφορες γεωργικές εκτάσεις και έχουν πραγματοποιηθεί εκεί οι γεωργικοί αναδασμοί της Άνθειας, της Αιθαίας και της Μικρομάνης.                                                                       Περιλαμβάνει πεδινές, ημιορεινές και ορεινές εκτάσεις (το βορειοανατολικό τμήμα του Δήμου αποτελεί ορεινή ζώνη με υψόμετρο μεγαλύτερο των 800 μ.) και αποτελείται από αγροτικού χαρακτήρα μικρούς και μεσαίους οικισμούς.

1. ΑΙΘΑΙΑ. Η Αιθαία είναι πρόσφατα οριοθετημένος οικισμός. Η παλιά

Εθνική οδός Τρίπολης – Καλαμάτας περνάει μέσα από τον οικισμό. Έχει πληθυσμό 330. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια εσπεριδοειδών, αμπελιών και ελιών.

2. ΑΜΦΕΙΑ Η Άμφεια είναι χτισμένη σε ψηλό λόφο και είναι οικισμός υφιστάμενος προ του 1923. Αποτελείται από τους οικισμούς ‘Ανω και Κάτω Άμφεια και τη Μονή Γαρδικίου. Έχει πληθυσμό 576 κατοίκους.

3. ΑΝΘΕΙΑ. Η Άνθεια έχει πληθυσμό 402 και αποτελείται από τους οικισμούς Άνθειας και Αίπειας και είναι πρόσφατα οριοθετημένος οικισμός. Στα όριά του βρίσκεται αρχαιολογικός χώρος όπου έχουν γίνει ανασκαφές από την Ζ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Ολυμπίας. Ο ποταμός Άρις περνά και ποτίζει την Άνθεια, η

οποία ανήκει στο πεδινό τμήμα της Δ.Ε. Θουρίας και η παλιά Εθνική Οδός Τρίπολης – Καλαμάτας την χωρίζει στα δύο. Από πλευράς καλλιεργειών, η Άνθεια παράγει εσπεριδοειδή, σύκα, σταφύλια και ελιές.                                      Η λοφοσειρά "Ελληνικά", που εκτείνεται σε μήκος 1 χλμ. περίπου παράλληλα προς τον άξονα του δημόσιου δρόμου Τρίπολης-Καλαμάτας, βρίσκεται σε δεσπόζουσα θέση στην κοιλάδα του Παμίσου, ανατολικά των κοινοτήτων Αιπείας- Ανθείας και 11 χλμ. περίπου ΒΔ της Καλαμάτας.

Στην λοφοσειρά έχουν ανασκαφεί εκτεταμένα Μυκηναϊκά νεκροταφεία (Μεσοελλαδικοί τύμβοι, -2200, ένας Βασιλικού μεγέθους Θολωτός τάφος, -1600, και συστάδα 25 μνημειωδών θαλαμωτών τάφων, -1400.

Το εντυπωσιακό αυτό ταφικό σύνολο, που απέδωσε πλούσια και σπουδαία ευρήματα, ταυτίζετε με την Ομηρική ΑΝΘΕΙΑ και υπήρξε ένα πολυάνθρωπο και σημαντικό κέντρο της Προϊστορικής εποχής στην γη της Μεσσηνίας.              Η Μυκηναϊκή πόλη Άνθεια αναφέρετε στα Ομηρικά έπη σαν μία από τις επτά πολυάνθρωπες πόλεις που προσφέρει ο Αγαμέμνων στον Αχιλλέα. Περιγράφετε ως μια πλούσια πόλη, με μεγάλα βοσκοτόπια και τους κατοίκους να έχουν πολλά πρόβατα και βόδια.

 Η Μυκηναϊκή Άνθεια έχει ταυτιστεί με τον λόφου του Ελληνικού, μερικά χιλιόμετρα βόρεια της Καλαμάτας. Η θέση εποπτεύει τον έφορο κάμπο της Μεσσηνίας και εδώ βρέθηκε εκτεταμένο νεκροταφείο ( Πρωτοελλαδικοί τύμβοι, θολωτός τάφος και θαλαμωτοί τάφοι) που είναι μνημειώδης σε μέγεθος και ποιότητα κατασκευής. Τα ευρήματα είναι εξίσου εντυπωσιακά και δείχνουν ότι εδώ υπήρξε σημαντικό Προϊστορικό κέντρο. 
 Η ζωή στην Άνθεια συνεχίστηκε μέχρι και το -700 περίπου όταν καταλαμβάνετε από τος Σπαρτιάτες μετά το τέλος του Α΄ Μεσσηνιακού πολέμου, οπότε μετονομάζετε σε Θουρία 

4. ΘΟΥΡΙΑ. Η Θουρία  ήταν η έδρα του πρώην Δήμου Θουρίας, ενώ τώρα υπάγεται στο Δήμο Καλαμάτας. Έχει πληθυσμό 884 και αποτελεί την έδρα της Δ.Ε. Θουρίας και διασχίζεται από τον ποταμό Ξερίλα. Είναι

οικισμός υφιστάμενος προ του ’23 και το κεντρικό μέρος του οικισμού έχει ρυμοτομικό σχέδιο από το 1935.   Η Θουρία διαθέτει Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, παιδική χαρά, πλατεία αθλητικό κέντρο, γυμναστήριο. Επίσης έχει εργοστάσιο οινοποιίας και αναπτύσσονται μικρές βιοτεχνίες στα όρια του Δήμου, η κτηνοτροφία της είναι ανεπτυγμένη όπως και η παραγωγή της σε εσπεριδοειδή και κηπευτικά. ΑΡΧΑΙΑ ΘΟYΡΙΑ. Η κατώτερη ή Πρώιμη Παλαιολιθική  Εποχή στην ευρύτερη  

περιοχή της Αρχαίας Θουρίας είναι ελάχιστα γνωστή, αφού οι έρευνες είναι ως τώρα ανεπαρκείς για να μας δώσουν πλήρη εικόνα της. Είναι πολύ σημαντικό όμως να επισημανθεί ότι η περιοχή κατά την εποχή αυτή δεν ήταν λιγότερο κατοικημένη από την υπόλοιπη Ευρώπη. Αντίθετα μπορεί εύκολα να υποτεθεί ότι λόγω του ήπιου κλίματος κατά τις παγετώδεις περιόδους και λόγω της νότιας

γεωγραφικής της θέσης, αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο καταφύγιο για

ανθρώπους και ζώα, που κατέβαιναν προς τον Νότο πιεζόμενα από την προέλαση των παγετώνων στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη. Στο εσωτερικό του ελλαδικού χώρου, το κλίμα των βόρειων περιοχών επηρεαζόταν πιο πολύ από την επιδείνωση των κλιματικών συνθηκών κατά τις παγετώδεις περιόδους, σε σχέση με την ευρύτερη περιοχή της Αρχαίας Θουρίας  όπου οι συνθήκες παρέμεναν σχετικά ήπιες.                                  Η σπανιότητα των ευρημάτων σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει απουσία ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά αντανακλά αποκλειστικά και μόνο την έλλειψη ερευνών.

5. ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ. Η Μικρομάνη είναι πρόσφατα οριοθετημένος οικισμός και αναπτύσσεται ανάμεσα στους ποταμούς Ξερίλα και Άρι. Νότια από τη Μικρομάνη βρίσκεται το αεροδρόμιο και ο αερολιμένας Καλαμάτας. 

Βρίσκεται  στη  ΝΑ άκρη της Μεσσηνίας και σε απόσταση  10 χιλιομέτρων ΒΔ της Καλαμάτας, χωρίς  να έχει εδαφική επαφή με τη Δυτική ή "Αποσκιαδερή"  Μάνη . Είναι περιοχή αγροτική παραγωγική.      Το έδαφός της που αρδεύεται από ποτάμια και κανάλια  είναι πάρα πόλυ εύφορο και παραγωγικό. Παράγει σχεδόν τα πάντα. Τα προϊόντα  των κατοίκων  της διατίθενται στην εποχή τους κάθε Τετάρτη και Σάββατο  στη Λαϊκή Αγορά  της Καλαμάτας.                                                               Οι πρώτοι  κάτοικοι της Μικρομάνης, πιθανότατα,  ήταν βυζαντινοί  κάτοικοι  του Δεσποτάτου του Μιστρά και υπήκοοι του  Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, πριν μεταβεί από  το Μιστρά στην Κωνσταντινούπολη και αναλάβει τα νέα του  καθήκοντα ως αυτοκράτορας.    Πιθανώς να  ήσαν Μανιάτες  είναι , όπως  μαρτυρούν σήμερα  αρκετά  επώνυμα και

παρωνύμια της κωμόπολης αυτής:  Μπουγέας, Κουτσίκος,  Σκαρπαλέζος,  Πετρομανιάτης, Κωνστανατακόπουλος από Κωσταντάκος κ.ά.  Μεταγενέστερα, όμως, επειδή  νέοι  κάτοικοι  που προέρχονταν από την Αρκαδία    αποτέλεσαν την πλειονότητα   των κατοίκων,  οι κάτοικοι δε λέγονται Μικρομανιάτες, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά Μικρομαναίοι. Άλλωστε ουδέποτε η Μικρομάνη  είχε εδαφική  συνεχεία  ή  διοικητική σχέση με τη Δυτική ή  "Αποσκιαδερή Μάνη".

ΠΟΛΙΑΝΗ. Η Πολιανή είναι μία ορεινή κοινότητα, στα σύνορα με το

Νομό Αρκαδίας, σε υψόμετρο 680 περίπου και σε απόσταση 21 χλμ. από την Καλαμάτα. Είναι η γενέτειρα του μεγάλου αγωνιστή του 1821, Γρηγορίου Δικαίου ή Παπαφλέσσα.                                            Διοικητικά υπάγεται πλέον στο Δήμο Καλαμάτας ο οποίος όμως δεν φροντίζει καθόλου, ούτε για την προστασία του δρόμου από τα βράχια που πέφτουν, ούτε και για την κατάσταση του σπιτιού του

Παπαφλέσσα που είναι σχεδόν ερείπιο και ανήκει σε κάποιους ιδιώτες.                                                               Οι παλαιότεροι κάτοικοι αναφέρουν πως υπήρχαν 72 εκκλησίες, αλλά πλέον διασώζονται μόνο οι 30 από αυτές, οι οποίες  θα πρέπει να διατηρηθούν και η Μητρόπολη να φροντίσει να παραμείνουν σε καλή κατάσταση για να μη χαθούν στο πέρασμα των χρόνων, όπως έγινε με

Προσθήκη λεζάντας

την πλειοψηφία των παλαιότερων, για πολλές από τις οποίες δεν υπάρχουν ίχνη ούτε για το σημείο όπου βρίσκονταν.                                                       Δυστυχώς η ιστορικότητα της Πολιανής, δεν έγινε αιτία ώστε να αξιοποιηθεί το χωριό αυτό, πράγμα που θα σήμαινε και τη σημαντική ανάπτυξη του χωριού.                                                                                

                                           -----------/////------------

ΟΡΕΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ                                                    ΑΜΠΕΛΙΩΝΑ (τ. ΔΗΜΟΥ ΕΙΡΑΣ). 

Ο Οκτώβριος έφτασε στο τέλος του και σε πολύ λίγες ημέρες μας αποχαιρετά, για να υποδεχθούμε το Νοέμβρη.                            

Αυτό σημαίνει ότι ο Χειμώνας ήδη μας έχει χτυπήσει την πόρτα, αφού οι βροχές έχουν γίνει καθημερινότητα. Σημαίνει ακόμα ότι τα πολλά και όμορφα ορεινά της Μεσσηνίας μας περιμένουν και εμάς εδώ της Μεσσηνίας, αλλά και τους εκτός Μεσσηνίας, Μεσσήνιους και μη, να έλθουν να επισκεφτούν πανέμορφες ορεινές περιοχές και φυσικά παραδοσιακά μεζεδάκια που θα βρουν σε όλες αυτές τις περιοχές.

Όταν γράφω για την πανέμορφη, πνιγμένη  στο πράσινο Αμπελιώνα, θυμάμαι έντονα τον Αμπελιωνίτη αείμνηστο μπατζανάκη μου Παναγιώτη Κων. Μιχαλακόπουλο, που όταν μίλαγε για το χωριό

του πάντα δάκρυζε από συγκίνηση και το περιέγραφε με τόση συγκίνηση που εύκολα καταλάβαινε κανείς την αγάπη του για τη γενέτειρά του, την Αμπελιώνα !                         Ο Οκτώβριος έφτασε στο τέλος του και σε πολύ λίγες ημέρες μας αποχαιρετά, για να υποδεχθούμε το Νοέμβρη.  Αυτό σημαίνει ότι ο Χειμώνας ήδη μας έχει χτυπήσει την πόρτα, αφού οι βροχές έχουν γίνει καθημερινότητα. Σημαίνει ακόμα ότι τα πολλά και όμορφα ορεινά της Μεσσηνίας μας περιμένουν και εμάς εδώ της Μεσσηνίας, αλλά και τους εκτός Μεσσηνίας, Μεσσήνιους και μη, να έλθουν να επισκεφτούν πανέμορφες ορεινές περιοχές και φυσικά παραδοσιακά μεζεδάκια που θα βρουν σε όλες αυτές τις περιοχές.

Όταν γράφω για την πανέμορφη, πνιγμένη  στο πράσινο Αμπελιώνα,

θυμάμαι έντονα τον Αμπελιωνίτη αείμνηστο μπατζανάκη μου Παναγιώτη Κων. Μιχαλακόπουλο, που όταν μίλαγε για το χωριό του πάντα δάκρυζε από συγκίνηση και το περιέγραφε με τόση συγκίνηση που εύκολα καταλάβαινε κανείς την αγάπη του για τη γενέτειρά του, την Αμπελιώνα !       

Το πανέμορφο αυτό χωριό, είναι στην ευρύτερη περιοχή της ορεινής Τριφυλίας. Για να πάμε στην Αμπελιώνα πρέπει να φτάσουμε στη Μεγαλόπολη και μέσω της Μαραθούσας κατευθυνόμαστε στο όρος Λύκαιο, για να καταλήξουμε στα χωριά τους τέως Δήμου Είρας που σήμερα έχει υπαχθεί στο Δήμο Οιχαλίας, του Ν. Μεσσηνίας. Από εκεί θα περάσουμε τη Νέδα και σε απόσταση 29 χιλιομέτρων από τη Μεγαλόπολη φτάνουμε στην Αμπελιώνα, που βρίσκεται σε υψόμετρο 840 μ.

Το χωριό που περιβάλλεται από απίστευτη φύση, αναστήθηκε με

προσωπικές δαπάνες της οικογένειας Αγγελόπουλου.         Η αισθητική αναβάθμιση, άγγιξε τα πάντα, τα καλντερίμια, τις ξερολιθιές, τα πεζούλια, τις πέτρινες κρήνες (τρανή βρύση που τρέχει πεντακάθαρο νερό), τους φανοστάτες, τις ανακαινισμένες σκεπές των σπιτιών, ξαναζωντάνεψε το μαγαζάκι του Σπύρου (γράφουμε πιο κάτω), επίσης πλακοστρώθηκε το μονοπάτι που οδηγεί στην ιστορική βρύση Τριτσέλη (χώρος αναψυχής με πηγές και πλατάνια), το δρόμο που οδηγεί μέσα από τις πυκνές καστανιές στο χωριό Αμπελιώνα.  

Επίκεντρο είναι το προστατευόμενο μοναδικό  Καστανόδασος που

σώθηκε και αναγεννήθηκε . Με μία βόλτα στο δάσος ηρεμείς αυτόματα και ξεχνάς την Αθήνα ή τα άλλα αστικά κέντρα, τις έγνοιες και το καυσαέριο. Το χωριό καθαυτό είναι εξαιρετικά φροντισμένο, με όμορφα σπίτια, καινούριους δρόμους, μέχρι και Κέντρο Υγείας με 2 μόνιμους γιατρούς. Βασικό σημείο συνάντησης στο χωριό είναι το Μαγαζάκι του Σπύρου, που είναι καφενείο, ταβερνάκι, παντοπωλείο και γενικώς στέκι, όλα σε ένα. Στην ευρύτερη περιοχή συναντά κανείς τον ποταμό Νέδα που είναι ο μοναδικός ποταμός με θηλυκό όνομα.  Στην εισοδο του χωριού υπάρχει ένας ωραίος χώρος   αναψυχής με γήπεδο μπάσκετ και πισίνα. Στην πλατεία Ιερέα Ιωάννου Δημόπουλου Παπαγγελόπουλου ή Παπαγιάννη θα δειτε το καλοδιατηρημένο πέτρινο σχολείο. Στην Αμπελιώνα μοιάζει να συντελείται ένα μικρό θαύμα, και η αναγέννησή της μου θυμίζει σε πολλά –τηρουμένων των αναλογιών– την

περίπτωση του Νυμφαίου στη Φλώρινα. Και τα δύο χωριά αναγεννήθηκαν όχι από ένα οργανωμένο σχέδιο της Πολιτείας, αλλά από το προσωπικό μεράκι και στοίχημα κάποιων ρομαντικών.    Κοντά στην Αμπελιώνα βρίσκεται ένα υπέροχο καστανόδασος με ωραίες διαδρομές και τρεχούμενα νερά. Το πνευματικό κέντρο της Αμπελιώνας διαθέτει την Παπανδρεοπούλειο βιβλιοθηκη και σύντομα οι επισκέπτες του χωριού θα μπορούν να μένουν στον παραδοσιακό ξενώνα. Εκτός από το πανηγύρι του Αγιου Ιακώβoυ και το Ψυχούδι (τοπικό έθιμο του ψυχοσάββατου), στο χωριό γιορτάζουν και για τα πολλά κάστανα της περιοxnς, σε ξεχωριστη εκδήλωση που γίvεται την τελευταια Kυριακη του Οκτώβρη. Οι σινεφίλ επισκέπτες θα ενθουσιαστούν, βέβαια, όταν

μάθουν ότι n Αμπελιώνα είναι n πατρίδα του βραβευμένου Έλλnνα σκηνοθέτη αείμνηστου Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Ο αδελφός του αείμνηστου Θόδωρου Αγγελόπουλου, Νίκος και τα παιδιά του, της μεγάλης Ξενοδοχειακής εταιρίας ALDEMAR,  που με δική τους φροντίδα και δαπάνες, έκαναν όλη αυτή την ανακαίνιση του χωριού , πήραν το παλιό σχολείο του χωριού που ήταν δωρεά του Ανδρέα Συγγρού και δημιούργησαν ένα Ξενώνα πολυτελείας το ΕΠΟΧΕΣ που είναι το καμάρι της Αμπελιώνας και που την έκανε ένα ξεχωριστό τουριστικό προορισμό για όλες τις εποχές.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

ΠΟΤΑΜΟΣ ΝΕΔΑ. Η Νέδα είναι το μοναδικό θηλυκό ποτάμι της Ελλάδας και αποτελεί το φυσικό όριο των νομών Ηλείας και

Μεσσηνίας. Πηγάζει από το όρος Λύκαιο, ανάμεσα στα χωριά Κακαλέτρι και Πέτρα στα ορεινά της Μεσσηνίας, πολύ κοντά στην Ανδρίτσαινα. Τα νερά της, ύστερα από 32 χιλιόμετρα φυσικής ομορφιάς, συναντούν το Ιόνιο στη θέση Ελαία, λίγο έξω από την Κυπαρισσία.

Σύμφωνα με το μύθο, όταν η Ρέα γέννησε το Δία, τον έδωσε στη νύμφη Νέδα,  θεότητα των νερών, για να τον προστατέψει από τον άνδρα της Κρόνο. Εκείνη θήλασε το βρέφος μαζί με τις νύμφες Θεισόα και Αγνώ, το έλουσε και το έπλυνε στο κεφαλάρι στο Λύκαιο, που αργότερα έγινε το θρυλικό ποτάμι που πήρε το όνομά της. Επίσης, σύμφωνα με η μυθολογία, με τη Νέδα συνδέονται η Δήμητρα, η Περσεφόνη και ο Πλούτωνας. (Σήμερα, στα μικρά χωριουδάκια της περιοχής βλέπουμε τα ονόματα αυτά.)

Ο Παυσανίας το 2ο αι. μ.Χ. περιέγραψε το ναό της Δήμητρας στις

όχθες της Νέδας, ενώ, όπως υποστήριζε, η Νέδα ήταν η πρώτη σε «μαιάνδρους» μετά τον Μαίανδρο ποταμό.

 Σημαντικοί είναι και οι αρχαιολογικοί χώροι που υπάρχουν εκεί. Στην κορυφή του Λυκαίου, λατρεύονταν ο Δίας, ενώ εκεί βρίσκεται και η Λυκόσουρα, την οποία ο Ησίοδος θεωρούσε «την πρώτη πόλη της ανθρωπότητας». Στα χωριά  Βάστα και Άνω Μέλπεια βρίσκεται η Αγία Θεοδώρα, το πανέμορφο και ξακουστό ξωκλήσι με τα 17 δένδρα στη σκέπη της.

Το φαράγγι της Νέδας, το οποίο διασχίζει κι ο ομώνυμος ποταμός, αποτελεί μια σπάνια και συνάμα ανεξερεύνητη μέχρι πρόσφατα γωνιά της Ελληνικής φύσης. Οι συνεχείς εναλλαγές του τοπίου, η πλούσια  βλάστηση, οι τεράστιες ποταμίσιες πέτρες μέσα στα ανοιχτοπράσινα νερά κι οι επιβλητικοί βράχοι, κάνουν το πέρασμά της αληθινή πρόκληση, αλλά και απόλαυση για τον επισκέπτη Το

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ

φαράγγι γίνεται προσπελάσιμο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ενώ την ομορφιά του τοπίου συνθέτουν ελαιώνες, συκιές, πλατάνια, αγριοβελανιδιές και πουρνάρια. Σε διάφορα σημεία της πορείας υπάρχουν συνολικά τρεις καταρράκτες που καταλήγουν σε μικρές κολυμπήθρες. Σε μια πλαγιά βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγιάς και λίγο πιο πάνω η εσοχή, όπου σύμφωνα με την παράδοση βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το Στόμιο (λίγα χιλιόμετρα ανατολικά από το Στόμιο βρίσκεται η Φιγαλεία) μια μεγάλη σπηλιά μοναδικής ομορφιάς, απ' όπου περνούν τα νερά του ποταμού, μέχρι να καταλήξουν στον παραπόταμο Πάμισσο, στην

περιοχή Λεμονιά. Η σήραγγα του Στομίου έχει δυο επίπεδα, εκείνο που βρίσκεται στο ύψος της κοίτης και ένα άλλο, πιο ψηλά, που φαντάζει σαν υπερώο, όπου βρισκόταν η παλιά κοίτη, ενώ έχει τη μορφή σπηλαίου με χαμηλή θερμοκρασία εξαιτίας των νερών των πηγών που τρέχουν από τον ουρανό της σήραγγας και αποτελεί κατοικητήριο χιλιάδων αγριοπερίστερων και νυχτερίδων. Πριν την είσοδο του Στομίου και σε απόσταση 150μ. από την κοίτη της Νέδας, γκρεμίζονται τ' αφρισμένα νερά του περίφημου καταρράκτη της Φιγαλίας ύψους 50 μ., που ξεπροβάλλει από ένα εντυπωσιακό φαράγγι το οποίο ορίζεται από θεόρατους σαν κρεμαστούς βράχους, που λογχίζουν αγέρωχα τον ουρανό.

Δεξιά και αριστερά υψώνονται κατάφυτοι λόφοι και βουνά παραφυάδες του Λυκείου, των Νομίων και του Κωτίλου, ενώ 30

περίπου πηγές και κεφαλάρια αναβλύζουν και εμπλουτίζουν το ποτάμι με κρυστάλλινα νερά, δίνοντας, παλαιότερα, κίνηση σε αρκετούς νερόμυλους, που βρίσκονται ακόμη και σήμερα ερειπωμένοι στις όχθες της Νέδας. Το βάδισμα στην κοίτη είναι επώδυνο και επικίνδυνο από την ολισθηρότητα των βρύων πάνω στις πέτρες, το εκτεταμένο πυκνό σύδεντρο και την έλλειψη μονοπατιού, ενώ σε αρκετά σημεία είναι αναγκαία και η κολύμβηση αφού στο ποτάμι έχουν σχηματιστεί βαθιές λίμνες.

Ο πεζοπόρος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει δύο βασικές διαδρομές συγκλονιστικού φυσικού κάλλους. Η πρώτη πρόσβαση είναι από την παραλιακή εθνική οδό Πύργου - Κυπαρισσίας. Στο Θολό στρίβουμε ανατολικά προς Λέπρεο και Νέα Φιγαλεία. Στα 7,5 χμ φάνουμε στο Λέπρεο και από κει σε άλλα 6 χμ στη Νέα Φιγαλεία. Κατόπιν περνάμε στα Πετράλωνα και σε απότομη πλαγιά όπου φαίνεται από ψηλά η κοιλάδα της Νέδας. Συνεχίζουμε στα Περιβόλια, και δεξιά στη Φιγαλεία. (Από κεί μπορεί να επισκεφθεί κανείς τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Φιγαλείας.) Από τα Περιβόλια δυτικά προς το Δραγώγι και μετά βρισκόμαστε μπροστά από τον Ναό του

Επικούριου Απόλλωνα. Συνεχίζουμε βόρεια και φθάνουμε στο κρυμμένο χωριό Σκληρού όπου υπάρχει μικρός ξενώνας, και η όμορφη πέτρινη εκκλησία του Αγ. Γεωργίου. Συνεχίζουμε ανατολικά για τον Άγιο Σώστη με την δροσερή πλατεία του Άγ. Γιάννη όπου γίνεται μεγάλο πανηγύρι στις 29 Αυγούστου. Επιστρέφουμε στον κεντρικό δρόμο και κινούμαστε δυτικά προς το χωριό Αμπελιώνα με τις καστανιές και τα πολλά νερά. Μετά το χωριό στρίβουμε αριστερά πρός το χωριό Νέδα ή δεξιά προς το χωριό Πέτρα που είναι στην καρδιά της Νέδας. Βαδίζοντας από την πλευρά της Ηλείας παράλληλα με το ποτάμι και ύστερα από 1 ½  περίπου ώρα διαδρομής μέσα σε ένα άγριο πευκοδάσος φτάνει στα νερά  του Ιονίου, στη θέση Πρασιδάκι. Η άλλη πρόσβαση είναι από τον κεντρικό δρόμο Καλαμάτας - Κυπαρισσίας. Έξοδος στο Δώριο και ακολουθούμε την διαδρομή στα χωριά της Άνω Μεσσηνίας Ψάρι, Σύριζο, Στάσιμο, Κακαλέτρι, Νέδα. Αντίστοιχα από την πλευρά της Μεσσηνίας καταλήγει στην Ελαία, αφού περάσει από τα χωριά Καρυές και Φόνισσα.

Κάθε χρόνο τον Αύγουστο, τοπικοί φορείς και φυσιολατρικοί όμιλοι οργανώνουν διήμερη πεζοπορία στην κοίτη της Νέδας.

  

                                     -----------//////-----------

       ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΙΣ ΚΙΤΡΙΕΣ

SAOUTIS  INSURANCE                                              43 Χρόνια  Ποιοτικής  Ασφαλιστικής Προσφοράς  Για το Αυτοκίνητό σας, Για την Υγεία σας, την Κατοικία σας.       Αριστοδήμου 42, 24100 Καλαμάτα.                                                                Τηλ. 2721 300 351, Κιν. 6977 172942, e-mail: saouti@gmail.com                      URL:  http://asfalisistinpraxi.blogspot.com

Ο Γραφικός παραθαλάσσιος οικισμός των Κιτριών, με τα γαλαζοπράσινα νερά και όμορφο ηλιοβασίλεμα, ανήκε στο Δημοτικό

Διαμέρισμα Δολών του πρώην Δήμου Αβίας και τωρινού Δήμου Δυτικής Μάνης.  Απέχει δε από την Καλαμάτα γύρω στα 15

Θάλασσα να την πιείς στο ποτήρι.

χιλιόμετρα. Είναι  οικισμός με πλούσια βλάστηση και φανταστική παραλία, που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στα χρόνια της Ενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας. Μέχρι τον 19ο αιώνα που κατασκευάστηκε το λιμάνι της Καλαμάτας, οι Κιτριές ήταν το μοναδικό λιμάνι του Μεσσηνιακού Κόλπου, στην ανατολική πλευρά του κόλπου. Είχαν γίνει ένα σπουδαίο θαλασσινό κέντρο με εξωτερικό εμπόριο από

προϊόντα όπως το λάδι, βελανίδι, πυρνοκόκκι και μετάξι.

Εδώ το 1659 εμφανίστηκε με ισχυρό στόλο ο Χασάν-Μπαμπά, ο οποίος ζήτησε την φόρου υποτέλεια της Μάνης, με αυτοδιοίκηση από τοπικό άρχοντα (Μπέη) που θα διόριζε η Υψηλή Πύλη, τη μη συμμετοχή των Μανιατών σε άλλες πολεμικές ενέργειες και τη παράδοση νεαρών ομήρων από όλες τις

Ένα από τα πλεονεκτήματα των
Κιτριών, το Ηλιοβασίλεμα.

ισχυρές οικογένειες ιδίως των Μεδίκων και Στεφανόπουλων. Οι όροι εξόργισαν τους Μανιάτες, που επετέθησαν, κούρσεψαν και κατέστρεψαν τον στόλο του Χασάν - Μπαμπά στις Κιτριές και ετοιμάστηκαν για άλλον έναν μακροχρόνιο πόλεμο με τους Τούρκους. 

Στις Κιτριές το 1805 παρεδόθη στο Σερεμέτ Μπέη το κεφάλι του προεπαναστατικού ήρωα Καπετάν Ζαχαριά, που δολοφονήθηκε με δόλο, για να

Γραφικό λιμανάκι, όλη η ομορφιά 

μεταφερθεί στη Κωνσταντινούπολη. Υπήρξε επίνειο της Ζαρνάτας και έδρα των Μπέηδων της Μάνης. Η περιοχή ήταν η έδρα των πέντε από τους οκτώ ηγεμόνες της Μάνης και συγκεκριμένα: Τζανέτμπεης Κουτήφαρης, Μιχάλμπεης Τρουπάκης, Παναγιώτης Κουμουντουράκης, Αντώνμπεης Γρηγοράκης και Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Από τη περιοχή των Κιτριών ξεκίνησε η

εξόρμηση των Μανιατών στις 23 Μαρτίου 1821 για την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τους Τούρκους. Σήμερα οι Κιτριές, όπου καταλήγει το φαράγγι της Σάντοβας, παραμένουν ένα πανέμορφο και ιδανικό λιμανάκι και αποτελεί ένα αξιόλογο μέρος για ήσυχες διακοπές. Υπάρχουν ερείπια από Πύργους και ο ναός Κωνσταντίνου και Ελένης του 1730, με ξυλόγλυπτο τέμπλο. Η εκκλησία των Αγίου Κων/

νου και Ελένης πρόσφατα ανακαινισθείσα, είναι συνδεδεμένη με γεγονότα και καταστάσεις παλιότερων εποχών. Εκεί έγινε, κατά το 1825, η χειροτονία των τεσσάρων αντικανονικών.

Λίγα χιλιόμετρα μετά την Καλαμάτα απ’ όπου ξεκινήσαμε, ακολουθήσαμε Ανατολικά το δρόμο προς τη Μάνη. Στη Βέργα, στο ύψος του Messinian Bay, όπου υπάρχει η «διχάλα» ακολουθήσαμε το

δεξί δρόμο που μας οδηγεί στην Αβία, στις Κιτριές.                                      

Περάσαμε τη Μικρή Μαντίνεια, το Αρχοντικό, την Παλιόχωρα, το Ακρογιάλι και τη Σάντοβα. Σε όλη αυτή τη διαδρομή είδαμε υπέροχες παραλίες, παντού το «Εθνικό» δέντρο της Μεσσηνίας της ευλογημένες Ελιές, αριστερά μας είχαμε το εκπληκτικό βουνό του Ταϋγέτου,

φανταστικά ταβερνάκια. Στη διαδρομή αυτή το μάτι μας δεν χόραινε να απολαμβάνει διαφορετικά πράγματα το ένα καλύτερο από το άλλο, η φύση οργίαζε ! Αφού αφήσαμε πίσω μας η μεγάλη φανταστική παραλία της Σάντοβας, είδαμε το γεφυράκι όπου εκβάλει το φαράγγι του Ριντόμου. Ένα φαράγγι που είναι ίσως ένα από τα 2-3

Ένα μεζεδάκι απόλαυση ! !

ωραιότερα φαράγγια ης χώρας μας.

Σε πολύ λίγα μέτρα μετά πήραμε την κατηφορίτσα και αγναντέψαμε ένα από τα πιο γραφικά χωριά της Μεσσηνίας ! είχαμε ήδη φτάσει στις Κιτριές. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτήκαμε να βρούμε Parking.                                                    Μπροστά μας έχουμε και την ιστορία και το όργιο της φύσης που έδωσε απλόχερα τόση φυσική ομορφιά στις Κιτριές που είναι ένα γραφικό πανέμορφο χωριό με ένα επίσης γραφικό λιμανάκι, μια παραλία πεντακάθαρη με βότσαλο, που επισκέπτονται Μεσσήνιοι και άλλοι επισκέπτες από

Ελλάδα και ξένες χώρες κυρίως Ευρωπαίοι.                                                                 Στις Κιτριές υπάρχουν δύο Παραδοσιακά εστιατόρια του «Μίμη» και του Γαϊτανάρου. Όπου και να καθίσει κάποιος να φάει, θα ευχαριστηθεί διότι έχει κυριολεκτικά στα πόδια του τη θάλασσα.

Η απόλαυση είναι διπλή αφού το υπέροχο φαγητό ή τα μεζεδάκια, «μπλέκουν» με τη θαλάσσια αύρα και το αποτέλεσμα είναι αυτό που λένε «πήγα Κιτριές και άλλαξα συκώτι» 

Όταν ένας Κυκλαδίτης, κάτοικος Σίφνου πήγε στις Κιτριές, κάθισε

στου «Μίμη» έφαγε τα υπέροχα μεζεδάκια που μας πρόσφερε ο Μιχάλης, δεν μπορούσε να εκφραστεί διαφορετικά και φεύγοντας είπε, «μετά τη Σίφνο, οι Κιτριές είναι ότι καλύτερο γνώρισα στην Ελλάδα» ! ! !                                                                              Ελάτε κι’ εσείς, Χειμώνα καλοκαίρι να απολαύσετε την απόλυτη φυσική ομορφιά. Ένα "νέο συκώτι" σας περιμένει ! ! !

                                                               --//--

SAOUTIS  INSURANCE                                    43 Χρόνια  Ποιοτικής  Ασφαλιστικής Προσφοράς             Αριστοδήμου 42, 24100 Καλαμάτα.                                                                   Τηλ. 2721 300 351, Κιν. 6977 172942, e-mail: saouti@gmail.com                         URL:  http://asfalisistinpraxi.blogspot.com

                        

               ΜΑΡΑΘΟΠΟΛΗ & ΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΗ

                      Δύο Κοσμήματα της Τριφυλίας και Μεσσηνίας Γενικότερα

Η Μαραθόπολη ή Μάραθος, όπως το λένε οι ντόπιοι, στη νοτιοδυτική μεριά της Μεσσηνίας, είναι ένα όμορφο και γραφικό

Λιμανάκι της Μαραθόπολης

παραθαλάσσιο χωριουδάκι. Ανήκει στο Δήμο Γαργαλιάνων. Στη Μαραθόπολη θα απολαύσετε ήρεμες διακοπές στην καρδιά των Μεσσηνιακών παραλιών, με πολλές επιλογές για κοντινές εκδρομές. Tο χωριό φημίζεται για τις ψαροταβέρνες του, ενώ το καλοκαίρι αποτελεί πόλο έλξης από όλες τις γειτονικές περιοχές της Μεσσηνίας.                                                                    

Απέναντι ακριβώς (μόλις 1 ναυτ. μίλι) βρίσκεται το νησάκι Πρώτη,

Παραλία Χρυσή Ακτή Μάτι

ένα από τα πιο γνωστά πειρατονήσια του Ιονίου.  Σ' αυτό σώζονται ερείπια ακροπόλεως μυκηναϊκής ή προκλασικής εποχής καθώς και ευχές για καλό κατευόδιο των πλοίων, που είναι σκαλισμένες στους βράχους.

Στο χωριό υπάρχουν ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια για μία ευχάριστη διαμονή.

ΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΗ.                                                                                                            

H Πρώτη είναι ένα πανέμορφο μικρό πρώην πειρατονήσι ακριβώς απέναντι από την Μαραθόπολη Μεσσηνίας. Απέχει μόλις ένα μίλι

Νήσος Πρώτη

από την ακτή και είναι άνυδρο και ακατοίκητο. Ωστόσο, είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον μέρος με ιστορία που ξεκινάει από πολύ παλιά.                                                                

Ονομασία : Το όνομα του νησιού αυτού, οφείλεται στον θαλασσινό θεό Πρωτέα, γιό του Ποσειδώνα και έχει σπουδαία αρχαιολογική σημασία. Εκεί σώζονται τα ερείπια ακροπόλεως μυκηναϊκής ή προκλασικής εποχής με τείχος και κυκλοτερή πυργίσκο.                                                                            Ιστορία : Η νήσος Πρώτη μνημονεύεται από τον Θουκυδίδη γιατί

Ν. Πρώτη το Μοναστήρι

εκεί «ερήμου ούσης», το 424 π.Χ. στάθμευσε προσωρινά, λόγω τρικυμίας, ο αθηναϊκός στόλος (αθηναϊκή μοίρα) του Δημοσθένη, επανακάμπτοντας από την Ζάκυνθο και συνεχίζοντας προς την Πύλο, όπου πλησίον αυτής, στη νήσο Σφακτηρία, πολιόρκησε τους συγκεντρωμένους εκεί Σπαρτιάτες (Θουκυδίδη Δ’ 13).                                                                 

Αναφορές για αυτήν υπάρχουν και από το Στράβωνα και άλλους αρχαίους συγγραφείς. Σύμφωνα με τις τοπικές παραδόσεις αποτελούσε στο παρελθόν καταφύγιο ναυτικών, πιθανόν δε ακόμα κατά διάφορες εποχές και λημέρι Πειρατών, Κουρσάρων Σαρακηνών που έκρυβαν εκεί και τους θησαυρούς τους (Μαρτίνης Δ. Θ., «Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος - Η τριφυλιακή νήσος Πρώτη», Τόμ. 13, Αρ. 13 (1934), σελ. 185 – 200).                                                                                           Στο νησί επίσης υπάρχει και ο ναός της Ευπλοίας Αρτέμιδος, που στην θέση του ανοικοδομήθηκε ναός της Παναγίας.                

Ν. Πρώτη Παραλία Βουρλιάς

Στην θέση "Γραμμένο" είναι χαραγμένες περίπου 30 σκαλιστές επιγραφές μετακλασικής, ρωμαϊκής και Βυζαντινής εποχής. Οι επιγραφές αυτές εκφράζουν ευχές των, κατά διαφόρων εποχών, ναυτιλλομένων που καταφεύγανε με τα καράβια τους στον ορμίσκο του νησιού για να σωθούν από την τρικυμία και εύχονταν στους θεούς να τους χαρίσουν ευπλοία κατά το υπόλοιπο ταξίδι τους.

Πειρατές : Στα χρόνια της ακμής της πειρατείας, την Πρώτη είχε σαν ορμητήριο του ο Μανιάτης κουρσάρος Κατούλιας αλλά και το θωρηκτό "Σπέτσες" προσορμίστηκε εκεί το 1899, για να σωθεί από την τρικυμία που μαινόταν στο Ιόνιο πέλαγος.  

     

«ΤΑ  ΑΙΡΕΤΙΚΑ»                                                  Εδώ θα διαβάζετε αυτά που λίγοι τολμούν να πουν. Αιρετικές απόψεις σκληρές αλήθειες και αρκετό πολιτικό παρασκήνιο.                  Επισπευτείτε ΤΩΡΑ το Νέο Ηλεκτρονικό Περιοδικό, για  την Πολιτική, τον Αθλητισμό, τη Μεσσηνία και την Ελληνική Παραδοσιακή Γαστρονομία.                                                                                           http://taairetika.blogspot.com

                                                                                                    Ι.Μ. Κοίμηση Θεοτόκου Γοργοπηγής : Μοναδική εμπειρία επίσης αποτελεί η επίσκεψη στο μοναστήρι της κοίμησης της Θεοτόκου της Γοργοπηγής που βρίσκεται βόρεια της παραλίας της Βουρλιάς και συγκεντρώνει πλήθος πιστών στις 15 και 23 Αυγούστου.

                          _______________________ ///______________________________

SAOUTIS  INSURANCE ·        Ασφαλίσεις Υγείας      * Ασφαλίσεις κατοικιών           Aριστοδήμου 42 Καλαμάτα                                                       Τηλ. 2721 300 351, Κιν. 6977 172 942           http://asfalisistinpraxi.blogspot.com

Μία από τις ομορφότερες, καθαρότερες, μεγαλύτερες και βραβευμένες  με 2

Παραλία Καλαμάτας

γαλάζιες σημαίες, παραλίες της Πελοποννήσου, αν όχι της Ελλάδας, είναι η παραλία της Καλαμάτας ! 
 Η παραλία της Καλαμάτας είναι ο καμάρι, το στολίδι της πόλης, μιας πόλης που αναπτύσσεται διαρκώς όχι μόνο τουριστικά, αλλά και γενικά η πόλη έχει 
           

«ΥΠΕΡΑΝΩ»         ΟΥΖΕΡΙ - ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΟ  Σουβλάκι – Ποικιλίες –  Ούζο - Μπύρα – Θαλασσινά -  Κοτόπουλο  Ναυαρίνου 39 Καλαμάτα   Τηλ. 27210 80552

             
ομορφύνει τόσο πολύ που είναι αγνώριστη σε σχέση με την προ των σεισμών του 1986 Καλαμάτα.
Αν ξεκινήσουμε από το αεροδρόμιο της πόλης που έχει γίνει ένα από τα 3 πιο αναπτυσσόμενα αεροδρόμια  παγκοσμίως, αφού τον Ιούλιο είχε αύξηση αφίξεων κατά 22,5% και που συνδέεται με 25 πόλεις  της Ευρώπης  όπως για παράδειγμα   η Κοπεγχάγη, Μπρατισλάβα Σλοβακίας, Άμστερνταμ, Φρανκφούρτη, Πράγα, Μπίλουντ Δανίας, Λυών Γαλλίας, Τελ Αβίβ,

ο λιμάνι της Καλαμάτας

Λονδίνο, Παρίσι, Κατοβίτσε Πολωνίας, Βιέννη, Μόναχο, Βαρσοβία, Στοκχόλμη, Ρώμη, Ντίσελντορφ, Ναντ Γαλλίας, Λιουμπλιάνα, Όσλο, Μιλάνο, Χάβρη Γαλλίας, Μόσχα, Μάντσεστερ και Μπέρμιγχαμ. 
Το λιμάνι της πόλης, τελευταία έχει αναπτυχθεί και αυτό εντυπωσιακά, αφού έρχονται τρία κρουαζιερόπλοια, ένα εκ των οποίων έρχεται 2-3 το μήνα και το χειμώνα. Εντύπωση προκαλεί επίσης η επίσκεψη στο λιμάνι πολυτελών θαλαμηγών  και άλλων πολλών κότερων.

Ένα μέρος της παραλίας

Μετά ο λιμάνι ξεκινάει η μήκους 2.500 μ. παραλία, μια παραλία και με άμμο και με ψιλό βότσαλο. Η μεγάλη αυτή παραλία τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι γεμάτη από Έλληνες και ξένους επισκέπτες. Λόγω όμως του πολύ μεγάλου μήκους τους, σε κανένα σημείο δεν παρουσιάζεται συνωστισμός ώστε να μην μπορεί κανείς να κολυμπήσει με  την άνεσή του, άλλωστε σε δύο σημεία της παραλίας αυτής  είναι τόσο καθαρή που έχει βραβευθεί με δύο γαλάζιες σημαίες. 

Οργανωμένη παραλία

Κατά μήκος της παραλιακής οδού Ναυαρίνου, υπάρχουν περί τα 14 ξενοδοχείαπολυτελή και μεγάλα όπως το ΗΛΕΚΤΡΑ, τοΦΑΡΑΙ, το ELITE Resort, το ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΑκαι άλλα μεσαία και μικρά.  Υπάρχουν επίσης πλήθος από εστιατόρια, ταβέρνες,ψησταριές, αναψυκτήρια, ουζερί, Bar,Café bar,  Beach Bar, Ελληνάδικα και πολλά άλλα μαγαζιά που σας κάνουν και την

Ηλιοβασίλεμα σο λιμάνι

ημέρα σας και τη νύχτα σας όσο πιο ευχάριστη μπορεί να γίνει.  Τους Καλοκαιρινούς μήνες υπάρχουν βραδιές που από την πολυκοσμία νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Πανεπιστημίου στην ομόνοια σε ώρες εργασίας.     Οι μουσικές, οι μυρωδιές από τις ψησταριές, τα Luna Park, με το «μαλλί της γριάς»,  το ψημένο καλαμπόκι, τα 

Η παραλία η νύχτα

περίπτερα που πουλάνε  Φω μπιζού  και άλλοι   δημιουργούν μια ευχάριστη καθημερινή γιορτινή ατμόσφαιρα που
πραγματικά όλοι θέλουν να ζήσουν για να κάνουν τις διακοπές τους όσο γίνεται πιο ευχάριστες και ανέμελες.

Επειδή ο κλίμα ης Καλαμάτας είναι τέτοιο που αργεί να έλθει και ο Φθινόπωρο και ο Χειμώνας που στην ουσία κρατάει 1 ½ μήνα, ο κόσμος ακόμη δεν έχει φύγει και ας τελειώνει ο Αύγουστος και όχι μόνο δεν έχει φύγει, αλλά έρχονται και νέοι τουρίστες Έλληνες αλλά και ξένοι.

Ιστιοπλοϊκά  στην παραλία

Η Καλαμάτα ήδη έχει αναδειχθεί ο νέος «κοσμοπολίτικος» τουριστικός προορισμός !

Ελάτε στην Καλαμάτα, και Απολαύστε φανταστικές  διακοπές ! ! !