Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΑ ΚΟΡΩΝΗ, ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ !

Σήμερα παρουσιάζουμε ένα κομμάτι του Δήμου Πύλου Νέστορος. Παρουσιάζουμε την Αρχόντισα ΚΟΡΩΝΗ, μια από τις πιο όμορφες περιοχές όχι μόνο της Μεσσηνίας αλλά και ολόκληρης της Χώρας.
Ιστιοπλοϊκά ανοιχτά της Κορώνης
Η Κορώνη με πολύ Αρχαιολογικό ενδιαφέρον με το εκπληκτικό και διατηρούμενο σε πολύ καλή κατάσταση κάστρο της που είναι από τα ελάχιστα στην Ελλάδα που κατοικείται. Επίσης έχει εξαιρετικό  τουριστικό ενδιαφέρον, αφού διαθέτει εκπληκτικές παραλίες, αφού πάρα πολλοί Ευρωπαίοι αλλά και Έλληνες προτιμούν την περιοχή για τις διακοπές τους. 
Σήμερα ο πρώην Δήμος Κορώνης διοικητικά ανήκει στο νέο Δήμο Πύλου Νέστορος.

1.ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ. Είναι ένας οικισμός 1-2 χλμ πριν την Κορώνη, ενώ παλαιότερα υπαγόταν στην κοινότητα Χαροκοπιού, με λιγοστούς μόνιμους κατοίκους που φτάνουν τους 40 σύμφωνα με την απογραφή του 2011, αλλά όμως έχει αρκετές παραθεριστικές κατοικίες και πολύ κοντά ωραία θάλασσα.  Σήμερα υπάγεται στο νέο Δήμο Πύλου Νέστορος.                   
2. ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ. Μικρός οικισμός της πρώην κοινότητας Χρυσοκελαριά που η απογραφή του 2011 του δίνει 35 κατοίκους. Μέχρι το 2010 υπαγόταν στον πρώην Δήμο Κορώνης, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Πύλου Νέστορος.
Η Κορώνη από την είσοδο της.
3. ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Οικισμός των 13 κατοίκων, που ανήκε στην πρώην κοινότητα Βασιλιτσίου Κορώνης. 
4. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ. Ένας ακόμη οικισμός που είναι πρίν την Κορώνη και δίπλα στην Αγ. Τριάδα.που έχει και αυτός λιγοστούς κατοίκους και αρκετές παραθεριστικές κατοικίες, με 17 μόνιμους κατοίκους.                                                                                                                               Ο οικισμός υπαγόταν στον Δήμο Κορώνης, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Πύλου Νέστορος  
5. ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ = ΜΟΥΣΟΥΛΗ. Μικρός οικισμός του Δδ Χαρακοπιού των 17 κατοίκων του πρώην Δήμου Κορώνης που σήμερα υπάγεται στο Δήμο Πύλου Νέστορος.     
6. ΑΚΡΙΤΟΧΩΡΙ = ΓΡΙΖΙ. Παλιός οικισμός που δεν τον έχτισαν τυχαία, αφού βρίσκεται ανάμεσα
Παραλία Ακριτοχωρίου
στα κάστρα Κορώνης και Μεθώνης. Διοικητικά ανήκει στο σημερινό Δήμο Πύλου Νέστορος και η απογραφή του 2011 καταμέτρησε 195 κατοίκους. Αν και είναι ένα ορεινό χωριό βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα της Λούτσας όπου εκεί μπορεί κανείς να πάει ακόμα και με τα πόδια καθώς η απόσταση είναι γύρω στα 2 χιλιόμετρα. Επίσης η θέα προς τη θάλασσα είναι...ανεκτίμητης αξίας και εντυπωσιάζει με τη πρώτη ματιά!                    
Τα τελευταία χρόνια γίνετε μια προσπάθεια έτσι ώστε αυτό το μέρος να γίνει όλο και πιο ελκυστικό και αναβαθμίζεται με γοργούς ρυθμούς!

Αξίζει σίγουρα να επισκεφτεί κανείς το Ακριτοχώρι (ή αλλιώς Γρίζι ) γιατί σίγουρα θα το λατρέψει από τη πρώτη κιόλας στιγμή.    
7. ΒΑΣΙΛΙΤΣΙ, Ο οικισμός Βασιλίτσι αριθμεί πάνω από 1200 χρόνια ύπαρξης. Το 1835 προσαρτάται στον παλαιό Δήμο Κολωνίδων  (ημερομηνία μεταβολής: 21/04/1835), ενώ
Βασιλίτσι
το 1912 αποσπάται από το Δήμο Κολωνίδων και ορίζεται ως έδρα της κοινότητας Βασιλιτσίου (ημερομηνία μεταβολής: 31/08/1912). Το 1997 ο οικισμός αποσπάται από την κοινότητα Βασιλιτσίου και προσαρτάται στο πρώην Δήμο Κορώνης (04/12/1997), ενώ το 2010 ο οικισμός αποσπάται από το Δήμο Κορώνης και προσαρτάται στο Δήμο Πύλου - Νέστορος (07/06/2010). 
Κοντά στο Βασιλίτσι υπάρχει μια υπέροχη παραλία με βοτσαλάκι, σπηλιές. Από το βουνό στη θάλασσα, και από το Γκουλέ στον Ακρίτα με πανοραμικές εκπλήξεις είναι κι αίνιγμα ιστορίας. Μας φθάνουν αφηγήματα των ιστορικών, μπλέκονται με άλλα νεοτέρων, και τα ερείπια στην εκκλησία Φανερωμένης σιωπηλά αδυναμούν να μας πληροφορήσουν πράγματι η αρχαία Ασίνη ήταν εδώ.                                                                                                                                               Το Βασιλίτσι με παραδοσιακά πέτρινα σπίτια, στη καρδιά του χωριού, ή στους οικισμούς της Φανερωμένης και Λιβαδάκια αριθμεί 517 κατοίκους, απόγονους Αρκάδων, που μετοίκησαν εδώ και πολλές γενιές. Ασχολούνται κυρίως με τη παραγωγή εξαιρετικής ποιότητας λαδιού και σταφίδας.                                                                                          
Από το Βασιλίτσι κατάγεται και ο Τζορτζ Μπίζος, υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συνήγορος Νέλσον Μαντέλα.
8. ΒΟΥΝΑΡΙΑ. Στο 44χλμ της επαρχιακής οδού Καλαμάτας – Κορώνης συναντάμε το πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό Βουνάρια, κτισμένο πάνω στα ερείπια των αρχαίων Κολωνίδων και σε μια τοξοειδή σειρά αραιών καταπράσινων γήλοφων, με την καμπύλη της προς Νότο. Από τους γήλοφους αυτούς, Βουναλάκια, με ψηλότερους του Αι-Λιά και του Γουλά
Η παραλία στα Βουνάρια
στο Ανατολικό μέρος από όπου πήρε και το όνομά του. Αυτό όμως που δίνει ιδιαίτερη ομορφιά στο χωριό Βουνάρια είναι το παραδοσιακό του χρώμα.                                                                      Το χωριό, όπως το αποκάλεσαι ένας κάτοικός του, είναι η είσοδος του νέου Δήμου Πύλου Νέστορος.
Τα σπίτια του όλα σχεδόν είναι πλινθόκτιστα με μπαλκόνι και στέγη από κεραμίδια. Εκείνο όμως που υπερέχει και λαμπρύνει το χωριό είναι ο Ιερός Ναός της Ευαγγελίστριας χτισμένος όλος από πέτρα σε Βυζαντινό ρυθμό του περασμένου αιώνα. Τα Βουνάρια δήλωσαν ζωηρά την παρουσία τους στους αγώνες του Έθνους. Στη λαϊκή τέχνη, κυρίως με την αγγειοπλαστική οι Βουναραίοι έγιναν πασίγνωστοι. Το χωριό αριθμεί σήμερα 165 κατοίκους.                                        Αν και η ιστορία των Βουναρίων χάνεται στο βάθος της αρχαιότητας το 1835 πάντως το χωριό προσαρτάται στον παλαιό Δήμο Κολωνίδων (ημερομηνία μεταβολής: 21/04/1835), ενώ το 1912 αποσπάται από το Δήμο Αιπείας, όπου είχε ενταχθεί σε προγενέστερο χρόνο και ορίζεται ως έδρα της κοινότητας Βουναρίων (ημερομηνία μεταβολής: 31/08/1912).[8] Το 1997 ο οικισμός αποσπάται από την κοινότητα Βουναρίων και προσαρτάται στο πρώην Δήμο Κορώνης (ημερομηνία μεταβολής: 04/12/1997), ενώ το 2010 ο οικισμός αποσπάται από το Δήμο Κορώνης και προσαρτάται στο Δήμο Πύλου – Νέστορος (ημερομηνία μεταβολής: 07/06/2010).  Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρουμε ότι από τα Βουνάρια καταγόταν ο ποιητής Γιάννης Καμβύσης.
9. ΓΙΑΛΙΚΑ. Οικισμός που τα παλαιότερα χρόνια υπαγόταν στην κοινότητα Βουναρίων πλησίον της Κορώνης, με 16 κατοίκους
10. ΕΞΟΧΙΚΟ = ΒΑΛΤΟΥΚΑ.(Γαλλέϊκα)  Το Εξοχικό -γνωστό ως Γαλλέικα- είναι ένα ημιορεινό χωριό σε υψόμετρο 300 μέτρων, που βρίσκεται νοτιοδυτικά του Νομού Μεσσηνίας. Διοικητικά ανήκε στον πρώην Δήμο  Κορώνης, το σημερινό Δήμο Πύλου Νέστορος και έχει πληθυσμό 32 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011.Απέχει 53 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Καλαμάτα,17 από την Κορώνη και 7 χιλ.από το γνωστό τουριστικό θέρετρο Φοινικούντα   Μεσσηνίας                                                                                                                      
Ιερός Ναός Παναγίας Ελεήστριας κάτω από το κάστρο
Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν Αρκάδες προερχόμενοι από το Ροεινό Αρκαδίας,το οποίο βρίσκεται κοντά στα κεφαλοχώρια Αλωνίσταινα και Χρυσοβίτσι. Ασχολούνταν αποκλειστικά με την κτηνοτροφία και ο λόγος της καθόδου τους στη νότια Μεσσηνία ήταν η εξασφάλιση τροφής για τα αιγοπρόβατα τους.Αυτό γινόταν κατά τους χειμερινούς μήνες και για αρκετά χρόνια μέχρι που θα εγκατασταθούν μόνιμα στο χωριό.Είναι γνώστο ως ανεξάρτητο χωριό από το 1816 που κατά τον Γάλλο περιηγητή Πουκεβίλ (Francois Pouguevill) είχε 12 οικογένειες.                                                                                                                                             Η αρχική του ονομασία ήταν Βαλτούκα. Το 1956 θα μετονομαστεί σε Εξοχικό (ΦΕΚ 125/21/05/1956) που είναι και η επίσημη ονομασία του. Γαλλέικα έχει επικρατήσει λόγω του ότι οι κάτοικοι -σχεδόν στο σύνολο τους- φέρουν το επώνυμο Γάλλος.Λέγεται ότι είναι προσωνύμιο που «κόλλησαν» στους πρώτους κατοίκους από κάποια σχέση που πιθανότατα είχαν με τους Γάλλους στρατιώτες του στρατηγού Μαιζόν (Μαιζώνος).       Πηγή : Βικιπαίδεια,
11. ΖΙΖΑΝΙ. Μικρός οικισμός του Καπλανίου που μαζί με το Εξοχικό (Γαλλέικα) αποτελούσαν την πρώην κοινότητα Καπλανίου, του μετέπειτα Δήμου Κορώνης, του σημερινού Δήμου Πύλου Νέστορος με 56 κατοίκους (απογραφή 2011)
12. ΚΑΠΛΑΝΙ.  Το Καπλάνι μας βρίσκεται λίγο πριν φτάσουμε στην Κορώνη και στα Τούρκικα σημαίνει τίγρις και κατ’ επέκταση πολεμικός, ανδρείος, αιμοβόρος άνδρας.Σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από την Κορώνη, βρίσκεται το χωριό Καπλάνι, με θέα σε Λυκόδημο και
Το Καπλάνι
Ζαρναούρα. Τόπος της Ελιάς, του Αμπελιού, με φιλόξενους κατοίκους, ατενίζει τη Μεσόγειο απο την απίστευτη θέα στο Κομμένο Λιθάρι, προσφέρει τη δροσιά του στο Παλαιοχώρι και φοράει τα καλά του τον Ιούλιο για να τιμήσει τον Προφήτη Ηλία. Μακριά απο την τουριστική ανάπτυξη σας προσκαλεί όλες τις εποχές του χρόνου να το γνωρίσετε και να ξεκουραστείτε στη σκιά του αιωνόβιου πλατάνου της κεντρικής πλατείας
Σε απόσταση 12 χλμ. από την Κορώνη το Καπλάνι, πάνω στη Ζαρναούρα μαζί με το Ζιζάνι και τα Γαλέϊκα (το σημερινό εξοχικό) αριθμούν 297 κατοίκους, ενώ μόνο το Καπλάνι αριθμεί  75 κατοίκους.
Στο Παλιόκαστρο, η δεσπόζουσα τοπο θεσία προς τη θάλασσα και τα ερείπια μεσαιωνικών τοίχων, μαζί με τους μη ανεδεδειγμένους μυκηναϊκούς τάφους συσχετίζουν συντεχνία κάστρων Κορώνης - Μεθώνης και θα μπορούσαν να ξυπνήσουν το θρύλο, ότι παλιά, τα μεγάλα αυτά Κάστρα, συνδέοντο μαζί.
13. ΚΟΜΠΟΙ. Μετά τα Βουνάρια συνεχίζοντας το μικρό οδοιπορικό μας συναντάμε το χωριό Κόμποι. Συσχετίζεται το όνομα του χωριού από το γεγονός ότι οι κάτοικοι του
Παραλία Κόμπων 
προετοίμαζαν σχοινιά με κόμπους κι ανεμόσκαλες για την επίθεση του Τουρκοκρατούμενου Κάστρου της Κορώνης. Ο στενός αγροτικός δρόμος διασχίζει το απλοϊκό χωριό με 95 κατοίκους φυλαγμένο σα μυστικό κόσμημα μες την αρμαθιά ελαιώνων κι αμπελιών και σε  οδηγεί στο φυσικό μεγαλούργημα της ειδυλλιακής ξανθής του αμμουδιάς. Με την πανέμορφη φυσική τους όψη οι Κόμποι πως θα ήταν δυνατό να ξεφύγουν από το κύμα καινούργιων κατακτητών, πλάσματα τουρισμού. Και το μικρό χωριό αναπτύσσεται ραγδαία με οικοδομές εδώ και εκεί που χωνιάζουν και προσαρμόζονται επιτυχημένα στο φυσικό περιβάλλον. Ευχή μας η ανάπτυξη να συνεχιστεί σωστά μέσα σ' αυτά τα πλαίσια και το κύμα να μη μεταβληθεί σε ρεύμα που μπορεί να παρασύρει.         
14.  ΚΟΡΩΝΗ. Η μικρή πανέμορφη παραλιακή κωμόπολη της Μεσσηνίας. Η γόησα του Μεσσηνιακού Κόλπου.                                                                                                                       
To κάστρο της Κορώνης
Έχει περί τους 1668 κατοίκους και βρίσκεται νοτιοδυτικά της Καλαμάτας απ' όπου απέχει 52 χιλιόμετρα. Σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Πύλου Νέστοροςκαι κατοικείται από 1397 κατοίκους.
Είναι τόσο γραφική που εύκολα μπορεί κανείς να την παρομοιάσει σαν νησοακρωτήρι, ή ακόμα και με νησί των Κυκλάδων.
Eύκολα επίσης μπαίνει κανείς στον πειρασμό να περπατήσει τα γραφικά ασβεστωμένα σοκάκια της πόλης όπου συναντάει παλιά, διώροφα αρχοντικά σπίτια χτισμένα σύμφωνα με το μεσαιωνικό ρυθμό.
Το λιμάνι. Το «γοητευτικό» λιμάνι της Κορώνης, σχεδόν πάντα κοσμείται με τα ιστιοφόρα, τα ψαροκάικα, τα ταχύπλοα και άλλα σκάφη, συνθέτοντας πάντα ένα, απαράμιλλης ομορφιάς, γραφικό λιμανάκι που από την αρχή γοητεύει τον επισκέπτη της Κορώνης.                                                                                                 Ονομασία.Το όνομα της Κορώνης προήλθε από το χάλκινο νόμισμα Κουρούνα που βρέθηκε τότε που έσκαβαν για να κατασκευάσουν τα τείχη της πόλης.
Η Κορώνη πριν την είσοδό της
Λέγεται επίσης ότι το αρχικό όνομα ήταν «Κορώνεια» και οφείλεται στον οικιστή Επιμηλίδη, με τόπο καταγωγής τη βοιωτική Κορώνεια. Οι κάτοικοι όμως της «Κορώνειας» το απλοποίησαν και το έκαναν Κορώνη.
Φαγητό – ταβέρνες. Μετά από μια βόλτα, καταγοητευμένη από τις μεθυστικές ομορφιές του τόπου ή μετά το μπάνιο σας στις καταγάλανες παραλίες, μπορείτε να απολαύσετε τις εκπληκτικές γεύσεις των μαγαζιών που υπάρχουν στο γραφικό λιμάνι ή στις παραλίες Ζάγκα και Μεμί μέχρι το Βασιλίτσι. Στο λιμάνι με τα κρεμασμένα «λιόκαυτα» χταπόδια θα απολαύσετε εκπληκτικούς μεζέδες. Ιστορία. Η σημερινή Κορώνη χτίστηκε στη θέση της Αρχαίας Ασίνης κατά τον 5ο ή 6ο αι. μ.Χ. και αναφέρεται στο ιουστινιάνειο «Συνέκδημον» με το όνομα Κορώνια. Την Κορώνη αναφέρει στη θέση Πεταλίδι και ο γεωγράφος Στράβων. Επίσης την αναφέρει και ο Όμηρος με την ονομασία “
Έξω από το λιμάνι της Κορώνης
Αμπελόεσσαν Πήδασον”. Εδώ τοποθετείται η μεσσηνιακή αρχαία Ασίνη και ταυτίστηκε με την ομηρική Αίπεια, μία από τις πόλεις που ο Αγαμέμνονας υποσχέθηκε στον Αχιλλέα κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου. Η περιοχή κατοικείτο από την αρχαιότητα καθώς υπάρχουν επιγραφές, όστρακα, αγγεία κ.α που το επιβεβαιώνουν.
Από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα η Κορώνη γνώρισε μεγάλη ακμή και μαζί με τη Μεθώνη αποτελούσε λιμάνι κλειδί για το εμπόριο από και προς την Ανατολή. Όσο η Κορώνη όσο και η Μεθώνη ήταν ευρέως γνωστές με την ονομασία τα "μάτια της Βενετίας" στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Στη διάρκεια του 19ου αιώνα η άνθηση της οικονομίας της συνεχίστηκε με συνέπεια να αποτελεί κέντρο εμπορίου και βιοτεχνίας. Δυστυχώς όμως αυτό το πανέμορφο κάστρο είναι το λιγότερο καλά διατηρημένο από όλα όσα υπάρχουν στην Πελοπόννησο.
Έχω μπάρμπα στην Κορώνη. Η φράση αυτή που λέγεται σε όλη την Ελλάδα έχει επικρατήσει από τις παρακάτω εικασίες. Επί Τουρκοκρατίας όταν κάποιος Πασάς της Τρίπολης σε αναγνώριση ευγνωμοσύνης προς ένα θείο του που τον είχε βοηθήσει στις σπουδές του, τον προσδιόρισε σαν μπέη στην Κορώνη. Άνθρωπος ήπιος ο θείος θέλοντας να εξυπηρετήσει τους Κορωναίους που του ζητούσαν κάποια χάρη, έδινε συστατικά γράμματα προς τον πασά της Τρίπολης και υποθέσεις των Κορωναίων τακτοποιούνταν. Μια άλλη εκδοχή λέει: Ο Διοικητής του
Παραλία Ζάγκα στην Κορώνη
Μωριά, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ήταν ο πασάς της Τριπολιτσάς. Όλοι οι τοπικοί διοικητές, οι μπέηδες των άλλων πόλεων, ήταν πιο κάτω από αυτόν. Ο μόνος που αποτελούσε εξαίρεση ήταν ο μπέης της Κορώνης, γιατί, σύμφωνα με απαράβατο έθιμο, στην Κορώνη έστελναν για μπέη ένα στενό συγγενή του Σουλτάνου.Έτσι ο μπέης της Κορώνης, διοικητικά, υπάγονταν βέβαια στον πασά της Τριπολιτσάς, ουσιαστικά όμως τον επηρέαζε σημαντικά και δεν τολμούσε ο πασάς να του αρνηθεί κανένα ρουσφέτι. Έτσι, όποιος είχε καμία σοβαρή υπόθεση στην Τρίπολη ή είχε κανένα άλλο ζήτημα, που επρόκειτο να λυθεί από τον πασά της Τριπολιτσάς και τύχαινε να συγγενεύει με κανένα Κορωναίο προύχοντα, κατέφευγε σ’αυτόν, εκείνος μεσίτευε στον μπέη της Κορώνης, με την προσφορά, βέβαια, πλούσιων δώρων.                                        
Ο μπέης της Κορώνης έδινε τότε ένα σημείωμα για τον πασά της Τριπολιτσάς και η δουλειά τις περισσότερες φορές τελείωνε.
Την έκφραση αυτή τη μεταχειριζόμαστε για εκείνον που έχει μεγάλα μέσα και καταφέρνει τις δουλίτσες του. 
Μεσογειακή διατροφή.                                                                                                 Εκπρόσωπος - πρεσβευτής της Μεσογειακής Διατροφής για την Ελλάδα είναι η πόλη της
Ηλιοβασίλεμα στο κάστρο
Κορώνης, για την Ιταλία το Σιλέντο, για την Ισπανία η Σορία και για το Μαρόκο το Σεφ Χάουεν. Η Μεσογειακή Διατροφή αποτελεί ουσιαστικά το παράδειγμα, τρόπου ζωής στον κόσμο. Δεν την αποτελεί μόνο το κομμάτι των τροφίμων, αλλά συνδέεται με τα ήθη και έθιμα των χωρών της Μεσογειακής Λεκάνης, τα οποία αποτελούν πόλο έλξης για τους κατοίκους των υπολοίπων χωρών του πλανήτη. Οι τέσσερις πόλεις και οι αντίστοιχες χώρες προέβλεψαν αυτή τη δυναμική που δίνει η έννοια της Μεσογειακής Διατροφής, γι’ αυτό η UNESCO αναγνωρίσε τις 4 πιο πάνω πόλεις πρέσβειρες της ως προς την Μεσογειακή διατροφή.                  
15. ΚΟΥΚΟΥΡΑΣ. Ο οικισμός του Κούκουρα αναγνωρίστηκε και προσαρτήθηκε στο Δήμο Πύλου – Νέστορος στις 09/05/2011. Ο οικισμός πήρε την ονομασία που πριν έφερε η ευρύτερη περιοχή στην οποία και βρίσκεται.                                                                                                      
Νύχτα στο λιμάνι της Κορώνης
 
Ο Κούκουρας έχει πληθυσμό 33 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011,  και διοικητικά ανήκει στην τοπική κοινότητα Βασιλιτσίου, της δημοτικής ενότητητας Κορώνης, του Δήμου Πύλου - Νέστορος, όπως διαμορφώθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, ενώ κατά το παρελθόν και μέχρι το 2010, η ομώνυμη περιοχή Κούκουρας, στην οποία οικοδομήθηκε σταδιακά ο σύγχρονος οικισμός, με βάση το Σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στον πρώην Δήμο Κορώνης. Οι κάτοικοι του Κούκουρα απασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό και δευτερευόντως με παραδοσιακές αγροτικές καλλιέργειες. Γνωστή είναι και η παραλία του συνοικισμού, η παραλία του Κούκουρα. Ο οικισμός βρίσκεται στο τέλος του επαρχιακού δρόμου Φανερωμένης - Κούκουρα, που τελεί υπό κατασκευή.  Πηγή : Βικιπαιδεια.
16. ΚΟΤΡΩΝΑΚΙΑ. Μικρός οικισμός της πρώην κοινότητας Χαρακοπιού που στην απογραφή του 2011 καταμετρήθηκαν 8 κάτοικοι.                                                                                                  17. ΛΑΚΟΥΛΕΣ. Μικρός οικισμός της πλησίον της Κορώνης που παλιότερα υπαγόταν στην πρώην κοινότητα Βασιλιτσίου. Σήμερα έχει 7 κατοίκους
18. ΛΙΒΑΔΑΚΙΑ. Ο οικισμός Λιβαδάκια το 1889 προσαρτάται στο παλαιό Δήμο Κολωνίδων  το 1889 και το 1912 αποσπάται από το Δήμο Κολωνίδων και προσαρτάται στην κοινότητα Βασιλιτσίου Το 1997 αποσπάται από την κοινότητα Βασιλιτσίου και προσαρτάται στο
Η Κορώνη από τη θάλασσα
πρώην 
Δήμο Κορώνης  ενώ το 2010 ο οικισμός αποσπάται από το Δήμο Κορώνης και προσαρτάται στο νέο Καλλικρατικό Δήμο Πύλου – Νέστορος                                                         Τα Λιβαδάκια έχουν πληθυσμό 37 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011,  και διοικητικά ανήκουν στην τοπική κοινότητα Βασιλιτσίου, της δημοτικής ενότητας Κορώνης,  του Δήμου Πύλου – Νέστορος. Το χωριό Λιβαδάκια βρίσκεται στο μέσο του δρόμου, που ξεκινά από το σημείο της διασταύρωσης του επαρχιακού δρόμου Κορώνης  Καμαρίας στο ύψος της παραλίας του Κρυονερίου και του αγροτικού δρόμου με κατεύθυνση την Χρυσοκελλαριά.                               Οι κάτοικοι του χωριού Λιβαδάκια απασχολούνται κυρίως με παραδοσιακές αγροτικές καλλιέργειες, την παραγωγή ελαιολάδου και σταφίδας.
19. ΜΥΡΤΙΑ. Μικρός οικισμός της περιοχής Χαρακοπιού που σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είχε 20 κατοίκους. Σήμερα υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Πύλου Νέστορος.                      20. ΜΥΣΤΡΑΚΙ. Το Μυστράκι είναι ένας από τους 3 οικισμούς που μαζί με τη Φαλάνθη και το Χωματερό δημιούργησαν την πρώην κοινότητα Φαλάνθης, που υπήχθη στον πρώην Δήμο Κορώνης του σημερινού Δήμου Πύλου Νέστορος.  Σήμερα οι κάτοικοι με την απογραφή του 2011 ήσαν 12
21. ΠΕΡΟΥΛΙΑ. Μικρός παραθαλάσσιος οικισμός, με μια μαγευτική παραλία, των Κόμπων του πρώην Δήμου Κορώνης, που σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Πύλου Νέστορος. Σήμερα διαμένουν 13 μόνιμοι κάτοικοι.                                                                                            
22. ΠΟΤΑΜΙΑ.  Μικρός οικισμός της πρώην κοινότητας Χαρακοπιού με 20 κατοίκους.                                                                                                                                    
23. ΡΙΟΝ. Ένας μικρός οικισμός της Κορώνης με 12 κατοίκους που απογράφηκαν το 2011.                                                                                                                                       
24. ΥΑΜΕΙΑ = ΤΖΑΪΖΙ Κοντά στην Κορώνη του Τωρινού Δήμου Πύλου Νέστορος, βρίσκεται το
Στενό γραφικό δρομάκι στην Κορώνη που θυμίζει
Αιγαιοπελαγίτικο νησί
χωριό Υάμεια, με 115 κατοίκους. Κι εδώ οι παλιοί απόγονοι Αρκάδων, 
ασχολούνται με τη καλλιέργεια της ελιάς, σταφίδας και τη κτηνοτροφία. Η ονομασία του χωριού, είναι αρχαία, πρόσφατα, όμως οι αποκαλύψεις μυκηναϊκών τάφων, αλλά κι άλλων ευρημάτων στη θέση Βίγγλα στο Καπλάνι, εξαγγέλλουν ίσως επεξήγηση κι επίλυση του μυστηρίου της αρχαίας Υάμειας που ίσως να βρίσκονται σ' αυτή την περιοχή. 
25. ΦΑΛΑΝΘΗ = ΠΑΝΙΑΡΗ. Ένα από τα χωριά του τ. Δήμου Κορώνης, του σημερινού Δήμου Πύλου Νέστορος. Η Φαλάνθη με δύο οικισμούς το Χώματερό και το μικρό Μυστράκι ελκτική δύναμη συνοχής 352 κατοίκων, ενώ η ίδια η Φαλάνθη με την απογραφή του 2011 έχει 105 κατοίκους.  Απόδημοι Αρκάδες μετά την απελευθέρωση, με ζήλο και φιλοπονία γονιμοποίησαν τη γεωφυσική αφθονία και πρόκοψαν στην καλλιέργεια ελιάς, σταφίδας και θερμοκηπίων. Στο Μυστράκι, παραδοσιακοί πέτρινοι οικισμοί ρεμβάζουν πανόραμα κι ανα πολούν αίγλη και θρύλους. Και στο μικρό χείμαρρο της Φαλάνθης ο ναΐσκος της Αγίας Πελαγίας με τα σκιερά πλα τάνια του και τις πηγές της διηγείται την ιστορία της. Ενώ στο Χωματερό, Φύση, Θρησκεία κι Ιστορία ενσάρκωσαν μες στη μοναστική ρεματιά τη βυζαντινή Μονή Αγ. Θεοδώρων, που άνθισε παλιά και φαντάζει σήμερα. 
26. ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ Ο οικισμός Φανερωμένη αναγνωρίζεται το 1971 και προσαρτάται στην κοινότητα Βασιλιτσίου και το 1997 αποσπάται από την κοινότητα Βασιλιτσίου και προσαρτάται στο πρώην Δήμο Κορώνηςενώ το 2010 ο οικισμός αποσπάται από το Δήμο Κορώνης και προσαρτάται στο Δήμο Πύλου – Νέστορος.                                                                                        
Ιστιοπλοϊκά έξω από το λιμάνι της Κορώνης
Η Φανερωμένη έχει πληθυσμό 23 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, και διοικητικά ανήκει στην τοπική κοινότητα Βασιλιτσίου, της δημοτικής ενότητας Κορώνης, του Δήμου Πύλου – Νέστορος.  Το χωριό Φανερωμένη βρίσκεται στο τέλος του δρόμου, που ξεκινά από το Βασιλίτσι σε σημείο της διασταύρωσης του χωριού αυτού με τον επαρχιακό δρόμο Κορώνης - Καμαρίας.
Οι κάτοικοι της Φανερωμένης απασχολούνται κυρίως με παραδοσιακές αγροτικές καλλιέργειες, την παραγωγή ελαιολάδου και σταφίδαςαλλά και τον τουρισμόΓια περισσότερη ενημέρωση, είναι γνωστή  η υπέροχη παραλία της Φανερωμένης.
27. ΧΑΡΑΚΟΠΙΟ. Μετά τους Κόμπους σε μικρή απόσταση συναντάμε το κεφαλοχώρι Χαρακοπιό . Η έκφραση των ματιών στη προσπέλαση της κεντρικής πλατείας του χωριού ωθεί σε ανασκάλεμα. Με κυρίως αγροτική κίνηση, μαγαζιά, καφενεία, πλίθινα σπίτια, και
Το κέντρο στο Χαρακοπιό με την εκκλησία του
αρχοντόσπιτα, μεταδίδουν παρελθόν και παρουσία. 
Το Χαρακοπιό κατοικήθηκε σε όλα τα στάδια της ιστορίας όπως μαρτυρούν Μυκηναϊκοί τάφοι, αρχαιολογικά ευρήματα, και το περίφημο Ρωμαϊκό ψηφιδωτό της Βίλλας στην Αγία Τριάδα. Γύρω στα 1860 ήταν ακμαίο σταυροδρόμι Πύλου - Μεθώνης - Κορώνης με Βιοτεχνίες και εμπόριο. 
Με ιδιαίτερο τόνο στα φημισμένα του καμίνια, για πιθάρια, τις περίφημες «τζάρες» που οι κάτοικοι του χωριού πουλούσαν σε όλη την Ελλάδα, και πλίθες.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια χάθηκε ο αιώνιος αυτός παραδοσιακός ρυθμός σβήνοντας τη παλιά φιγούρα του χωριού. Σήμερα με τους οικισμούς Αγ. Ισίδωρο, Ποταμιά,
 Αγ. Τριάδα, Αρμενίους, Κατινιάδες και Γαργαρού αριθμεί 949 κατοίκους, ενώ μόνο το Χαρακοπιό αριθμεί 680 κατοίκους. 
28. ΧΡΥΣΟΚΕΛΛΑΡΙΑ = ΣΑΡΑΤΖΑΣ. Ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια της Πυλίας,
πλησίον της Κορώνης. Η θέση του χωριού είναι προνομιακή ανάμεσα σε δύο λόφους κι η θέα του προς την θάλασσα ανεπανάληπτη. Μοναδικές παραλίες το Τσαπί, το μικρό και μεγάλο Μαράθι καθώς και η Γλυφάδα. Η κάθε μια με τις δικές της ξεχωριστές δαντελένιες παραλίες, κερδίζουν μονομιάς τους επισκέπτες που όσο περνάει ο καιρός γίνονται περισσότεροι.                                                                                                                       
Παραλία Τσαπί στη Χρυσοκελλαριά
Το Σαρατσά χτίστηκε γύρω στα 750 μ.Χ. από Σλάβους νομάδες αλλά και από Έλληνες άλλων περιοχών που ήρθαν στα μέρη μας με την ανοχή και την ενθάρρυνση των Βυζαντινών αυτοκρατόρων επειδή ο αγροτικός πληθυσμός είχε αραιώσει επικίνδυνα από διάφορες αρρώστιες, μετακινήσεις ή από εχθρικές επιδρο¬μές. Λίγα χρόνια αργότερα έχουμε τη μετακίνηση των "Βλάχων" φυλής ελληνικής καταγωγής από τα ορεινά της Πίνδου ενώ γύρω στα 1420 φτάνουν στην περιοχή μη οργανωμένες ομάδες Αρβανιτών από την Αιτωλία της Ηπείρου που στα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης τους ήρθαν σε σύγκρουση με τους πρώτους κατοίκους και με τους Ενετούς ακόμα, που ήταν κυρίαρχοι της περιοχής μας.
Από την Χρυσοκελλαριά πέρασε κι ο Κολοκοτρώνης για να φύγει από το Μαράθι για Ζάκυνθο.
Αδιάψευστος μάρτυρας ότι το Σαρατσά κτίστηκε κι εποικίστηκε από τις παραπάνω
αναφερόμενες φυλές και ειδικά από την πρώτη των Σλάβων είναι το ίδιο το όνομα του
Σαρατσά, τα διάφορα γύρω τοπωνύμια και η πληθώρα λέξεων που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα.
Το όνομα Σαρατσά διατηρήθηκε μέχρι το 1927. Τότε με υπουργική απόφαση μετονομάστηκε σε Χρυσοκελλαριά από την ομώνυμη μονή που βρίσκεται μόλις 2 χλμ. νοτιοανατολικά του χωριού χωμένη μέσα στο κοίλωμα ενός λόφου και σήμερα δεν λειτουργεί. Στη Χρυσοκελλαριά το 2011 κατοικούσαν 532 ψυχές. 
29. ΧΩΜΑΤΕΡΟ. Πρόκειται για ένα χωριό που μαζί με τη Φαλάνθη και το Μυστράκιο δημιούργησαν το Δδ Φαλάνθης του πρώην Δήμου Κορώνης που σήμερα όλα μαζί υπάγονται στο νέο Δήμο Πύλου Νέστορος.                                                                                                           Το Χωματερό σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 79 μόνιμους κατοίκους.
30. ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΚΟΡΩΝΗΣ : Η πολιτεία της Κορώνης στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Τα διώροφα σπίτια με τα περίτεχνα μπαλκόνια και τις στολισμένες προσόψεις, μιλάνε για μια αρχοντιά, αλλά και για την ακμή της πολιτείας σε
Το κάστρο της Κορώνης
παλιότερες εποχές. Η Κορώνη μαζί με τη Μεθώνη είναι δυο πολιτείες που γνώρισαν μεγάλη ακμή από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα και απετέλεσαν λιμάνια κλειδιά για το εμπόριο από και προς την Ανατολή, τα "μάτια της Βενετίας" στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η οικονομική τους ακμή και η κοινωνική τους διάρθρωση συνεχίστηκαν και στον 19ο αιώνα, οπότε αποτελούσαν κέντρα εμπορίου και βιοτεχνίας, Σήμερα εκτός από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, που αντανακλά την ιστορική μνήμη, και στις δύο πολιτείες στέκονται ερειπωμένα δύο κάστρα. Από αυτά της Κορώνης, στη νοτιοανατολική άκρη του Μεσσηνιακού κόλπου, είναι το λιγότερο καλά διατηρημένο. 

Χριστιανικός Ναός πάνω σε αρχαία ερείπια στο κάστρο
Σύμφωνα με μια αρχαία λαϊκή παράδοση η Κορώνη πήρε το όνομά της από ένα χάλκινο
Κάστρο από μέσα
νόμισμα (Κουρούνα) που βρέθηκε όταν έσκαβαν τα θεμέλια για τα τείχη. Αναφέρεται ακόμη πως το αρχικό της όνομα ήταν Κορώνεια, που της έδωσε ο οικιστής Επιμηλίδης, ο οποίος καταγόταν από τη βοιωτική Κορώνεια. Οι ντόπιοι, επειδή δεν μπορούσαν να συνηθίσουν την ονομασία την παρέφθειραν σε Κορώνη. Εδώ τοποθετείται η μεσσηνιακή αρχαία Ασίνη, στην οποία εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι από την Αργολίδα, όταν τους έδιωξαν οι Αργείοι σαν συμμάχους των Λακεδαιμονίων. Ταυτίστηκε επίσης με την ομηρική Αίπεια, μία από τις επτά πόλεις που ο Αγαμέμνονας υποσχέθηκε στον Αχιλλέα κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου για να τον πείσει να επιστρέψει στη μάχη. Αρχαίες επιγραφές, νομίσματα, όστρακα, αγγεία, ένα ψηφιδωτό δάπεδο του 4ου αι. π.χ, και αρχιτεκτονικό υλικό μαρτυρούν την κατοίκηση της περιοχής στην αρχαιότητα. 

Η γεωγραφική της θέση εκτιμάτο πάντοτε για το διαμετακομιστικό εμπόριο. Το επιβλητικό σχήμα της χερσονήσου με το μεγάλο ύψος και την πλατειά επιφάνεια προσφερόταν για οχύρωση και παρείχε ασφάλεια, μεγαλύτερη από ότι οι άλλες παραλιακές μεσσηνιακές οχυρές πόλεις.                                                                                                                                                   Στο ψηλότερο σημείο της χερσονήσου φαίνεται πως βρισκόταν η οχυρωμένη αρχαία ακρόπολη,
Ηλιοβασίλεμα από το κάστρο
την οποία οι κάτοικοι κατά καιρούς επισκεύαζαν, όπως δείχνει το οικοδομικό υλικό που ξαναχρησιμοποιείτο. Εξαιτίας της θέσης της έγινε νωρίς στόχος των διαφόρων πειρατών και επιδρομέων. Όταν οι Φράγκοι ανέλαβαν την κατάκτηση του Μοριά, έφθασαν στην Κορώνη και προσπάθησαν να καταλάβουν την οχυρωμένη ακρόπολη της τρομακρατώντας τους λίγους κατοίκους, που την υπεράσπιζαν, όπως αναφέρει το Χρονικό του Μορέως. Με την κατάληψη της άρχισαν και μια σειρά περιπέτειες για τους κατοίκους με επίκεντρο το κάστρο, στις οχυρώσεις του οποίου αντανακλάται όλη η ιστορία του. 
Το κάστρο, που δόθηκε σαν τιμάριο στην οικογένεια του Βιλλεαρδουίνου δεν έμεινε για πολύ στα χέρια των Φράγκων. Τον επόμενο χρόνο (1206) οι Βενετοί, που αναζητούσαν νέους ναυτικούς σταθμούς για την εξυπηρέτηση του εμπορίου, πέτυχαν να γίνουν κύριοι της Κορώνης, «που έγινε σταθμός εφοδιασμού απ´ όπου τα πλοία που περνούσαν, έπαιρναν ενός μηνός εφόδια -έθιμο που διατηρήθηκε όταν η πόλη έγινε κανονική βενετσιάνικη αποικία». Ο Βιλλεαρδουίνος υποχρεώθηκε λίγο αργότερα να υπογράψει ειρήνη με τη Βενετία, τις ναυτικές δυνάμεις της οποίας γρήγορα κατάλαβε πως θα είχε ανάγκη και το 1209 επικυρώθηκε η κυριαρχία της στην Κορώνη, όπως επίσης και στη Μεθώνη και σε όλες τι παραλιακές θέσεις της Μεσσηνίας, νότια του κόλπου του Ναβαρίνου. Έτσι, όπως έγραψε ο Κ. Andrews, "κάτω από τη διακυβέρνηση της Βενετίας η Μεθώνη και η Κορώνη είχαν κοινή ιστορία ή μάλλον απουσία ιστορίας, αφού το ενδιαφέρον της Βενετίας ήταν να κρατάει όσο γινόταν μακρύτερα την ιστορία από τις κτήσεις της". Το 1265 η εξουσία της Βενετίας επικυρώθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο, γεγονός που τις έδωσε τη δυνατότητα μέσω των εκπροσώπων της να επιδίδεται στις απαραίτητες δολοπλοκίες κατά τις διάφορες συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και των διεκδικητών του Πρι γκηπάτου της Αχαΐας. 
Οι Βενετοί, εκτός από την ισχυρή οχύρωση, που κατασκεύασαν στο κάστρο της Κορώνης, οργάνωσαν τη ζωή και τη διοίκηση της πόλης, πάντοτε σύμφωνα με το συμφέρον της Βενετίας. Η πόλη απέκτησε μεγάλη ακμή και έγινε ονομαστή για τη βιοτεχνία της και το εξαγωγικό της εμπόριο. Η αίγλη της σημειώνεται στα οδοιπορικά των διαφόρων ευρωπαίων προσκυνητών, οι οποίοι υποχρεωτικά στάθμευαν στην περιοχή είτε για ανεφοδιασμό είτε για να επισκευάσουν τα πλοίατους. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους μέσα στο κάστρο φαίνεται πως κατοικούσαν όχι μόνον οι Βενετοί αλλά και οι Έλληνες, έμποροι και βιοτέχνες. Με βάση την κοινωνική διαστρωμάτωση διαμορφώθηκε και η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής, που μέχρι σήμερα προκαλεί το ενδιαφέρον. 
Τον Αύγουστο του 1500 ο Βαγιαζήτ Β´ κατέλαβε το κάστρο της Μεθώνης, μετά από μια

απελπισμένη αντίσταση των κατοίκων. Οι κάτοικοι της Κορώνης, τρομοκρατημένοι από τη σφαγή και τη λεηλασία της Μεθώνης και αφού έλαβαν υποσχέσεις για ευνοϊκή μεταχείριση, παραδόθηκαν στους Τούρκους. Πολλοί βρήκαν καταφύγιο στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλλονιά. Ο Βαγιαζήτ ευχαριστημένος για τη νίκη του προσευχήθηκε στην καθολική εκκλησία που υπήρχε στο κάστρο, η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε σε τζαμί. Το 1532 η Κορώνη καταλήφθηκε από τον συμμαχικό στόλο του αυτοκράτορα Καρόλου 5ου, του Πάπα και των Ιπποτών της Μάλτας με επικεφαλής τον Γενουάτη ναύαρχο Andrea Dοria και με τη βοήθεια των ντόπιων κατοίκων, που ήλπιζαν στην απελευθέρωσή τους. Στα 1534 οι συμμαχικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την Κορώνη και πήραν μαζί τους περισσότερους από 2000 κατοίκους για να τους εγκαταστήσουν μετά από φοβερές περιπέτειες στην Κάτω Ιταλία. Το 1685 ο Μοροζίνι ανακατέλαβε την Κορώνη και ανέπεμψε ευχαριστήρια δέηση στην παλιά καθολική μητρόπολη. Στη Βενετία η είδηση προκάλεσε μεγάλους πανηγυρισμούς. Σ´αυτή τη σύντομη περίοδο της δεύτερης Βενετοκρατίας έγιναν προσπάθειες να ζωντανέψει ξανά η πόλη, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Το 1715 η Κορώνη καταλήφθηκε ξανά από τους Toύρκoυς. Και έτσι έληξε ο άγριος ανταγωνισμός ανάμεσα στον Σουλτάνο και τη Βενετία για την κυριαρχία των δύο σημαντικών κάστρων της Μεθώνης και της Κορώνης, που οι ντόπιοι τα ονόμαζαν με κοινό όνομα "Μοδονοκόρωνα". Στο κάστρο της Κορώνης εγκαταστάθηκαν οι τουρκικές οικογένειες, ενώ οι Έλληνες κατοικούσαν έξω απ´ τα τείχη. Η οικονομική και κοινωνική παρακμή που είχε αρχίσει την περίοδο της πρώτης Τουρκοκρατίας ολοκληρώθηκε κατά τη δεύτερη. Το 1770 η πολιτεία γνώρισε μια ακόμη καταστροφή. Όταν το 1776 ο Γάλλος περιηγητής Ch. Gouffier πέρασε από την περιοχή βρήκε μια τρομοκρατημένη πολιτεία, που προσπαθούσε να συνέλθει μετά το βαμβαρδισμό των Ορλώφ. Και ένας άλλος περιηγητής, ο Castellan, όταν αντίκρυσε το λιμάνι της Κορώνης ξαφνιάστηκε από την εικόνατης καταστροφής. "έχει σβήσει κάθε δραστηριότητα. Από το κάστρο της Κορώνης οι Τούρκοι σκορπίζουν τον τρόμο στον Μοριά". Ο ίδιος περιγράφει και μια σκηνή βασανισμού ενός Έλληνα στο κτίριο του μώλoυ της Κορώνης από τους Τούρκους, επειδή τάχα είχεανακαλύψει κάποιο θησαυρό.                                                                                                       
Η παραλία Ζάγκα από το κάστρο της Κορώνης
Το 1828, μετά από πολλές περιπέτειες, το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα με επικεφαλής τον γάλλο στρατηγό Μαιζόν απελευθέρωσε την Κορώνη, που άρχισε να γνωρίζει μια νέα οικονομική ακμή, κυρίως χάρη στην ανάπτυξη της κεραμοπλαστικής. Στα τέλη του 19ου αιώνα το μεταναστευτικό ρεύμα έπληξε την περιοχή. Η πόλη και το κάστρο ερημώθηκαν σιγά σιγά. Οι κάτοικοι που απέμειναν, συνέχισαν να κατοικούν έξω από το κάστρο, στο ύψωμα πάνω από το λιμάνι και κατά μήκος της παραλίας. Σήμερα η πόλη με την έντονη γραφικότητα έχει 1376 κατοίκους (απογραφή 1981). 
Τα ερείπια του κάστρου της, που στάθηκε σιωπηλός μάρτυρας των δεινών που έπληξαν την Πελοπόννησο την περίοδο της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, στέκονται στην άκρη του λιμανιού έρημα και ρημαγμένα. Στο κάστρο ανεβαίνει κανείς εύκολα ακολουθώντας τον δρόμο
Μονή Προδρόμου στο κάστρο
που περνάει μέσα από τα στενά καλντερίμια του οικισμού. Η κύρια είσοδός του βρίσκεται στη βόρεια πλευρά. Είναι διαμορφωμένη σε μια μεγάλη τετράγωνη κατασκευή, που στην κορυφή απολήγει σε οξυκόρυφο τόξο στο κατώτερο τμήμά της. Στο ανώτερο, όπου υπήρχε δωμάτιο για τη φρουρά της πύλης, σχηματίζει καμπύλο τόξο. Την εποχή της ακμής του κάστρου υπήρχε πριν από την είσοδο πρόπυλο, που διατηρήθηκε μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, με παραστάδες, δεξιά και αριστερά, και πάνω από την είσοδο ανάγλυφο με το Λιοντάρι του Αγίου Μάρκου. Αμέσως μετά ανοιγόταν μια εσωτερική αυλή, που οδηγούσε στην κεντρική είσοδο με τον επιβλητικό πύργο, που σώζεται μέχρι σήμερα. Ο χώρος της αυλής καταλήφθηκε από μικρά σπίτια του οικισμού. 

Στην κατασκευή του τείχους χρησιμοποιήθηκαν καλοδουλεμένες πέτρες αλλά και αρχαίο οικοδομικό υλικό, που σήμερα καλύτερα διακρίνεται στον μεγάλο πύργο καθώς και στον τοίχο δίπλα στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Το αρχαιότερο τμήμα του κάστρου είναι ο μεγάλος τοίχος, που σώζεται στη βορειοανατολική πλευρά και χρησίμευε για να χωρίζει τα δύο πλατώματα στα οποία αναπτύχθηκε το φρούριο. Το αρχικό βυζαντινό φρούριο καταλάμβανε το ψηλότερο σημείο, εκεί που σήμερα βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι. Στα ανατολικά του απλώνεται μια μεγάλη χαμηλότερη έκταση η οποία οχυρώθηκε όταν οι Βενετοί κατέλαβαν την Κορώνη το 1209. Δημιουργήθηκε τότε μια δεύτερη εξωτερική αυλή, τετραπλάσια σε έκταση από την προηγούμενη που περιβαλλόταν με πύργους και πολεμίστρες. Οι πύργοι, τα τείχη και οι πολεμίστρες του παλιού φρουρίου ενισχύθηκαν. Ολόκληρος ο χώρος στο εσωτερικό καταλήφθηκε από τις εμπορικές εγκαταστάσεις και τις κατοικίες, που πρέπει στην πλειοψηφία τους να ήταν ξύλινες ή από φθαρτά υλικά, που καταστράφηκαν κατά τις μετέπειτα πολιορκίες. Στην ανατολική άκρη οι Τούρκοι προσέθεσαν τον 16ο αιώνα τις απαραίτητες οχυρώσεις για τα πυροβολαρχεία. Μια θολωτή είσοδος οδηγεί στο εσωτερικό του δεύτερου οχυρωματικού περιβόλου. Κατά μήκος της πλευράς προς το λιμάνι και τον Μεσσηνιακό κόλπο το τείχος υψώνεται κάθετα και μόνον στη βορειοανατολική άκρη κάμπτεται και σχηματίζει δυο στρογγυλούς μεγάλους πύργους πάνω στην απόκρημνη ακτή. Το τμήμα αυτό σύμφωνα μετον Κ. Andrews αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα πλαστικότητας της βενετσιάνικης φρουριακής
Το στρογγυλό του κάστρου
αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Σήμερα, βέβαια, μεγάλο τμήμα δεν σώζεται γιατί εδώ συγκεντρώθηκε η προσπάθεια των κατοίκων για την απόσπαση χώματος, κατάλληλου για την κεραμοποία της περιοχής, με αποτέλεσμα μεγάλο τμήμα να καταπέσει ενώ η θάλασσα και ο αέρας συμπλήρωσαν το έργο της ανθρώπινης καταστροφής. Στην ανατολική πλευρά το τείχος ενισχυόταν από μια δεύτερη αμυντική γραμμή, που ανατινάχτηκε από τον Μοροζίνι το 1685 και έτσι επιτεύχθηκε η παράδοση του κάστρου. Δυο μεγάλοι στρογγυλοί πύργοι υπήρχαν στις δύο άκρες, από τους οποίους, ο βορειότερος ανατινάχτηκε το 1944 από τους Γερμανούς, που τον χρησιμοποιούσαν σαν αποθήκη πυρομαχικών. Στην πλευρά αυτή του φρουρίου συγκεντρώθηκε επίσης η προσοχή των Τούρκων, όταν το κατέλαβαν και έκαναν επισκευαστικές εργασίες και προσθήκες. Στο ψηλότερο σημείο μέσα στο τείχος βρίσκεται το παληοημερολογίτικο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Στη δυτικότερη άκρη διατηρείται το "νέο οχυρό" που αρχικά έχτισαν οι Βενετοί το 1463 και το οποίο καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε μετά το 1685. Στον εσωτερικό περίβολο διατηρείται επίσης ένας μεγάλος Οκταγωνικός πύργος που χτίστηκε από τους Τούρκους. Σε χαλκογραφίες του 17ου και18ου αιώνα το κάστρο έχει απεικονιστεί με όλη τη μεγαλοπρέπειά του. 

Ανάμεσα στα ερείπια βρίσκεται και η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Σοφίας κτισμένη τον 12ο αιώνα.
Η πολυτάραχη ιστορία του κάστρου της Κορώνης αντανακλάται στους πολλούς θρύλους και παραδόσεις που συνδέθηκαν μαζί του και αντικατοπτρίζουν πολλές φορές αληθινά γεγονότα. Η παλιά βενετσιάνικη εκκλησία του Σαν Ρόκο, σήμερα Άγιος Χαράλαμπος, συνδέθηκε με τη σωτηρία της πολιτείας κατά το λοιμό του 1689. Η εκκλησία της Ελεήστρας, στην άκρη του γκρεμνού, χτίστηκε μετά από θαύμα, όταν ο βράχος άνοιξε από σεισμό και βρέθηκε ένα μικρό άγαλμα της Παναγίας. 
Το κάστρο της Κορώνης έχει να διηγηθεί το δικό του ρομαντικό θρύλο για την όμορφη

βασιλοπούλα του, που για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων που με δόλο παραβίασαν την πύλη -έντυσαν κάποιον καλόγερο- έπεσε, καβάλα στο άλογό της, από τα τείχη στη θάλασσα.
Δρομάκι στην κατοικημένη περιοχή του κάστρου της Κορώνης
Σύμφωνα με τον θρύλο ο ανατολικός προμαχώνας από όπου γκρεμίστηκε έμεινε στοιχειωμένος. Γι´ αυτό και κάθε χρόνο την ημέρα της Αναλήψεως, επέτειο του θανάτου της, λίγο πριν ξημερώσει, οι ψαράδες άκουγαν φωνές και ουρλιαχτό στη ρίζα του κάστρου, Οι περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι, νόμιζαν πως έβλεπαν και μια αρμάδα να αργοπλέει κοντά στα τείχη με ένα ρηγόπουλο στην πλώρη, τον βενετσιάνο άρχοντα που επρόκειτο να την παντρευτεί αλλά καθυστέρησε να φθάσει. Κι άλλοι τέλος έβλεπαν να σχηματίζεται, ανάμεσα στις πρώτες αχτίνες του ήλιου, ένας φωτεινός κύκλος κι από μέσα να προβάλλει μια "πεντάμορφη νεράιδα" και να προχωράει προς τα πλοία. Η ηρωϊκή αντίσταση των κατοίκων εναντίον των Τούρκων το 1823 συνδέθηκε με την απελπισμένη προσπάθεια ενός πρωτοπαλλίκαρου της περιοχής που κατόρθωσε να σώσει τη φυλακισμένη μέσα στο κάστρο από τους Τούρκους αδελφή του. 

Σήμερα μέσα στο κάστρο δεν κατοικούν παρά ένα δυο οικογένειες σε σπίτια που έχουν ξανακτισθεί ή συντηρηθεί. Στα φοβερά τείχη του φυτρώνουν αγριόχορτα και φραγκοσυκιές, Στα πόδια του απλώνεται η μικρή πολιτεία με τα μονώροφα και διώροφα σπίτια της, εξαίρετα δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα πορτοπαράθυρα και οι τοίχοι τους είναι βαμμένα με έντονα χρώματα που έρχονται σε αντίθεση με την εικόνα του κάστρου, ιδιαίτερα τις ώρες του μεσημεριού που το φως του ήλιου γίνεται εκτυφλωτικό. 
Ψηλά από το πλάτωμα του κάστρου μπορεί να χαρεί κανείς την ομορφιά του Μεσσηνιακού κόλπου με τις κορφές των βουνών του Ταϋγέτου να αχνοφαίνονται στο βάθος. Αντικρίζοντας το από τη θάλασσα, έχει κανείς την εντύπωση πως μοιάζει με παλιά φρεγάτα που αργοπλέει στα νερά. 
Πηγή: Κάστρα της Πελοποννήσου


.